Του Χρήστου Λάσκου,απο το Alter Thess...
Και εξηγούμαι, ξεκινώντας από τον πρώτο, τον τυπικό λόγο: σε ό,τι
αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, η συγκεκριμένη διατύπωση δεν αντιστοιχεί όχι στο
γράμμα, αλλά, όπως κι αν μεθερμηνευτεί,
ούτε στο πνεύμα των συνεδριακών του αποφάσεων. Σε καμία περίπτωση, απολύτως.
Αντίθετα, οι συνεδριακές διατυπώσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Είναι σαφείς και ευκρινείς όσο δεν παίρνει. Ο στόχος είναι η οικοδόμηση του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με όχημα το οποίο θα επιδιωχθούν οι κοινωνικές συμμαχίες που θα αποτελέσουν το θεμέλιο για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, βεβαίως, που σημαίνει κυβέρνηση με κατεξοχήν έργο το σταμάτημα της κοινωνικής καταστροφής και την εκκίνηση της ανθρωπιστικής αποκατάστασης. Που σημαίνει, δηλαδή, σαφείς κοινωνικοταξικές προτεραιότητες και πολύ έντονη μεροληψία. Άρα, ξανά, κυβέρνηση της Αριστεράς και όχι δημοκρατικο-πατριωτική παράταξη. Με πρώτο το κριτήριο της κοινωνικής εκπροσώπησης των φτωχών, των εκμεταλλευόμενων, του κόσμου της εργασίας και, πάνω σε αυτό στηριγμένη, την κοινωνική συμμαχία με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται στην κρίση. Το «πατριώτης», άλλωστε, αδυνατώ να καταλάβω τι σημαίνει στην παρούσα συνθήκη.
Δεύτερον, καλέσματα του είδους αυτού –για μια μεγάλη δημοκρατική, πατριωτική παράταξη!- είναι προφανώς παρωχημένα. Δεν είμαστε ούτε στο ’40 και σε συνθήκες στρατιωτικής κατοχής, ούτε στο ’70, σε συνθήκες παπανδρεϊκής εκμετάλλευσης των αισθημάτων της εαμικής γενιάς. Είμαστε στο 2014 και έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι εθελόδουλους και κουίσλιγκς, αλλά καπιταλιστικά καθάρματα, που προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους, δηλαδή τα κέρδη και τις ιδιοκτησίες τους, είναι αποφασισμένοι να εξοντώσουν και δυό και τρεις γενιές εργαζομένων. Το θέμα, λοιπόν, είναι η δημιουργία της μεγάλης «παράταξης» των ανέργων, των νέων χωρίς μέλλον, των γυναικών που δουλεύουν 12 ώρες και πληρώνονται, όταν πληρώνονται, για 4. Αυτό είναι το επίκαιρο αίτημα, που στρεβλώνεται και αποπροσανατολίζεται από τις πατριωτικές εγκλήσεις.
Τρίτον, αλλά όχι έσχατο, το κάλεσμα για μια μεγάλη δημοκρατική, πατριωτική παράταξη, παρότι νομίζουν οι χρήστες του, δεν είναι ούτε καν εκλογικά αποτελεσματικό. Καταρχήν γιατί είναι ασαφές και ολοκληρωτικά απροσδιόριστο: χωράει τους πάντες και δεν δεσμεύει κανέναν και για τίποτε. Μπορείς, θέλω να πω, να είσαι με την Ελλάδα –και με τη Νέα, μάλιστα- και όχι με τη Μέρκελ (!), αλλά να ξεζουμίζεις μια χαρά τις υπαλλήλους σου στο εμπορικό, μπορείς να δακρύζεις για τη «χώρα», αλλά να ξεσκίζεις μετανάστες στην εκμετάλλευση.
Αυτή η έγκληση δεν φτιάχνει τις σωστές, για την Αριστερά και τους εκμεταλλευόμενους, διαχωριστικές. Και γι’ αυτό, εκτός του ό,τι αφήνει τους δημοκράτες πατριώτες να ψηφίζουν «κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερά», κάνει και αδιάφορους στο μήνυμα όλους όσους κατεξοχήν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν με πρώτους τους άνεργους. Ενώ η εκλογική δυναμική, ακόμη και με όρους ρεάλ πολιτίκ, εδώ είναι που παίζεται.
Θέλουμε κυβέρνηση της Αριστεράς; Ας τα δώσουμε όλα για να πείσουμε το 80% των ανέργων και άλλο τόσο των μισθωτών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα να μας ενισχύσουν. Ας τους πείσουμε πόσο πολλά μπορεί να κάνει η κυβέρνηση της Αριστεράς γι’ αυτούς μαζί τους.
Έτσι και μόνο έτσι μπορεί η ριζοσπαστική Αριστερά να νικήσει. Και είναι τόσο προφανές που απορώ γιατί χρειάζεται διαρκώς να επανερχόμαστε. Πολύ περισσότερο, που το υπογραμμίζουν δεόντως και οι συνεδριακές μας αποφάσεις.
Όχι, ευχαριστώ!
ούτε στο πνεύμα των συνεδριακών του αποφάσεων. Σε καμία περίπτωση, απολύτως.
Αντίθετα, οι συνεδριακές διατυπώσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Είναι σαφείς και ευκρινείς όσο δεν παίρνει. Ο στόχος είναι η οικοδόμηση του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με όχημα το οποίο θα επιδιωχθούν οι κοινωνικές συμμαχίες που θα αποτελέσουν το θεμέλιο για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, βεβαίως, που σημαίνει κυβέρνηση με κατεξοχήν έργο το σταμάτημα της κοινωνικής καταστροφής και την εκκίνηση της ανθρωπιστικής αποκατάστασης. Που σημαίνει, δηλαδή, σαφείς κοινωνικοταξικές προτεραιότητες και πολύ έντονη μεροληψία. Άρα, ξανά, κυβέρνηση της Αριστεράς και όχι δημοκρατικο-πατριωτική παράταξη. Με πρώτο το κριτήριο της κοινωνικής εκπροσώπησης των φτωχών, των εκμεταλλευόμενων, του κόσμου της εργασίας και, πάνω σε αυτό στηριγμένη, την κοινωνική συμμαχία με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται στην κρίση. Το «πατριώτης», άλλωστε, αδυνατώ να καταλάβω τι σημαίνει στην παρούσα συνθήκη.
Δεύτερον, καλέσματα του είδους αυτού –για μια μεγάλη δημοκρατική, πατριωτική παράταξη!- είναι προφανώς παρωχημένα. Δεν είμαστε ούτε στο ’40 και σε συνθήκες στρατιωτικής κατοχής, ούτε στο ’70, σε συνθήκες παπανδρεϊκής εκμετάλλευσης των αισθημάτων της εαμικής γενιάς. Είμαστε στο 2014 και έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι εθελόδουλους και κουίσλιγκς, αλλά καπιταλιστικά καθάρματα, που προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους, δηλαδή τα κέρδη και τις ιδιοκτησίες τους, είναι αποφασισμένοι να εξοντώσουν και δυό και τρεις γενιές εργαζομένων. Το θέμα, λοιπόν, είναι η δημιουργία της μεγάλης «παράταξης» των ανέργων, των νέων χωρίς μέλλον, των γυναικών που δουλεύουν 12 ώρες και πληρώνονται, όταν πληρώνονται, για 4. Αυτό είναι το επίκαιρο αίτημα, που στρεβλώνεται και αποπροσανατολίζεται από τις πατριωτικές εγκλήσεις.
Τρίτον, αλλά όχι έσχατο, το κάλεσμα για μια μεγάλη δημοκρατική, πατριωτική παράταξη, παρότι νομίζουν οι χρήστες του, δεν είναι ούτε καν εκλογικά αποτελεσματικό. Καταρχήν γιατί είναι ασαφές και ολοκληρωτικά απροσδιόριστο: χωράει τους πάντες και δεν δεσμεύει κανέναν και για τίποτε. Μπορείς, θέλω να πω, να είσαι με την Ελλάδα –και με τη Νέα, μάλιστα- και όχι με τη Μέρκελ (!), αλλά να ξεζουμίζεις μια χαρά τις υπαλλήλους σου στο εμπορικό, μπορείς να δακρύζεις για τη «χώρα», αλλά να ξεσκίζεις μετανάστες στην εκμετάλλευση.
Αυτή η έγκληση δεν φτιάχνει τις σωστές, για την Αριστερά και τους εκμεταλλευόμενους, διαχωριστικές. Και γι’ αυτό, εκτός του ό,τι αφήνει τους δημοκράτες πατριώτες να ψηφίζουν «κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερά», κάνει και αδιάφορους στο μήνυμα όλους όσους κατεξοχήν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν με πρώτους τους άνεργους. Ενώ η εκλογική δυναμική, ακόμη και με όρους ρεάλ πολιτίκ, εδώ είναι που παίζεται.
Θέλουμε κυβέρνηση της Αριστεράς; Ας τα δώσουμε όλα για να πείσουμε το 80% των ανέργων και άλλο τόσο των μισθωτών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα να μας ενισχύσουν. Ας τους πείσουμε πόσο πολλά μπορεί να κάνει η κυβέρνηση της Αριστεράς γι’ αυτούς μαζί τους.
Έτσι και μόνο έτσι μπορεί η ριζοσπαστική Αριστερά να νικήσει. Και είναι τόσο προφανές που απορώ γιατί χρειάζεται διαρκώς να επανερχόμαστε. Πολύ περισσότερο, που το υπογραμμίζουν δεόντως και οι συνεδριακές μας αποφάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου