Το νέο μνημόνιο αλλάζει το πολιτικό σκηνικό...

Γράφει η Αγγελική Σπανού για το το tvxs.gr...

Μα δεν φοβούνται ότι πιέζοντας για νέο μνημόνιο θα προκαλέσουν πρόωρες εκλογές; Οπως όλα δείχνουν, το Βερολίνο δεν φοβάται πια ένα ελληνικό κυβερνητικό ατύχημα. Αντίθετα, όπως τονίζουν ενημερωμένες διπλωματικές πηγές, θεωρεί αναγκαίο να υπάρξει καθαρό πολιτικό τοπίο εδώ ενόψει της υπογραφής νέου μνημονίου στη διάρκεια του 2014, το οποίο προανήγγειλαν Μέρκελ-Σόιμπλε-Ρεν-Ντάισελμπλουμ.Αυτό μπορεί να προκύψει είτε με νωπή εντολή για την παρούσα κυβέρνηση, είτε με σχηματισμό άλλης διευρυμένης κυβέρνησης από την υπάρχουσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είτε με την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ που, δυνητικά, όπως ελπίζουν στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, θα προσαρμοστεί στους ευρωπαϊκούς κανόνες (με ό,τι αυτό σημαίνει κατά την αντίληψη του Βερολίνου). Σύμφωνα με αυτές τις εκτιμήσεις, η επίσκεψη του Σοσιαλδημοκράτη Ασμουσεν της ΕΚΤ στην Αθήνα ήταν ακριβώς μίας προσπάθεια ανίχνευσης των προθέσεων των πρωταγωνιστών στο ελληνικό πολιτικό παιχνίδι και για το λόγο αυτό ζήτησε να συναντηθεί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Α. Τσίπρα, ο οποίος δεν ανταποκρίθηκε. 

Η κυβέρνηση προσανατολιζόταν σε μια στρατηγική ελεγχόμενης έντασης με την Τρόικα θέτοντας το δίλημμα "χαλάρωση των πιέσεων ή κάλπες", αλλά αυτός ο σχεδιασμός ανατρέπεται από τη στιγμή που το Βερολίνο στέλνει πρόωρα μηνύματα για τις γερμανικές αποφάσεις σχετικά με τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης στο εξής.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική μυθολογία γύρω από τις γερμανικές εκλογές της 22ης Σεπτεμβρίου, ως μίας οριακής στιγμής για το ελληνικό ζήτημα μετά την οποία θα άνοιγαν οι ουρανοί, καταρρέει με πάταγο. Ο Γερμανός ΥΠΟΙΚΟ Β. Σόιμπλε επανήλθε με χθεσινή συνέντευξή του για να αποκλείσει εκ νέου το ενδεχόμενο κουρέματος του ελληνικού χρέους και για να επιβεβαιώσει ότι το 2014 θα πρέπει να συμφωνηθεί ένα νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα. Ανάλογες δηλώσεις έκανε και ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Γ. Ντάισελμπλουμ, ενώ ο γερμανικός τύπος επεξεργάζεται σενάρια για το περιεχόμενο του τρίτου "πακέτου" αφού η παροχή νέων δανείων πολύ δύσκολα θα εγκριθεί από τα εθνικά κοινοβούλια χωρών μελών της ευρωζώνης.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις το "μείγμα" στο οποίο καταλήγει το Βερολίνο, η ΕΚΤ και η Κομισιόν είναι η μείωση των επιτοκίων, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, η μετακίνηση ενός ποσού της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στον ΕΣΜ και η αξιοποίηση κονδυλιών από τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ. Εάν όλα αυτά δεν επαρκούν για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού, τότε θα εξεταστεί και το ενδεχόμενο χρηματοδότησης απευθείας από τον ΕΣΜ. Το πρόβλημα για την ελληνική πλευρά είναι ότι όλα αυτά σημαίνουν νέο μνημόνιο, δηλαδή παράταση του ελέγχου από την Τρόικα και ένα πρόγραμμα μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης και μεταρρυθμίσεων με χρονικό ορίζοντα έως το 2016 ή και το 2017.
Ο κυβερνητικός σχεδιασμός προέβλεπε ότι με την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος θα μπορούσε να διασφαλιστεί μια εγγυημένη έξοδος της χώρας στις αγορές ώστε να μπορεί να υποστηριχθεί ότι τελειώνει η εποχή των μνημονίων.
Το υπουργείο Οικονομικών, με βάση τις διαρροές, φιλοδοξεί ότι το χρηματοδοτικό κενό θα καλυφθεί με το "υπόλοιπο" του ποσού που αξιοποιήθηκε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και το οποίο, κατά τους υπολογισμούς, μπορεί να ανέλθει στα 10 με 12 δισ ευρώ. Ωστόσο, η εκτίμηση αυτή είναι μάλλον πρόωρη, αφού καθαρή εικόνα θα υπάρξει μετά τα stress tests του φθινοπώρου για όλες τις συστημικές τράπεζες.
Αλλωστε, όπως όλα δείχνουν, εταίροι και πιστωτές δεν αγωνιούν απλώς για την κάλυψη της "τρύπας" αλλά για τη δέσμευση της χώρας σε ένα πρόγραμμα προσαρμογής μακράς πνοής, ώστε να συνεχιστεί ο έλεγχος από την Τρόικα και η ρουτίνα των δόσεων μετά από την εκπλήρωση συγκεκριμένων προαπαιτούμενων.
Με βάση το τρέχον πρόγραμμα η τελευταία δόση προγραμματίζεται για τον Ιούλιο του 2014 και οι δανειστές ανησυχούν ότι αν μέχρι τότε δεν έχει συμφωνηθεί ένα νέο "πακέτο" θα μπορούσε να εκδηλωθούν ελληνικές αυτονομιστικές διαθέσεις. Είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο δεν εξετάζονται εναλλακτικά σχέδια για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας που δεν προϋποθέτουν σκληρές μνημονιακές δεσμεύσεις.