Ο κ. Σταυρίδης είναι ένας καλός επιχειρηματίας και ο κ. Σμαραγδής είναι ένας καλός σκηνοθέτης....

του Θάνου Ανδρίτσου, απο τη Λεσχη...

Ένας καλός επιχειρηματίας

«Δεν υπάρχει πιο άθλια θεωρία από την «πάλη των τάξεων». Αντί να προτρέψουν το φτωχόπαιδο να κοπιάσει, να σπουδάσει, να μορφωθεί και να προκόψει, του μιλάνε για «τον ταξικό του εχθρό».  Αντί να ενθαρρύνουν τους νέους να πιστέψουν στον εαυτό τους, στις δυνατότητές τους, να είναι εργατικοί, αισιόδοξοι και δημιουργικοί, τους καλλιεργούν μίσος και απέχθεια για τους επιτυχημένους. Αντί να προσπαθήσουν να τους πείσουν να βάλουν υψηλούς στόχους, ώστε να γίνουν σπουδαίοι, τους θέλουν «τοσοδούληδες», γεμάτους δηλητήριο, άρνηση και μηδενισμό. Τους θέλουν να αντιστέκονται στην ίδια τους την πρόοδο και την ευημερία.»

Η παραπάνω κραυγή ενάντια στην καταστροφική μαρξιστική παράνοια για την ταξική πάλη ανήκει σε έναν καλό και επιτυχημένο επιχειρηματία, έναν άνθρωπο που παλεύει χρόνια ενάντια στην ελληνική κατάρα της γραφειοκρατίας και του σπάταλου κράτους και αγωνίζεται για να απελευθερωθεί ο δυναμισμός και η δημιουργικότητα των Ελλήνων που αξιοποιώντας την υγιή επιχειρηματικότητα θα αναπτυχθούν και θα μεγαλουργήσουν. Ο κύριος αυτός είναι τόσο προκομένος και επιτυχημένος που έχει διατελέσει μεταξύ άλλων:

• Πρόεδρος της Αντιγραφειοκρατικής Κίνησης, που στόχο έχει τη μείωση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς στην Ελλάδα.
• Επίτιμος Πρόεδρος του Συνδέσμου Franchise Ελλάδος.
• Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του  ΕΒΕΑ.
• Πρώην Πρόεδρος της Επιτροπής Κοινωνικού Διαλόγου του EuroCommerce, Ευρωπαϊκού Οργανισμού Εργοδοτών (Βρυξέλλες).
• Πρόεδρος της Επιτροπής Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης του Ελληνο-Αμερικάνικου Εμπορικού Επιμελητηρίου και μέλος του Δ.Σ.
• Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων.
• Πρώην Πρόεδρος της Λέσχης Επιχειρηματικότητας και του Συνδέσμου Franchise Ελλάδος.
• Πρώην Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ανωνύμων Εταιριών και ΕΠΕ.
• Πρώην μέλος του Δ.Σ. της ΠΑΕ Ολυμπιακός και πρώην Α’ Αντιπρόεδρος του ερασιτέχνη Ολυμπιακού.
• Τακτικός αρθρογράφος της ΕΣΤΙΑΣ και άλλων εφημερίδων.

Εκτός όλων αυτών έχει σημαντική καριέρα σε πολύ μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις όπως ο Όμιλος Lavipharm (Εντεταλμένος Σύμβουλος 1984-1987), η Κλωστοϋφαντουργία Αιγαίον με  3.500 εργαζόμενους (Διευθύνων Σύμβουλος 1988), τα Τσιμέντα Ηρακλής-Lafarge με 3.200 εργαζόμενους (Πρόεδρος Δ.Σ. & Διευθύνων Σύμβουλος 1991-1992), τα Ελληνικά Πετρέλαια (Διευθύνων Σύμβουλος 1992), τα ΕΛΔΑ (Ελληνικά Διυλιστήρια Ασπροπύργου, Πρόεδρος Δ.Σ. 1992-1993) και η ΕΥΔΑΠ (Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος). Το αν κάποιες από αυτές κλείνουν, ιδιωτικοποιούνται κ.α. δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.

Κατείχε και μια ακόμα σημαντική θέση. Δυστυχώς όμως, ένα ατυχές συμβάν, τον ανάγκασε να ορίσει τον Αύγουστο του 2013 ως το μήνα που σταμάτησε η θητεία του ως Πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου).

Πρόκειται για τον κύριο Σταύρο Σταυρίδη, έναν Έλληνα που υποστηρίζει με πάθος ότι «όλοι οι Έλληνες μπορούμε να μεγαλουργήσουμε και το έχουμε κατ’ επανάληψη αποδείξει. Αλλάζοντας νοοτροπία και πρακτικές, με σκληρή δουλειά, υπομονή, επιμονή και υψηλούς στόχους, το μέλλον μας ανήκει». Με αυτές τις φράσεις μας καλωσορίζει στην προσωπική του ιστοσελίδα, που διατηρεί εδώ και χρόνια, και μέσω της οποίας επιδιώκει να παρεμβαίνει στο δημόσιο διάλογο της χώρας. Άλλωστε ο κύριος Σταυρίδης δεν είναι μόνο ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, είναι ένας υπεύθυνος πολίτης, ένας μορφωμένος και κοσμογυρισμένος σύγχρονος άνδρας που θέλει να εφαρμόσει τις επιτυχημένες επιχειρηματικές του τεχνικές και σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα που ο κομματισμός και οι κομμουνιστές δεν έχουν αφήσει να προοδεύσει.

Στην ιστοσελίδα, βρίσκει κανείς κείμενα από το 2006 και το 2007 μέχρι και σήμερα, δηλαδή από μια περίοδο πολύ πριν τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα, το χρέος, τον Παπανδρέου, το Σαμαρά κ.α. Είναι κείμενα τα οποία αποτυπώνουν με κρυστάλλινο τρόπο μια νεοφιλελεύθερη θεωρία και πολιτική θέση, μια ξεκάθαρη και διαχρονική υποστήριξη της ελεύθερης αγοράς, των ιδιωτικοποιήσεων κ.α. Θα περίμενε κανείς, ότι μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια θα ξέκλεβε λίγο χρόνο από το απαιτητικό πρόγραμμά του για να γράψει κάτι με κάποια δόση επιχειρηματολογίας, επιστημονικής μεθοδολογίας, παράθεσης παραδειγμάτων κ.α. Παρόλα αυτά σε όλα σχεδόν, βλέπουμε τις ίδιες τετριμμένες αερολογίες, τα ίδια καθιερωμένα και χιλιοειπωμένα μοτίβα:

«Αν θέλουμε μια ισχυρή Ελλάδα, χρειαζόμαστε μια ισχυρή οικονομία. Για να αποκτήσουμε όμως ισχυρή οικονομία, πρέπει να απαλλαγούμε από την περιττή και ασφυκτική γραφειοκρατία και να μειώσουμε τη φορολογία. Η επιχειρηματικότητα θα αναπτυχθεί δυναμικά, το κράτος θα στηρίξει πιο αποτελεσματικά τις επιχειρήσεις και θα ελέγξει πολύ καλύτερα και αποτελεσματικότερα τη λειτουργία της αγοράς. Το σημαντικότερο, θα βελτιώσει κάθετα την καθημερινότητα του πολίτη. Παράλληλα, θα λειτουργήσει ο υγιής ανταγωνισμός, θα μειωθεί η παραοικονομία, θα μειωθούν οι ανισότητες και θα αυξηθεί η (τόσο απαραίτητη) εμπιστοσύνη μεταξύ όλων των μελών της κοινωνίας μας, αλλά και των πολιτών προς τους πολιτικούς τους.» (Μάιος, 2007)

«Όσο τα κλειστά επαγγέλματα δεν απελευθερώνονται, η οικονομία θα καρκινοβατεί και οι Έλληνες θα στενάζουν. Πανίσχυρες συντεχνίες και κόμματα της Αριστεράς, έχουν πλήρως αποδομήσει αυτήν τη χώρα. Πόσες εκατοντάδες εκατομμύρια έχουν στοιχίσει στο εμπόριο και τον τουρισμό, οι βανδαλισμοί της Αθήνας ; Η Ελλάδα χάνει 4,5 δις ευρώ το χρόνο από το γεγονός ότι δεν είμαστε – ως προ πολλών ετών οφείλαμε – βάση κρουαζιέρας ; Πόσες επενδύσεις δεν θα έρθουν στη χώρα μετά τον δειλό, ανεύθυνο και εξοργιστικό τρόπο που Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αντιμετώπισαν τους εργαζομένους στον ΟΛΠ ; Θα τολμήσει η κυβέρνηση να απελευθερώσει τα ωράρια των καταστημάτων για να δώσει ανάσα στην αγορά ; Θα τολμήσει να αντιπαρατεθεί με όσους δεν θέλουν να σεβαστούν τη δημοκρατική νομιμότητα ; Θα προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές, ξεβολεύοντας κρατικοδίαιτους και κοινωνικοδίαιτους κηφήνες ;» (Μάρτης, 2010)

«Η Ελλάδα έφτασε στα χάλια που όλοι βιώνουμε, διότι οι «πεφωτισμένοι» αγύρτες της πολιτικής, έκαναν τον Έλληνα τεμπέλη, αντιδραστικό και κομπλεξικό. Δεν σκέφθηκαν ούτε για μια στιγμή να τον κάνουν εργατικό και ανταγωνιστικό. Έστω, όμως, και την δωδεκάτη ώρα, όλοι αντιλαμβάνονται ότι η ανταγωνιστικότητα και μόνον αυτή, είναι το ζητούμενο. Διότι μόνον έτσι θα έρθουν επενδύσεις, θα δημιουργηθεί πλούτος και θα υπάρξει ανάπτυξη.» (Δεκέμβρης, 2011)

Στα δεκάδες κείμενα του, δε θα βρεθεί ούτε ένα που να τεκμηριώνει έστω στο ελάχιστο τις θέσεις του, ούτε μια επιστημονική έρευνα, ούτε ένα διεθνές παράδειγμα, ούτε ένα βιβλίο. Μόνο – ξανά και ξανά- τις ίδιες φράσεις, τα ίδια στερεότυπα.

Μέχρι εδώ δεν προκύπτει τίποτα περίεργο. Ένας νεοφιλελεύθερος επιχειρηματίας, κριτικάρει και επιτίθεται στο κράτος και τον κομματισμό, ενώ απολαμβάνει τις υψηλόμισθες θέσεις του ελληνικού δημοσίου. Ένας – υποτίθεται ειδικός- εκπρόσωπος της ελεύθερης αγοράς, ένας φαφλατάς παντελώς άχρηστος και αντιπαθητικός, που ξεσπαθώνει υπέρ του υγιούς ανταγωνισμού, αν και λουσμένος μέχρι πάνω στη διαφθορά και τη διαπλοκή.

Έρχεται όμως η στιγμή, που η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αρχίζει να υλοποιεί με απόλυτο φανατισμό την πολιτική που υπερασπίζεται ο κ. Σταυρίδης, αλλά τον επιλέγει σε εξαιρετικά καίριες θέσεις στο δημόσιο ώστε να συμβάλλει και ο ίδιος στην εφαρμογή της. Πρόκειται πράγματι για τον κατάλληλο άνθρωπο, στην κατάλληλη θέση.

Ένας μουτζαχεντίν του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, χωρίς κανένα ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας, διορισμένος και άρα χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, διορίζεται στο ΤΑΙΠΕΔ, ένα θεσμό που – όπως ανέφερε και στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ- αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που έχει δει ποτέ η Ευρώπη.

Πριν συνεχίσουμε για τον κ. Σταυρίδη πρέπει να μείνουμε λίγο παραπάνω στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων. Όποιος επισκεφτεί την ιστοσελίδα του, καταλαβαίνει απευθείας ποιός είναι ο ρόλος αυτού του οργανισμού. Προκαλεί έκπληξη η αμεσότητα στη δήλωση του σκοπού, η κυνικότητα του επικείμενου έργου. Κάθε κομμάτι γης, κάθε υποδομή, κάθε δημόσια υπηρεσία, οτιδήποτε, είναι προς πώληση στους επικείμενους αγοραστές και επενδυτές.

Το ξεπούλημα της δημόσιας γης και περιουσίας της Ελλάδας, αποτελεί μια από τις πιο βίαιες και γρήγορες οικονομικές καταστροφές της καπιταλιστικής ιστορίας, αλλά και μια ξεκάθαρη επιλογή μερίδων του κεφαλαίου. Δεν είναι βέβαια, ιστορικά πρωτοφανής. Στον καπιταλισμό της κρίσης, οι κολοσσιαίες πολυεθνικές και οι πανίσχυροι μεγιστάνες, αναζητούν δρόμους για να διατηρήσουν και να αυξήσουν τα πλούτη τους. Ένας από τους δρόμους είναι η λεηλασία του πλούτου που είχαν τα ίδια τα κράτη και οι λαοί. Εκεί υπάρχει πολύ χρήμα, όχι μόνο από την αγορά κοψοχρονιά και τη μελλοντική αξιοποίηση, ακόμα και από τις ίδιες τις σκιώδεις και αδιαφανείς οικονομικές συμφωνίες, μέσω των οποίων περιφέρονται δισεκατομμύρια ευρώ που ξαφρίζονται από τα ταμεία των κρατών και θησαυρίζουν προσωπικούς και εταιρικούς λογαριασμούς σε φορολογικούς παραδείσους και offshore επιχειρήσεις.

Ένας πλούσιος Εβραίος της Ρωσίας, ο Αρκάντι Γκαϊντάμακ, που είχε εμπλακεί σε ένα τεράστιο σκάνδαλο που σχετιζόταν με την αποπληρωμή του χρέους της Αγκόλα προς τη Ρωσία και το απίστευτο φαγοπότι μετά την πτώση της ΕΣΣΔ είχε υποστηρίξει αφοπλιστικά

 «Στις λεγόμενες οικονομίες της αγοράς, με όλες αυτές τις ρυθμίσεις, τη φορολογία, τη νομοθεσία για τις συνθήκες εργασίας, είναι αδύνατον να βγάλεις λεφτά. Μόνο σε χώρες όπως η Ρωσία κατά την περίοδο της αναδιανομής του πλούτου – η οποία ακόμα δεν έχει τελειώσει- μπορείς να δεις αποτέλεσμα. Αυτό, λοιπόν, είναι το ρωσικό χρήμα. Το ρωσικό χρήμα είναι καθαρό χρήμα, χρήμα που μπορεί να εξηγηθεί. Πώς να βγάλεις 50 εκατομμύρια δολάρια στη Γαλλία σήμερα; Πώς; Εξηγήστε μου!»

Ανεξάρτητα με την εγκυρότητα της δήλωσης αυτής, η σημασία της είναι παραπάνω από προφανής. Για αυτό και η επαναφορά της συζήτησης γύρω από το ρόλο του ΤΑΙΠΕΔ σε περιπτώσεις όπως η ανατολική Γερμανία μετά την ένωση, οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ ή ακόμα και χώρες της Λ. Αμερικής και της Αφρικής. Ο Κάρλος Σλιμ, που είναι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου, έφτασε σε αυτή τη θέση από την εξαγορά των μεξικάνικων τηλεπικοινωνιών σε μια περίοδο που η χώρα, βρισκόταν σε παρόμοια θέση με την Ελλάδα σήμερα. Μια χαρά τα περνάει ο ίδιος σήμερα, αν και δε θα λέγαμε ότι το ίδιος ισχύει για τα εκατομμύρια φτωχούς συμπατριώτες του. Αυτός είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός, της υφαρπαγής, της λεηλασίας, που καμία ανάπτυξη και βελτίωση δεν υπόσχεται παρά μόνο φτώχεια και καταπίεση.

Όμως ο κύριος Σταυρίδης αυτόν τον καπιταλισμό υποστηρίζει. Αυτόν φέρνει ως παράδειγμα προς μίμηση που θα πρέπει να εύχονται όλοι οι Έλληνες σήμερα. Και όπως περηφανεύεται ο ίδιος, λίγοι ξέρουν στην Ελλάδα την ελεύθερη αγορά όπως αυτός.

«Στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι Έλληνες πολιτικοί όλων των κομμάτων και κυρίως της Αριστεράς, έχουν κυριολεκτικά μαύρα μεσάνυχτα για τον τρόπο που λειτουργεί η αγορά  (πραγματική οικονομία). Ως εκ τούτου, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πόσο καταστροφικός είναι ο αντιμνημονιακός λαϊκισμός τους και τί τεράστια ζημιά κάνει στην αγορά, δηλαδή στις επιχειρήσεις, που αγωνίζονται να επιβιώσουν σε ένα τόσο ζοφερό περιβάλλον»

Ο κύριος Σταυρίδης, δεν είναι άσχετος, ούτε χθεσινός. Δεν είναι κανένας ανεύθυνος λαϊκιστής. Ξέρει τι χρειάζεται η αγορά. Δεν αισθάνεται ποτέ υποχρεωμένος να πείσει ότι τα μέτρα που λαμβάνονται ωφελούν έστω και στο ελάχιστο την κοινωνική πλειοψηφία, αλλά θέλει πάντοτε να κοκορεύεται γιατί βρίσκεται στους κερδισμένους.

Ώσπου αυτό το χαμόγελο της αυταρέσκειας βρέθηκε σε μια φωτογραφία δίπλα σε μια ξανθιά γυναίκα, μέσα στο ιδιωτικό αεροσκάφος του Δημήτρη Μελισσανίδη. Τίποτα το περίεργο, εκτός του ότι ο ιδιοκτήτης του αεροπλάνου, δεν ήταν άλλος από αυτόν που μόλις λίγες ώρες πριν αγόρασε σε εξευτελιστική τιμή ένα ποσοστό το ΟΠΑΠ. Το θέμα προκάλεσε έντονη συζήτηση και οργή, που έφερε λίγο αργότερα την υποχρέωσή του σε παραίτηση από την κυβέρνηση.

Το επίπεδο της χυδαιότητας πράγματι ξεπερνά κάθε όριο. Μεγαλύτερο παράδειγμα ξετσίπωτης κοροϊδίας και εμφανούς διαπλοκής και διαφθοράς δύσκολα θα βρίσκαμε. Δε θα σταθώ σε αυτό. Το πιο εξοργιστικό όμως δεν είναι ότι ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ μεταφέρεται με το ιδιωτικό τζετ ενός από τους πιο σκοτεινούς Έλληνες επιχειρηματίες. Το πιο εξοργιστικό είναι ότι αυτό, για τον κ. Σταυρίδη δεν είναι καν περίεργο και επιλήψιμο. Δε συμπεριφέρεται σαν το παιδάκι που το έπιασαν να τρώει από το βάζο. Αντιθέτως, άνετος και με ακλόνητη την αυταρέσκεια δηλώνει.

«Καθόλου δεν μετάνιωσα, κάθε άλλο μάλιστα, ότι κάνω είναι με απόλυτη διαφάνεια και έχει μια πρακτικότητα. Ήταν επιλογή μου, όχι ελαφρότητα, να δεχθώ τη μεταφορά με το αεροπλάνο του Μελισσανίδη. Θέλω να είμαι διαφανέστατος και να μην ντρέπομαι γι’ αυτό που κάνω. Δε θα γίνω μοναχός στα καλά καθούμενα επειδή πήρα τη θέση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ. Ήμουν πρόεδρος της Λέσχης Επιχειρηματικότητας, έχω εγκάρδιες σχέσεις με όλους αυτούς τους επιχειρηματίες»

Τι εννοεί; Εγώ αυτός ήμουν και είμαι. Ένας εκπρόσωπος των πιο δολοφονικών κομματιών του κεφαλαίου, ένας λεσχίτης επιχειρηματίας. Ποιο το πρόβλημά σας; Για αυτό δε με βάλατε σε αυτή τη θέση; Οκ, κι αν έγινε αυτή η χαζομάρα και πρέπει να φύγω από τη θέση αυτή, δε χαλάμε και τις καρδιές μας. Ποτέ δε θα χαθούν άνθρωποι σαν κι εμένα.

Αυτό είναι το πιο τρομερό. Ότι μπορεί το σύστημα να προσπαθήσει να ξεπλυθεί μέσα από την παραίτησή του, όπως κατά καιρούς κάνει με διάφορους σαν τον Παπακωνσταντίνου, αλλά ποτέ δεν επιτρέπει την αμφισβήτηση των πολιτικών που αυτοί υλοποίησαν. Ακόμα περισσότερο όμως, ούτε καν φαίνεται να ιδρώνει το αυτί κανενός. Ο κ. Σταυρίδης κάνει ότι θα έκανε κάθε επιχειρηματίας και αδίστακτος manager στη θέση του. Και αν φύγει από τη θέση αυτή, κάποιος άλλος θα έρθει αντίστοιχος, ενώ και ο ίδιος κάπου αλλού θα βρεθεί να διαχειρίζεται, να κλέβει και να ξεπουλά το δημόσιο χρήμα.

Αυτό είναι η επιχειρηματικότητα και η ανάπτυξη. Ο κ. Σταυρίδης είναι ένας καλός επιχειρηματίας, όταν λέει ότι πρέπει να στηριχθεί η επιχειρηματικότητα, έχει τον εαυτό του ως παράδειγμα. Λαμόγια, κομπίνες, κλοπή δημόσιου πλούτου, έγκλημα, φοροδιαφυγή, ακροδεξιά, εκβιασμοί, κομματισμοί… αυτό είναι η επιχειρηματικότητα στο σύγχρονο καπιταλισμό. Και ο κύριος Σταυρίδης, μπορεί να είναι ένα ξεδιάντροπο κωλόπαιδο, ένας αποτυχημένος ψευτοτσαμπουκάς, ένα άχρηστος τίποτας, αλλά είναι ένας καλός επιχειρηματίας.

Και στις μέρες μας έχουμε και άλλους καλούς. Έχουμε και καλούς σκηνοθέτες. Όπως ο Γιάννης Σμαραγδής. Μπορεί οι ταινίες του να είναι γλυκανάλατες εθνικομπαρόκ χαζοβιογραφίες, φτιαγμένες για να χτυπήσουν στημένα ρεκόρ εισιτηρίων. Μπορεί να μην έχει αποδείξει ποτέ σε κανέναν την αξία του. Φτάνει που έγινε σκηνοθέτης της αυλής.

Λέτε να μην καταλαβαίνει ότι γελάει όλος ο κόσμος με την απύθμενη βλακεία που αναβλύζει η μαντινάδα με την οποία γλύφει το Σαμαρά, λέγοντας ότι «βγήκε από τον ήλιο» και ότι τον «αγαπάμε όλοι». Λέτε να μη σκεφτόταν ο Σταυρίδης ότι μπορεί να μαθευόταν ότι έβγαζε σα χαζό παιδάκι φωτογραφίες μέσα στο λίαρ τζετ; Μπορεί να τα έχουν χάσει λίγο, όπως και όλη η παντελώς παρηκμασμένη ελληνική αστική τάξη. Όμως ξέρουν τι κάνουν. Ας γίνουμε περίγελος, ας μας μισούνε όλοι. Αρκεί να παραμένουμε χωμένοι στους κερδισμένους, στους «μέσα» και πάντα κάποια θεσούλα θα βρεθεί και για μας.

Για αυτό δε λένε ποτέ συγγνώμη, δε φαίνεται ποτέ να πτοούνται. Είναι οι καλοί της εποχής μας.

Ένας καλός πρωθυπουργός και ένας καλός σκηνοθέτης