του Νίκου Καρανίκα...
H γη είναι δικιά μας γιατί την απολαμβάνουμε και την φροντίζουμε εθελούσια, με την συμμετοχή μας στους κόλπους της και στα αγαθά της. Δίχως την μετατροπή της σε κάτι πεπερασμένο από την αγοραία αντίληψη γι αυτήν, μπορούμε να σχεδιάσουμε την ζωή πολιτισμένα. Πολιτισμένα σημαίνει δημιουργική συμφωνία μεταξύ μας. Οι συμφωνίες όμως αν δεν βολεύουν και τις δυο πλευρές αρκούν για να αναθεωρηθούν ή να σπάσουν.
Κάπως έτσι είναι και οι συμφωνίες κυριών. Ή, για να μιλήσω πολιτικά, η συμφωνία που έκλεισε ένα πλειοψηφικό κομμάτι του εκλογικού σώματος πέρυσι τέτοιο καιρό, τείνει να ξεφτιλίσει το ίδιο το σώμα αλλά όχι όλο το σώμα. Η συμφωνία που έκλεισε με την κυβέρνηση, είχε να κάνει με το αίσθημα της σιγουριάς για την μη καταστροφή των πόρων ζωής και μάλιστα στα βασικά όπως υγεία, τροφή, ζωτική αναπαραγωγή και ασφάλεια για την χρεωμένη στέγη.
Σήμερα ένα χρόνο μετά μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι κάποιο από τα δύο μέρη έχει προσβληθεί και κάποιο έχει κέρδη, έχει ωφεληθεί εις βάρος του άλλου.
Ένα χρόνο μετά, μπορούμε να κρίνουμε διαβάζοντας τις ίδιες τις κρατικές επιτροπές να μιλάνε για θανάτους από αυτοκτονίες, για θανάτους από στέρηση νοσηλείας, για την εξαθλίωση της υπαίθρου όπου φτάσαμε στο επίπεδο του ’50 δίχως υπηρεσίες και οργανισμούς, με ακριβά κόμιστρα για την μεταφορά, για μια βεβαίωση.
Η εξάντληση είναι ένα ακόμα όπλο για την δημιουργία του πειθαρχημένου σώματος. Έχει εξαντληθεί η κοινωνία με το δύσκολο καθημερινό αγώνα για αναπαραγωγή, επιβίωση, για ζωή. Αυτό το αίσθημα είναι αποτέλεσμα της αγωνίας για το αύριο και είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που σχεδιάζουν και ακολουθούν οι κυβερνώντες. Δεν είναι από κανέναν θεό σταλμένη αυτη η πολιτική. Έχει την πίεση κοινωνικών ομάδων που υπηρετούν με θρησκευτική ευλάβεια και δόγμα την ιδέα και την πολιτική των εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών, την αγοραία αντίληψη του ιδιώτη, τον εαυτό τους.
Η εξάντληση τρώει ψυχικούς πόρους από το καμβά της δυνατότητας για συνεννόηση-αγώνα και η λογική υποχωρεί από την αδυναμία να αντεπεξέλθει στα δεδομένα.
Το άγχος που δημιουργείται γίνεται αβάσταχτο λόγου της μη προοπτικής.
Μίλαγα με έναν πρώην σοβιετικό και μου είπε ότι το άγχος πρώτη φορά εδώ το έζησε και κατάλαβε τι είναι.
Ελέγχονταν όλα από το κράτος-κόμμα και δεν είχαν τέτοια αγορά-βιτρίνα με εμπορεύματα και καταναλωτική κουλτούρα-δυνατότητα. Αλλά δεν είχαν άγχος για το αύριο, για τα παιδιά τους. Τον καταλαβαίνω και επίσης θυμάμαι ότι πάντα αγωνιζόμουν μέσα από την τάξη και την αριστερά για σπίτι, φαΐ, εκπαίδευση, περίθαλψη, μεταφορές, νερό, ρεύμα, θέρμανση, επικοινωνία, σύνταξη. Κατανοούσα ότι οι θάλασσες και οι γιαλοί, τα ποτάμια, τα βουνά οι λίμνες, τα λιμάνια και οι δρόμοι είναι ελεύθερα δημόσια αγαθά. Και όλα αυτά αυτοί εκει οι σοβιετικοί προλετάριοι τα είχαν. Τον καταλαβαίνω που απορούσε πως ζούμε έτσι.
Ζούμε έτσι εξαντλημένοι όχι μόνο βιολογικά αλλά και ηθικά, ψυχικά και πάνω σ αυτό επενδύουν με το τράβηγμα του χρόνου από τα μαλλιά. Από την μία να ιδιωτικοποιήσουν ότι προλάβουν και από την άλλη στην πειθάρχηση του σώματος.
Ο συριζα, η αριστερά έχει δύναμη ως κοινότητα, ως σχέση ανθρώπων. Παράγει πλεόνασμα δύναμης χάριν του συλλογικού βίου που ενισχύει τον άνθρωπο με απαντήσεις στην κρίση, αλλά δεν είναι έτσι ο υπόλοιπος κόσμος που καταρρακωμένος ηθικά γιατί ψήφιζε τόσα χρόνια αυτές τις δυνάμεις που κυβερνάνε ακόμα, αισθάνεται υπεύθυνος άρα και βάρος, δισταγμό.
Ο κόσμος που θέλουμε να προσεγγίσουμε για να γίνει φορέας των ρήξεων και των αλλαγών και να ενταχθεί στο συριζα αλλά και στα κοινωνικά νέα παραδείγματα [συνελεύσεις γειτονιάς, αγορές χωρίς μεσάζοντες, νέοι αγροτικοί και κτηνοτροφικοί συνεταιρισμοί- κοινότητες], όπως και στον αγώνα για την υπεράσπιση των αγαθών, δεν είναι κόσμος που έχει κάπου συσσωρευμένη δύναμη, αντοχή, νεύρα, αναλύσεις, απαντήσεις και έτσι με το που συναντιέται μαζί μας αλλάζει αυτόματα και δίχως να μας επηρεάζει και εμάς που ζούμε τον συλλογικό βίο.
Οι κυβερνώντες ποντάρουν στην αδυναμία της συνεννόησης μας με τον βιοπαλεστή, την διαζευγμένη ή μη, μάνα με παιδιά, τον κόσμο της ανεργίας ή το νέο προλεταριάτο που δεν είναι όπως ξέραμε.
Πολιτικός σχεδιασμός δικός μας είναι αυτός που εξαντλεί την κυβέρνηση και συμπορεύεται με την βιοπάλη, κάνει βιοπολιτική μέσα από το καθημερινό που επανασχεδιάζεται μέσα στο άγχος καθώς αυτό μεγαλώνει, μειώνεται, χάνεται. Χωρίς υπεροψία, κατρακυλώντας από την κυρίαρχη ηθική. Παλεύουμε να ρίξουμε αυτούς που μας κυβερνάνε και μας αγχώνουν, τρομοκρατούν και φέρνουμε την ενθάρρυνση ως φορέα άλλων πολιτικών. Η αυριανή κυβέρνηση της αριστεράς, όπως είπε ο πρόεδρος του Συριζα, δεν θα έρθει ως ώριμο φρούτο. Ενθαρρύνουμε τον κόσμο να σπάσει την συμφωνία που είχε μ αυτούς και δημιουργούμε νέες συμφωνίες μαζί, αριστερά και λαός.
Νίκος Καρανίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου