Μονόπρακτο: Ο μονόλογος ενός μνημονιακού...

απο το Left.gr...
Ξεκινάει με τη φωνή του αφηγητή

Ένας νεαρός σκοτώνεται για να αποφύγει έλεγχο εισιτηρίου στην Αθήνα, μια γυναίκα στη Βρετανία, μητέρα δύο παιδιών, συλλαμβάνεται γιατί έκλεψε παιδικές τροφές. Δύο από τα εκατοντάδες χιλιάδες περιστατικά ενός ακήρυχτου πολέμου. Χιλιάδες άνθρωποι αποκλείονται από τα νοσοκομεία, άλλοι λαμβάνουν διαφορετική φαρμακευτική αγωγή από την κατάλληλη, άλλοι ζούνε χωρίς εισόδημα και ηλεκτρικό ρεύμα, άλλοι άστεγοι, άλλοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, παιδιά που πεινάνε, ηλικιωμένοι που επιλέγουν ανάμεσα στο φαγητό και τα φάρμακα. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Ένας κατάλογος βίας που δεν πιάνουν τα «ενημερωτικά» ραντάρ του καθεστώτος, που δεν εμφανίζεται στα λογιστικά βιβλία των τραπεζιτών και των πολιτικών τους. 
(ανάβουν τα φώτα σε μια γωνιά του σκηνικού, αμίλητη μια τετραμελής οικογένεια γύρω από ένα τραπέζι, ο αφηγητής συνεχίζει):

Πώς να μετρήσεις και να αποτιμήσεις την ατμόσφαιρα σε ένα σπίτι όπου μεγαλώνουν μικρά παιδία με γονείς στα όρια της ψυχολογικής κατάρρευσης γιατί νιώθουν άχρηστοι και σε απόλυτο αδιέξοδο; Πώς να υπολογίσεις το κόστος της βίας να τρέμεις να ξυπνήσουν τα παιδιά σου το πρωί γιατί κάτι θα θέλουν να φάνε ή να κάνουν και εσύ δεν θα ξέρεις τι να τους πεις; Ποια οικονομική πολιτική μπορεί να έχει οποιαδήποτε ελάχιστη σχέση με το ανθρώπινο είδος και να κάνει τους γονείς να φοβούνται το βλέμμα και τη φωνή των παιδιών τους;


Και ύστερα έρχονται τα νεύρα, οι τσακωμοί, η συνειδητοποίηση ότι είσαι ένας άνθρωπος που δεν έχει πια την «πολυτέλεια» να περάσει ωραία, να σκεφτεί να κάνει κάτι ωραίο, να νιώσει ανέμελος και γαλήνιος, να ξυπνήσει το πρωί με ένα νωχελικό χαμόγελο, να κοιτάξει τον/την σύντροφό του και να μην καθρεφτιστεί στο πρόσωπό του/της το απόλυτο αδιέξοδο.  

Και ύστερα έρχεται η βία. Η βία στο σπίτι, έξω από αυτό, μέσα σου. Η κυνικότητα, η αδιαφορία, η παραίτηση, η απόσυρση σε μια εσωτερική κατάρρευση που αδιαφορεί για ό,τι είχε νόημα κάποτε. Η καθημερινή κονιορτοποίηση της ανθρώπινης υπόστασης.

Κάπου εκεί γύρω, σαν τα σκουπίδια που πηγαινοφέρνει το κύμα χωρίς σκοπό, συντρίβονται οι παιδικές ψυχές. Γυάλινα πατρικά βλέμματα και σφιγμένα σταυρωμένα χέρια αντί για μητρική αγκαλιά. Στην καλύτερη περίπτωση.

Είσοδος στη σκηνή του μνημονιακού (με ύφος και φωνή πλασιέ απευθύνεται στο κοινό):

Ευτυχώς, τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία! Σημασία έχει η τύχη των τραπεζιτών και οι επενδυτικές ευκαιρίες! Ακραίο; Όχι δα. Υπάρχει λογική σε όλα αυτά. Η λογική του ανταγωνισμού και του δίκαιου του ισχυρότερου. Και στην ανάπτυξη και στην κρίση, πάντα. Μια λογική επιστημονική, με διαγράμματα και απ’ όλα. Μια λογική που μπορείς και εσύ να ενστερνιστείς. Ή επειδή τα πολλά λόγια και οι ωραιοποιήσεις περιττεύουν αν δεν την ενστερνιστείς τότε θα είμαστε αμείλικτοι. Μην κοιτάς που μας έβλεπες όταν είχες ρεύμα να χαμογελάμε στο γυαλί, εκεί μιλάμε μεταξύ μας. Θα είμαστε αμείλικτοι. Τζαμπατζήδες, κακοπληρωτές και κηφήνες, αλλά και υπερασπιστές των κάθε λογής παρεκκλίσεων τον νου σας.

(με συγκαταβατικό ύφος στρέφεται προς την οικογένεια, απευθύνεται στους γονείς):

Αλλά γιατί αντιστέκεσαι ακόμη; Το είπε και ένας υπουργός: «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει». Θα τη γλιτώσεις αν υιοθετήσεις τη λογική μας; όχι σίγουρα, εξαρτάται από σένα. Σε μια μάχη όλων εναντίον όλων μπορεί να κερδίσεις να επιβιώσεις, μπορεί και όχι. Όμως, αν χάσεις στον ανταγωνισμό δεν θα σου φταίει κανείς. Θα ηρεμήσεις από το σαράκι του γιατί σου συμβαίνει αυτό που σου συμβαίνει.

Τι να κάνεις για να μην χάσεις; Να μην έχεις κανέναν ηθικό ή άλλο φραγμό, κανέναν ενδοιασμό, να είσαι πάντα έτοιμος να κάνεις τα πάντα εναντίον των άλλων. Δεν βλέπεις τους εφοπλιστές ή τους τραπεζίτες; Γιατί δεν παραδειγματίζεσαι από τα εξέχοντα ζώα της ζούγκλας μας;

Δεν έχεις γύρω σου κανέναν πιο αδύναμο από σένα; δεν μπορεί κοίταξε καλύτερα. Εμείς σου δίνουμε ένα ξεροκόμματο αν τους βρεις και τους λιώσεις. Έτσι θα προσαρμοστούν και αυτοί, η λογική μας θα πάει ακόμη παρακάτω. Είδες πόσο σοφά είναι όλα φτιαγμένα; Να φτάσουμε μια μέρα το τέλειο, να μην τολμά κανείς να σκεφτεί αλλιώς, να μην τολμά κανείς να σκεφτεί να πει στα παιδιά του να είναι καλοί άνθρωποι και χρήσιμοι στην κοινωνία. Είδες ποτέ έναν τραπεζίτη να είναι χρήσιμος στους γύρω του;

(στρέφεται προς το κοινό, με φωνή σπασμένη από συγκίνηση και θυμό):

Επιτέλους, αφήνουμε πίσω τις δεισιδαιμονίες. Όποιος θέλει να ζει σε αρμονία με τους γύρω του είναι χίπης, να πάει σε κανένα βουνό. Εδώ είμαστε σοβαρή κοινωνία, μια κοινωνία ανταγωνιστών, εγωιστών και αδίστακτων. Τι πάει να πει ανθρώπινη ζωή. Οι νικητές φίλε μου. Αυτοί μετράνε, όλοι οι άλλοι ας πρόσεχαν.

(στρέφεται στην οικογένεια πάλι):

Ποιες συνθήκες; Όλοι είναι υπεύθυνοι για τον εαυτό τους. Οι πρόσφυγες για παράδειγμα. Νομίζεις ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι για όλους; Λάθος! Είναι για αυτούς που έχουν ενδοιασμούς και ηθικές αναστολές, αλλά και για αυτούς που δεν τα κατάφεραν να γίνουν αρκετά αδίστακτοι και εγωιστές ώστε να ενταχθούν σε κάποιο εγκληματικό δίκτυο. Είδες το έγκλημα να κινδυνεύει; Όχι. Εσύ κινδυνεύεις και κάτι πρόσφυγες που νομίζουν ότι μπορούν να υπακούν σε άλλες αρχές από αυτή του ανταγωνισμού και του σκληρού ατομισμού. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Τους άλλους, αυτούς που θα έχουν γίνει αρκούντως ανταγωνιστικοί τους προστατεύει το σύστημα, κινήθηκαν με βάση τη λογική του, δεν πρόκειται να κλειστούν στα κολαστήρια. Μπορεί, αν συνεχίσουν στον καλό τον δρόμο να ανελιχθούν στην ιεραρχία και μια μέρα, νικώντας πάντα στον ανταγωνισμό, να ζήσουν σαν κανονικοί πολίτες εφόσον έχουν περιουσία. Γιατί μόνο η περιουσία και το χρήμα αξίζουν ώστε κάποιος να θεωρείται πολίτης στη δική μας κοινωνία. Μην κοιτάς που αυτή η ιδιότητα έγινε λάστιχο τα προηγούμενα χρόνια. Αυτά τελειώσανε. Θα ζήσουν λοιπόν σαν εμάς. Εμείς δεν είμαστε γενικά ρατσιστές, είμαστε ρατσιστές εναντίον των φτωχών.

Οι φτωχοί γηγενείς; Και αυτοί το ίδιο και με περισσότερες ευκαιρίες μάλιστα αχάριστε! Μπορούν να γίνουν ανθρωποφύλακες, κυνηγοί κεφαλών, μικρά τσιράκια των πλούσιων, των πιο δυνατών, να ασκούν όποια δύναμη διαθέτουν εναντίον των πιο αδύναμων. Εναντίον όλων: γέρων, παιδιών, ανάπηρων, γυναικών, μεταναστών. Όλων. Δες το πρόγραμμά μας: συνδέουμε την παραγωγικότητα με την αμοιβή, όσο καλύτερος στο να κυνηγάς τους αδύναμους τόσο μεγαλύτερο μεροκάματο. Όλα έχουν λογική, μην το υποτιμάς αυτό.

Ποιος; Ο φασισμός; Καλά εσύ είσαι πολύ πίσω. Δεν έχεις καταλάβει ότι επιτέλους σήμερα δεν χρειαζόμαστε καμιά ιδιαίτερη ιδεολογία για να καταπιέσουμε μέχρι εξολόθρευσης τους πιο αδύναμους από μας; Έχουμε τη λογική μας. Ο καθένας από εμάς μπορεί να το κάνει αρκεί να ασπάζεται τη λογική μας: ο ανταγωνισμός και το δίκαιο του ισχυρού υπεράνω όλων. Τι πιο απλό! Το ότι είναι πιο αδύναμοι είναι αρκετός λόγος. Οι φασίστες δεν λέω, μια χαρά, αλλά είναι λίγο παλιομοδίτες, κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους. Άκου φασισμός! Τι μπανάλ.    

Μη μου κάνεις τον ευαίσθητο. Είχες κάποιο πρόβλημα όταν τα κάναμε πιο πέρα; Στην Αφρική, την Ασία, την Ανατολική Ευρώπη; Τώρα είναι η σειρά σου. Μπες και εσύ στον δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου, άφησε πίσω τους συναισθηματισμούς.

Τι πάει να πει τα παιδιά σου σκέφτεσαι. Τα παιδιά σου θα πέσουν στην αρένα και ό,τι καταφέρουν. Έτσι είναι τα πράγματα φίλε, ο θάνατός σου η ζωή μου. Δεν θα τα καταφέρουν όλοι, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Τι είναι μια ανθρώπινη ζωή μπροστά σε μια μεγάλη επενδυτική ευκαιρία. Για σκέψου το. Βάλε τον εαυτό σου στη θέση μας: το παιδί σου ή το μνημόνιο; Καταλαβαίνεις ότι δεν τίθεται καν ζήτημα επιλογής, έτσι; Άντε τώρα δίδαξέ το και στα παιδιά σου.

(αποχωρεί εξουθενωμένος που εξήγησε τα αυτονόητα, ικανοποιημένος από τον εαυτό του, τα φώτα σβήνουν, ακούγεται ένα τατατα, είναι το μωρό που προσπαθεί να αρθρώσει την πρώτη του λέξη).