Εδώ σχολείο ,εδώ σχολείο. Μας ακούει κανείς ; SOSτε το ελληνικό σχολείο....

του Δημητρη Τσιριγωτη...

Εδώ σχολείο ,εδώ σχολείο. Εκπέμπουμε σήμα κινδύνου.SOS. Αν μας ακούει κανείς ας έρθει να μας βοηθήσει. Γρήγορα μόνο.

    

Αδέλφια μας συνάδελφοι , αδέλφια μας συνάδελφοι μας λαμβάνετε; Μη μας αφήνετε μόνους τώρα. Μην εγκαταλείπετε το πλοίο γιατί θα πνιγείτε στη μαύρη θάλασσα. Μη σκύψετε το κεφάλι και μπείτε στις τάξεις κάνοντας ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Οι λόγοι που σας σπρώχνουν να υποχωρήσετε να είστε σίγουροι ότι ισχύουν και για τους περισσότερους από εμάς, οπότε δεν έχει νόημα να τους προβάλλετε ως αιτίες.
Είναι λογικό να φοβάστε. Ποιος σας είπε ότι και εμείς δεν φοβόμαστε; Από μια άποψη η γενναιότητα είναι παιδί του φόβου .Είναι η πράξη απελπισίας κάποιου που κουράστηκε να φοβάται και αποφάσισε να φωνάξει «φτάνει πια». Αλήθεια ,εσείς ακόμα δεν έχετε φτάσει σε αυτό το σημείο; Πόση ξεφτίλα αντέχετε ακόμα; Να ξέρετε ότι κάποιοι επενδύουν στην αντοχή σας αυτή και σας κουτσουρεύουν λίγο λίγο, γλυκά. Υπάρχουν  όμως κάποιες στιγμές στη ζωή που πρέπει να ρισκάρεις. Είναι εκείνες που δεν έχεις και πολλά ακόμα να χάσεις. Κλείνεις τα μάτια, παίρνεις βαθιά αναπνοή  και βουτάς. Αδέλφια μας συνάδελφοι μην αντιμετωπίζετε τον εαυτό σας σα πρόβατα που απλά περιμένουν την σειρά τους για να σφαγιαστούν ελπίζοντας ότι ποτέ δεν θα έρθει. Δεν έχετε παρά να μετρηθείτε  και θα δείτε ότι κάποιοι ήδη λείπουν. Ήρθε η ώρα για δράση .Δεν αρκεί να είμαστε σιωπηλά αντίθετοι. Πρέπει να κάνουμε σαματά και ας μη το συνηθίζουμε. Και αν πρέπει να αρκεστούμε σε ένα σύμβολο και μόνο σε  αυτό θα ήταν εκείνο του περήφανου αετού που πετάει στους ουρανούς και κανείς δεν τον σκιάζει. Ελευθερία! Γιατί για την ώρα μπορεί ακόμα να έχουμε δουλειά ,όμως έχουμε απολέσει την ελευθερία μας. Πως να τη διδάξουμε στα παιδιά όταν δεν την έχουμε πια; Αετοί λοιπόν και όχι πρόβατα. Και προσοχή, όχι μόνο για λίγο. Να μην χαμηλώσουμε ξανά τα φτερά γι ’αυτούς που θα μας κάνουν νόημα να προσγειωθούμε .Όχι. Τα θέλουμε όλα πλέον. Δεν θα αρκεστούμε στα λίγα που θα μας τάξουν. Θέλουμε τον ουρανό και τη βουνοκορφή.  

    

Αδέλφια μας γονείς ,αδέλφια μας γονείς μας λαμβάνετε; Μη μας εγκαταλείπετε .Είμαστε μαζί σε αυτό τον αγώνα .Κλείστε τα αυτιά σας στις Σειρήνες που σας πλανεύουν και σας εκμεταλλεύονται. Τόσα χρόνια σε εμάς εμπιστευόσασταν  τα παιδιά σας ,μην το ξεχνάτε αυτό. Σας παραπλανούν όσοι σας λένε ότι κόπτονται για να είναι τα σχολεία ανοικτά. Δεν το κάνουν ούτε για σας ούτε για τα παιδιά σας αλλά γιατί φοβούνται μην ενωθούμε γονείς και καθηγητές και απαιτήσουμε. Δύο ποτάμια που κυλάνε προς την ίδια μεριά ,όταν  ενώνονται, γίνονται χείμαρρος. Δύο ποτάμια όμως που κυλάνε αντίθετα όταν συγκρουστούν γίνονται λίμνη. Αυτό θέλουν να πετύχουν ,την ήσυχη λιμνούλα γιατί φοβούνται την ορμή ενός χειμάρρου  η οποία  παρασέρνει οτιδήποτε δεν έχει βαθιές ρίζες. Αδέλφια μας γονείς ακόμα και αναγκαστούμε να κλείσουμε για λίγες μέρες τα σχολεία θα το κάνουμε  για να τα ανοίξουμε όπως πρέπει και  όπως αξίζουν τα παιδιά σας. «Το σχολείο θα παραμείνει κλειστό λόγω έργων». Πιστεύω να καταλαβαίνετε ότι αν δεν αντιδράσουμε τώρα το δημόσιο σχολείο θα κινδυνέψει από πραγματικό κλείσιμο και οριστικό τέλος. Ο θεσμός ,τυπικά, θα συνεχίσει να υπάρχει αλλά θα είναι ένα σχολείο ταξικό ,ιδιωτικοποιημένο που θα υπακούει στους νόμους της ελεύθερης οικονομίας ,που θα παρέχει κατακερματισμένη γνώση και θα προκαλεί σύνδρομα εξάντλησης σε μαθητές και καθηγητές. Αδέλφια μας γονείς έχετε δίκιο όταν λέτε ότι τα σχολεία δεν εκπαίδευαν καλά τα παιδιά χρόνια τώρα και ότι δεν είναι τωρινό φαινόμενο μόνο. Και εμείς το ίδιο νιώθαμε και δίναμε αυτό τον μάταιο αγώνα ενώ ξέραμε ότι ήμασταν από πριν χαμένοι. Έχετε δίκιο αν μας κατηγορείτε ότι ποτέ δεν απαιτήσαμε πραγματική εκπαίδευση, ήμασταν αδρανείς στις επιταγές των εκάστοτε υπουργών και δεν αρθρώσαμε μια δική μας ολοκληρωμένη πρόταση πραγματικής αλλαγής. Όμως τώρα αναγκαστήκαμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να απαιτήσουμε να σταματήσει η αποδομή του δημόσιου σχολείου. ‘Όμως πρέπει να μας εμπιστευθείτε αλλιώς δεν έχουμε δύναμη. Η δική σας γνώμη θα καθορίσει τις εξελίξεις. Είτε θα λειτουργήσει σα δύναμη καταστολής είτε θα μας δώσει τη φόρα που χρειάζεται για να αλλάξουμε τα πάντα. Το περασμένο Μάιο σας ξεγέλασαν ότι δήθεν νοιάστηκαν για τα παιδιά σας για να επιδοκιμάσετε την επιστράτευσή μας. Έτσι δεν μπορέσαμε να ανακόψουμε τότε τα δόλια σχέδιά τους , με αποτέλεσμα εμάς να μας τρομοκρατούν και να μας απολύουν έναν-έναν και για τα παιδιά σας να ετοιμάζουν ένα σχολείο ,σύγχρονο κολαστήριο ,που θα διέπεται από εξετασιομανία και άκρατο ανταγωνισμό. Η λυδία λίθος που θα κρίνει τη γνησιότητα των αιτημάτων μας βρίσκεται στα δικά σας χέρια καλώς ή κακώς. Το μόνο που θέλουμε να θυμάστε τη κρίσιμη ώρα που θα κληθείτε να πάρετε θέση είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε αφοσιωμένοι στα παιδιά ,επιλέξαμε να ζούμε με τα παιδιά και δεν θα κάναμε ποτέ τίποτα ,μα τίποτα , που θα ήταν για το κακό τους. Και αν αμφιβάλλετε γι’ αυτό ρωτήστε εκείνα να σας πουν.

Παιδιά μας μαθητές, παιδιά μας μαθητές μας λαμβάνετε; Είμαστε μαζί σας. Ο αγώνας μας γίνεται κυρίως για εσάς. Για να φύγει η καταχνιά από το σχολείο και να μπορείτε κάποια μέρα να πηγαίνετε σε αυτό με χαρά. Τώρα μοιάζει με καταναγκαστικά έργα μιας μοντέρνας φυλακής. Δεν γίνεται η ουσία της εκπαίδευσης να είναι οι εξετάσεις. Δεν γίνεται να ξεκινάτε το σχολείο με όλα τα χρώματα και να σας μένει στο τέλος μονάχα ένα γκρι. Το σχολείο θα έπρεπε να τονίζει τα διαφορετικά χρώματα του καθενός και όχι να τα σβήνει, αφήνοντας ένα μόνο χρώμα ,ίδιο για όλους. Δεν γίνεται η μόνη ευχάριστη ανάμνηση από τη σχολική σας ζωή να είναι η τριήμερες και πενθήμερες εκδρομές. Η μπολιασμένη με παιδεία εκπαίδευση είναι μια χαρούμενη διαδρομή που μαθαίνεις να κοιτάζεις τον κόσμο με αισιόδοξα και ελεύθερα μάτια .Που ευχαριστιέσαι το ταξίδι και δεν βιάζεσαι να φτάσεις στον τελικό προορισμό. Που μαθαίνεις να συνεργάζεσαι και να μοιράζεσαι. Που υπερισχύει το εμείς και όχι το εγώ. Τώρα σου λένε να φορέσεις παρωπίδες και ωτοασπίδες και να κοιτάξεις να νικήσεις στη κούρσα που σε υποχρεώνουνε να τρέξεις. Γιατί αν δεν νικήσεις θα από άλογο κούρσας θα σε κάνουνε άλογο κάρου. Εμείς δεν  θέλουμε να είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Θέλουμε να γίνεις εκείνο το υπερήφανο και ελεύθερο  καθαρόαιμο που δεν θα ανέχεται κανέναν γητευτή και θα τον γκρεμίζει από τη ράχη του. Γι’ αυτό   και μόνο αξίζει να παλέψουμε .Και θα παλέψουμε.  

  

Εδώ σχολείο ,εδώ σχολείο. Μας ακούει κανείς ; SOSτε το ελληνικό σχολείο.

                                         Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός