Τη δουλειά μας εμείς. Κι έχουμε μπόλικη δουλειά να κάνουμε μ' αυτή τη σαπίλα που έχει εισχωρήσει και στο τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό του κοινού (όχι μόνο του δημόσιου) βίου. Και είναι ο κοινός μας βίος που έχει τρωθεί βαρύτατα και αλλεπάλληλα για χρόνια ολόκληρα, τόσο ώστε ολόκληρος ο κοινός μας βίος (ο οποίος περιλαμβάνει τον δημόσιο χωρίς να εξαντλείται σ' αυτόν) να είναι σήμερα ένα τραύμα που χαίνει και που, αντί να αιμοδοτεί τα καθέκαστα στην πορεία τους προς τα καθ' όλου, τα πλημμυρίζει με το αίμα των κοινών εννοήσεων που πνίγονται όταν τα φράγματα σπάζουν.
Τα φράγματα των αξιολογήσεων, των ιεραρχημένων (από ορθή κρίση) προτεραιοτήτων και των λογής - λογής απελευθερώσεων που προκύπτουν από την αείροο εξαγωγή συμπερασμάτων υπό το κράτος «των λέξεων που μας χωρίζουν» και «των πράξεων που μας ενώνουν», κατά πώς έλεγαν κάτι μυστήριοι της Λατινικής Αμερικής που τους έλεγαν «Τουπαμάρος».
Πολλή δουλειά μας περιμένει, ύστερα από την - σχεδόν - απόλυτη πτωχεία στην οποία έχουμε περιέλθει. Το πολιτικό κεφάλαιο κάθε ταξικής ευθύνης έχει διασπαθιστεί. Με ιθύνουσα ευθύνη ολόκληρου του συστήματος εξουσίας το οποίο διηύθυνε με τον τρόπο που διηύθυνε τα πράγματα εδώ και δεκαετίες. Του συστήματος το οποίο φυσικά δεν εξαντλείται στις τιτλοφορημένες ταξικές του εξισώσεις προκειμένου να ζήσει. Να ζήσει όλο και πιο κερδώο, όλο και πιο αποχαλινωμένο, όλο και πιο αμείλικτο, όλο και πιο δρεπανηφόρο. Αυτό είναι. Υπάρχει.
Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι, για να συμβεί η καταστροφή που ζούμε, ο καθένας πια στο ίδιο του το κορμί, στο ίδιο του το μυαλό και στην ίδια του την ψυχή, έχει προϋποτεθεί η κατασπατάληση όλου του πολιτικού κεφαλαίου της ταξικής ευθύνης. Υπήρξε δηλαδή - κι ας μου επιτραπεί η καινοφάνεια εν τοις όροις - μια πολιτειακή ολιγωρία, βαρύτατη πολιτειακή ολιγωρία, τόσο στη βάση όσο και στο εποικοδόμημα της εξελικτικής διαδικασίας του κράτους το οποίο περιλαμβάνει τη διαδικασία εξέλιξης της (ταξικής, εφ' όσον μιλούμε γι' αυτό το συγκεκριμένο κράτος, εξουσίας) οικονομικής διαδικασίας, είτε ως προς την εκτατική της διάσταση είτε ως προς την αναπτυξιακή.

Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι έλειψε το ταξικό ενδιαφέρον για την εξέλιξη της πολιτικής με όλο τον συγκρουσιακό πλούτο που θα μπορούσε να προκύψει. Αντ' αυτού επικράτησε ένας ακατάσχετος οικονομικός εισοδισμός στην πολιτική, μια ληστεία των αποθεμάτων της, ώστε, τώρα που τα πράγματα έσφιξαν, τώρα που τα αναρριχητικά έσπασαν τη ράχη των συνδέσμων, να έχουμε στα χέρια μας τι; Την απόλυτη πολιτική πτωχεία.
Είναι εύκολο (τραγικά εύκολο) να καταγγείλεις τις γελοιότητες του Βενιζέλου. Είναι εύκολο να αποκαλύπτεις (σιγά την προσπάθεια) την αισχρή πορεία του συγκροτήματος Λαμπράκη στη διαμόρφωση κάθε φορά του καθολικού μας Τώρα. Ενός Τώρα που να μην εδράζεται πουθενά, ούτε στο Πριν ούτε στο Μετά, και να περιφέρεται ηθικά αγριεμένο, πολιτικά πανικόβλητο και αισθητικά καταταλαιπωρημένο στα πρόχειρα συμπεράσματα και στις εξηλεκτρισμένες ιαχές κάθε φωτοβλαστικής ανοησίας.
Και φτάσαμε εδώ. Στην απόλυτη πολιτική πτωχεία, όπου μαγκίζει ο πρωθυπουργός, ξύνει οδυνηρά τη λογική ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος (ο άνθρωπος που αφηνίασε - από τη νεολαία ΚΟΔΗΣΟ, χωρίς να υπολογιστεί ο προσκοπισμός - για τα πρωτεία και παραμένει δεύτερος, μια δευτεράντζα της λογόρροιας), κι όπου χάσκει όταν δεν χασκογελά εκστασιασμένη με τον αρχηγό (που δεν είναι δικός της, αφού είναι αρχηγός της εκτελεστικής εξουσίας) η κυβερνώσα νομοθετική δυνατότητα της Βουλής των Ελλήνων, μαζί με κάποιους που περιμένουν πότε θα δοθεί από τους ταξικούς αφέτες το σύνθημα για χειροκρότημα (που θα σκεπάσει την εκκωφαντική ντροπή), κάπως έτσι λέω είμαστε εδώ.
Εδώ που η συνείδηση ρυθμίζεται διά της απορυθμίσεως. Εδώ που η συνείδηση - η πολύτιμη ταξική μας συνείδηση - περνάει από ένα ρούτερ. Που το ελέγχουν οι εταιρείες κινητής συνείδησης. Οι εταιρείες κοινωνικού αυτοματισμού??? αλλά ποιος ακούει μέσα σ' αυτήν την τραγική πορεία των μετρήσεων;
Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας. Και πολλή πτωχεία μέσα μας. Πρέπει να βγούμε από τους αριθμούς αυτής της αριθμητικής λογικής που μας επτώχευσε, που μας πήρε από το στόμα το βρώσιμον ύδωρ και το έκανε λογιστική εγγραφή. Και το βρώσιμον βλέμμα. Και το έκανε μαύρον αριθμό παρασημαντικών ρυθμίσεων κάθε υποταγής.
Έχουμε πολλή δουλειά. Τη δουλειά μας. Που είναι - η δουλειά μας - να ανασκάπτουμε την ταξική ελπίδα. Τη σημαιοφόρο σύνταξη των συνειδήσεων θέλω να πω. Δεν ακούγεται; Ας είναι, τότε, η δουλειά μας ολόκληρο το χώμα της σιωπής. Το απέραντο πεδίο της μάχης, όπου οι στρατιές πάντοτε προχωρούν. Ήδη έτοιμες από λάθη και λάθη προοπτικής πάνω στις λέξεις.
Κώστας Καναβούρης