Πονάει ο καθρέφτης. / Ούτε να τον κοιτάξουνε οι πάσχοντες οι απαθείς. / Θα τους χαλάσει την… κατά-θλιψη. / Μπορεί και να συν-κινηθούν.
Έχει αποδειχθεί επιστημονικά, ότι ακόμη κι αυτός που παρατηρεί ένα πείραμα, το επηρεάζει! Ας το πληροφορηθούν επιτέλους όλοι οι ασυν-κίνητοι παρατηρητές, που κοιμούνται τον… ύπνο του δικαίου, οι αιχμάλωτοι της α-κινησίας, η ελληνική κοινωνία που πάσχει βαριά από την σοβαρότατη διαταραχή της απάθειας(ή αλλιώς, της συνενοχής).
Για την ιστορία, η μάνα μου όταν άκουσε την είδηση ότι πέθανε ένα παιδί 19 χρονών με αφορμή ένα εισητήριο, έβαλε τα κλάματα. Αυτή ήταν η αντίδρασή της. Μια γυναίκα 77 χρονών, που πάντα χαμογελάει, παρόλο που πέρασε στη ζωή της έναν γολγοθά, που πάντα αισιοδοξεί, και για να τα καταφέρει στη ζωή της, ήταν φυσικά αρκούντως ψύχραιμη… αλλά όχι άψυχη(όπως συνηθίζουν να μεταφράζουν τη λέξη “ψυχραιμία” οι περισσότεροι σύγχρονοι Έλληνες που τρέχουν για γιόγκα κυρίως για να μην αισθάνονται).
Και δεν περίμενε να ακούσει τίποτε άλλο. Δεν την ενδιέφερε το τι και το πως. Δεν ρώτησε “τί έγινε;”. Το κλασικό ερώτημα του τηλεθεατή που α-κίνητος και α-συν-κίνητος, με ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι συλλέγει ξερά πληροφορίες.Καταντήσαμε να πεθαίνουμε για ένα εισητήριο…
Αν κάποιοςέμεινε α-κίνητος και α-συν-κίνητος, μετά από αυτή την είδηση, κινδυνεύει(αν όχι νοσεί ήδη) από την διαταραχή της α-κινησίας. Της απάθειας. Της… λοβοτομής με απλά λόγια(η μάστιγα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας).
Γιατί, το να βγαίνει κάποιος και να κάνει προπαγάνδα α-κινησίας, να προτρέπει θρασύτατα τον κόσμο να μην συν-κινείται από μία δολοφονία(εφόσον η πόρτα του τρόλεϊ άνοιξε εν κινήσει! και κατά δεύτερο λόγο εφόσον ο νεαρός έπεσε με την πλάτη, για να μην αναφερθούμε σε όλα τα άλλα αδικήματα που διαπράχτηκαν εις βάρος του) και κατόπιν κάποιοι να συμφωνούν, είναι σημάδι τουλάχιστον μιας νοσηρής πλέον κοινωνίας(κατά πλειοψηφία), που η διαταραχή της απάθειας, της α-κινησίας, έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας.
Δεν μιλάμε για κόμματα, ούτε για πολιτικάντηδες. Μιλάμε για το ότι χάθηκε ως φαίνεται παντελώς η ανθρωπιά. Αλλά πρώτα χάθηκε και κάθε λογική. Διότι λογική χωρίς συναίσθημα δεν υπάρχει. Για να υπάρξει λογική, είναι υποχρεωτικό πρώτα να προσανατολιστεί από το συναίσθημα, το οποίο κινεί τη λογική για να το διαχειριστεί. Και σε συνεργασία, πάντα, το συναίσθημα και η λογική πρέπει ν’ αποφασίζουν. Όποιος μιλά λοιπόν για α-κινησία, μιλά για λοβοτομή.
Εδώ φτάσαμε, όμως. Καμία συν-κίνηση, λοιπόν. Αιχμάλωτοι της ακινησίας. Μυαλού και ψυχής. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο πιο τρομακτικό σημείο και το πιο επίνδυνο. Του θανάτου.
Όπως είπε η Ελένη Νίνα πριν λίγο καιρό, προφητεύοντας την παρούσα νοσηρή ελληνική πραγματικότητα:
“…όντως, αδρανοποιείται η κοινωνία και κάθεται μπροστά σε μια τηλεόραση, ή μπροστά σε ένα βίντεο, παρακολουθώντας τη βία και εξοικειώνεται συνεχώς ακόμα περισσότερο μ’ αυτήν.Άραγε, συν-κινείται κανείς για το ότι είμαστε όλοι συνένοχοι ως μάρτυρες μιας δολοφονίας; Για το ότι δεν κάναμε τίποτα τελικά για να την αποτρέψουμε; Για το ότι βοηθήσαμε με τη στάση μας, τη θέση μας, και τον τρόπο της ζωής μας, εδώ και χρόνια, για να καταλήξουμε στην κοινωνική απάθεια, στην α-κινησία, στην έμπρακτη ουσιαστική αδιαφορία;
Κι αυτό είναι ασθένεια. Είναι διαταραχή. Και κινδυνεύει να πάρει τέτοιες διαστάσεις, που θα επικρατήσει πραγματικά ο νόμος της ζούγκλας, και εμείς θα κοιτάμε!
Κρ.Π.: Μα, αυτό, ήδη γίνεται σε μεγάλο βαθμό. Αυτό είναι το θέμα.
Ελ.Ν.: Γίνεται, αλλά θα πάρει και άλλες διαστάσεις. Θυμήσου το. Θα σκοτώνουν τον διπλανό, και μεις θα περνάμε αδιάφοροι(και θα το έχουμε γραμμένο στο i-phone – το τελευταίο μοντέλο i-phone…)”
Γιατί, τόσοι άνθρωποι σε ένα τρόλεϊ στάθηκε αδύνατο να αποτρέψουν αυτή τη δολοφονία; Γιατί είμαστε όλοι προφανώς υπεύθυνοι. Και συνένοχοι. Γιατί δεν γνωρίζουμε καν ποιά είναι τα ανθρώπινα δικαιώματά μας. Ούτε μπορούμε να τα διεκδικήσουμε, για μας και τους συνανθρώπους δίπλα μας.
Tο δίπολο μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί, βολεύει πάρα πολύ όλους τους πάσχοντες – απαθείς. Δυστυχώς όμως το δίπολο σήμερα είναι ανάμεσα στους ανθρώπους και στους απάνθρωπους. Ανάμεσα στην συναισθηματική νοημοσύνη και στη λοβοτομή. Ανάμεσα στην αλήθεια και στη λήθη. Aνάμεσα στις αξίες και στην απαξίωση. Στην απάθεια και στην ενσυναίσθηση. Στην ευθύνη και στην ανευθυνότητα. Στην επίγνωση και στην άγνοια. Στο έγκλημα και στην τιμωρία. Στην συν-κίνηση και στην α-κινησία.
Καμία λοιπόν συν-κίνηση στην Ελλάδα των πασχόντων… Καμία συν-κίνηση για την Ελλάδα των πασχόντων.-
—
Για προσπάθεια πρόληψης – θεραπείας και καταστολής, της κοινωνικής διαταραχής της απάθειας και ασυν-κινησίας:
- Οι τζαμπατζήδες της νομιμότητας. Toυ Χαράλαμπου Πουλόπουλου
- Ελληνικός θάνατος με δόσεις. Της Φωτεινής Τσαλίκογλου
- Ελένη Νίνα: Η κοινωνία βυθίζεται στην απάθεια, άρα στη διαταραχή …
- Πως αντιμετωπίζουμε τον έλεγχο εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς
- Πένθος ναι! Της Ελένης Νίνα
- Oικονομικές αυτοκτονίες και ψυχικό αδιέξοδο
- Είσαι ο τζαμπατζής. Tίποτε άλλο.
- Τί να κάνουμε;
- Το σωστό μείγμα. Της Πέπης Ρηγοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου