του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Η αλληλοεξόντωση μέσα στην κοινωνία που βρίσκεται σε κρίση είναι το διαβρωτικό της εξουσίας για να μπορεί να επιβάλλει τις αποφάσεις της σε βάρος των εργαζομένων. Η συντεχνιακή αντιμετώπιση των προβλημάτων λειτουργεί αρνητικά τη στιγμή που υπάρχει η ανάγκη της συλλογικής και ενωτικής αντιμετώπισής τους για να μη στραφεί ο ένας κλάδος εναντίον ενός άλλου και χαθεί ή βρεθεί εκτός βολής ο κοινός εχθρός που είναι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση και τα προβλήματα και παρουσιάζονται ως «σωτήρες» .
Αυτοί που κυνικά ομολογούν ότι απέτυχαν τα μέτρα που μας επέβαλαν θέλουν να μας «ξανασώσουν» οδηγώντας μας στην πλήρη εξαθλίωση και στον εξανδραποδισμό των παιδιών μας. Οι τροϊκανοί ελεγκτές, οι λεγόμενοι τοποτηρητές, έρχονται ως δανειστές να διασφαλίσουν με το αζημίωτο, δια της λεγόμενης «βοήθειας» τα κέρδη τους. Το να πούμε φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας είναι λίγο, τη στιγμή που είναι πασιφανές πως η Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας θέτει υπό την κατοχή της όλες τις χώρες της Ευρώπης και αυξάνει τα κέρδη της εκμεταλλευόμενη την οικονομική κρίση.
Το πρόβλημα είναι πως η ελίτ του συστήματος μπορεί να επιβάλλει την πολιτική που αυτή διαμορφώνει στις κυβερνήσεις και συνεπώς στους λαούς της Ευρώπης, που ζούνε μέσα στην ανασφάλεια, υφίστανται τις συνέπειες της ανεργίας και δεν βλέπουν τις «γραμμές των οριζόντων» του μέλλοντός τους.
Αν το γεγονός αυτό δεν συνεφέρει τον καθένα λαό ξεχωριστά και όλους μαζί και δεν ανατρέψει ριζικά όχι μόνο αυτή την εξοντωτική οικονομική πολιτική αλλά και τη μειοψηφική ελίτ που την επιβάλλει, τότε θα οδηγηθούμε στην αλληλοεξόντωση και στο ποιοι παίρνουν παραπάνω, ποιοι λιγότερα και ποιοι καλοπερνάνε σε βάρος κάποιων άλλων τεμπελιάζοντας με δανεικά.
Ο δεκαεννιάχρονος που έχασε τη ζωή του στο τρόλεϊ δεν ήταν «τζαμπατζής», όπως τον χαρακτήρισε μια αχαρακτήριστη καθηγήτρια πανεπιστημίου. Ηταν νέος, σαν όλους τους νέους που δεν έχουν τη δυνατότητα να τα βγάλουν πέρα και ζουν από το χαρτζιλίκι, αν υπάρχει, των γονιών τους. Ο ελεγκτής και ο κάθε ελεγκτής, που παίρνει μπόνους από την εξόντωση του άλλου, δηλαδή του συνανθρώπου του, για να επιζήσει, καθίσταται πλέον επικίνδυνος καθότι έχει δηλητηριαστεί από τη βαρβαρότητα του άγριου καπιταλιστικού συστήματος. Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα ούτε να μπούμε στο παιχνίδι της «εμφυλιακής σύγκρουσης» που μας σπρώχνουν οι συγκυβερνώντες. Η αλληλεγγύη, η συνεργασία, η συλλογικότητα θα πρέπει να γίνουν τα όπλα μας για να τους ανατρέψουμε.
Η αλληλοεξόντωση μέσα στην κοινωνία που βρίσκεται σε κρίση είναι το διαβρωτικό της εξουσίας για να μπορεί να επιβάλλει τις αποφάσεις της σε βάρος των εργαζομένων. Η συντεχνιακή αντιμετώπιση των προβλημάτων λειτουργεί αρνητικά τη στιγμή που υπάρχει η ανάγκη της συλλογικής και ενωτικής αντιμετώπισής τους για να μη στραφεί ο ένας κλάδος εναντίον ενός άλλου και χαθεί ή βρεθεί εκτός βολής ο κοινός εχθρός που είναι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση και τα προβλήματα και παρουσιάζονται ως «σωτήρες» .
Αυτοί που κυνικά ομολογούν ότι απέτυχαν τα μέτρα που μας επέβαλαν θέλουν να μας «ξανασώσουν» οδηγώντας μας στην πλήρη εξαθλίωση και στον εξανδραποδισμό των παιδιών μας. Οι τροϊκανοί ελεγκτές, οι λεγόμενοι τοποτηρητές, έρχονται ως δανειστές να διασφαλίσουν με το αζημίωτο, δια της λεγόμενης «βοήθειας» τα κέρδη τους. Το να πούμε φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας είναι λίγο, τη στιγμή που είναι πασιφανές πως η Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας θέτει υπό την κατοχή της όλες τις χώρες της Ευρώπης και αυξάνει τα κέρδη της εκμεταλλευόμενη την οικονομική κρίση.
Το πρόβλημα είναι πως η ελίτ του συστήματος μπορεί να επιβάλλει την πολιτική που αυτή διαμορφώνει στις κυβερνήσεις και συνεπώς στους λαούς της Ευρώπης, που ζούνε μέσα στην ανασφάλεια, υφίστανται τις συνέπειες της ανεργίας και δεν βλέπουν τις «γραμμές των οριζόντων» του μέλλοντός τους.
Αν το γεγονός αυτό δεν συνεφέρει τον καθένα λαό ξεχωριστά και όλους μαζί και δεν ανατρέψει ριζικά όχι μόνο αυτή την εξοντωτική οικονομική πολιτική αλλά και τη μειοψηφική ελίτ που την επιβάλλει, τότε θα οδηγηθούμε στην αλληλοεξόντωση και στο ποιοι παίρνουν παραπάνω, ποιοι λιγότερα και ποιοι καλοπερνάνε σε βάρος κάποιων άλλων τεμπελιάζοντας με δανεικά.
Ο δεκαεννιάχρονος που έχασε τη ζωή του στο τρόλεϊ δεν ήταν «τζαμπατζής», όπως τον χαρακτήρισε μια αχαρακτήριστη καθηγήτρια πανεπιστημίου. Ηταν νέος, σαν όλους τους νέους που δεν έχουν τη δυνατότητα να τα βγάλουν πέρα και ζουν από το χαρτζιλίκι, αν υπάρχει, των γονιών τους. Ο ελεγκτής και ο κάθε ελεγκτής, που παίρνει μπόνους από την εξόντωση του άλλου, δηλαδή του συνανθρώπου του, για να επιζήσει, καθίσταται πλέον επικίνδυνος καθότι έχει δηλητηριαστεί από τη βαρβαρότητα του άγριου καπιταλιστικού συστήματος. Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα ούτε να μπούμε στο παιχνίδι της «εμφυλιακής σύγκρουσης» που μας σπρώχνουν οι συγκυβερνώντες. Η αλληλεγγύη, η συνεργασία, η συλλογικότητα θα πρέπει να γίνουν τα όπλα μας για να τους ανατρέψουμε.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου