Του Νίκου Α. Κωνσταντόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Η Ελλάδα του 2013, κάτω από την επιτήρηση των δανειστών με τα μνημόνια της τρόικας, εμφανίζει συμπτώματα ηττημένης ασύνταχτης χώρας. Μπροστά στα μάτια και με την επιστασία των εκάστοτε κυβερνητών, που δεν είναι αυτεξούσιοι εκφραστές λαϊκής κυριαρχίας, η Ελλάδα γίνεται σκιά του εαυτού της.
Ο συνεταιρισμός, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, και οι υπηρετικοί μηχανισμοί στήριξης και προβολής του γνωρίζουν άριστα ότι το καθεστώς ελέγχου και επιτήρησης ακρωτηριάζει τη δημοκρατία και κομματιάζει την κοινωνία, λεηλατεί και δεν αναπτύσσει τη χώρα. Επιμένουν όμως στην ξεφτισμένη και προκλητική μέθοδο εικονικής ωραιοποίησης των πραγμάτων και επικοινωνιακής καλλιέργειας ψευδοαντιλήψεων και ψευδαισθήσεων. Αυτοί που λένε ναι σε όλα, γίνονται ικανοί για όλα και ο πολιτικός πραγματισμός καταντάει αποκρουστικός αμοραλισμός.
«Οταν ο καιρός γίνεται κλειστός, είναι πιεστική και η ανάγκη για περισσότερη «πατριδογνωσία»», όπως έλεγε ο Αλέξης Σεβαστάκης, για περισσότερη ιστορική αυτογνωσία και συνειδητοποίηση κοινωνίας και πολιτών. Η δημιουργική συνθετική εσωτερίκευση της κρίσης και των συνεπειών της από την κοινωνία ως μιας ακόμη εθνικής τραγωδίας επιβάλλει να σέβονται όλοι, αφ’ ενός τα συντριπτικά δεινά της πατρίδας μας κι αφ’ ετέρου την ευαισθησία και δύναμη της κοινωνίας, «την ευφυΐα της κοινωνίας», όπως θέλει ο Μπρεχτ. Αυτό σημαίνει να εκκαθαριστεί, επιτέλους, το πεδίο της μεταπολιτευτικής πραγματικότητας από παραμορφωτικές προσχώσεις των παραθεσμικών λειτουργιών της διαπλεκόμενης διακυβέρνησης και επικοινωνίας.
Γιατί είναι προκλητικό και εξοργιστικό το γεγονός ότι, τόσο κατά τη φιλάρεσκη μεταπολιτευτική περίοδο αλλά και κατά τη δραματική περίοδο της κρίσης, οι ίδιοι διαθέσιμοι δημοσιολόγοι και εφημεριδογράφοι παριστάνουν τους φωτισμένους ιλουμινάτους της εθνικής σωτηρίας, ενώ είναι θλιβεροί χατζηαβάτηδες στα κατεστημένα δοβλέτια.
Το καθεστώς επιτήρησης και εκμετάλλευσης της Ελλάδας διογκώνει τον οπορτουνισμό της πολιτικής και στρατολογεί δυνάμεις προσαρμογής και διαχείρισης αυτής της ακρωτηριασμένης, αλλοιωμένης και μεταλλαγμένης πατρίδας, ενώ συκοφαντεί πνευματικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις αντίστασης στην παρακμή και διεκδίκησης της διαρθρωτικής αναμόρφωσης του συλλογικού μας βίου. Με μια στρεβλή αντίληψη που θεωρεί την πολιτική, συγκατάβαση προς κάθε τι που μας καταστρέφει, αλλά και το κοινωνικό γίγνεσθαι υποταγή, προς κάθε τι που μας επιβάλλεται.
Το πολιτικό σύστημα της φερώνυμης Μεταπολίτευσης, αφού έζησε ημέρες εκλογικοκομματικών θριάμβων και αχόρταγων συμποσιασμών εξουσίας, τώρα βιώνει καταστάσεις ρωμαϊκής παρακμής και ξεπεσμού. Βουλιάζει στον εαυτό του και πνίγεται από τις αναθυμιάσεις του, αλλά την ίδια ώρα αυτοδοξάζεται.
Αποτελεί παραλογισμό να πιστεύει κανείς ότι αυτό το σύστημα μπορεί να διαχειριστεί την κρίση που προκάλεσε ή να δημιουργήσει άλλα δεδομένα, διαφορετικά από τα απόβλητα και κατάλοιπά του με τα οποία μας πλημμύρισε.
Η σοβαρότητα του ελληνικού προβλήματος και οι εξουθενωτικές επιπτώσεις του στην καθημερινότητα και στο μέλλον δεν ερμηνεύονται ούτε αντιμετωπίζονται με τα κομματικοπολιτικά ηθελημένα ψεύδη, που κυριάρχησαν στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, τις παραπολιτικές μωρολογίες και εξωθεσμικές ίντριγκες.
• Η Ν.Δ. δεν ήταν τυπικό φιλελεύθερο κόμμα, όπως και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, κατά τα ευρωπαϊκά μοντέλα. Ηταν αρχηγικοί μηχανισμοί πολυσυλλεκτικής εκλογικής στήριξης και πελατειακής διαχείρισης. Αλλά και η μεταπολιτευτική Αριστερά στην Ελλάδα είχε να υπερβεί τις τραυματικές δοκιμασίες της ήττας, της διάσπασης, της κατάρρευσης του υπαρκτού και της ανάγκης εναλλακτικής οραματικής πρότασης.
• Η Μεταπολίτευση άρχισε με τον εγκληματικό διαμελισμό της Κύπρου. Η κυπριακή τραγωδία, ως ιστορική εθνική περιπέτεια, επισήμως μπήκε στο αρχείο, με απόφαση της πρώτης μεταπολιτευτικής βουλής, για λόγους σκοπιμότητας.
• Η Μεταπολίτευση τελειώνει με την εγκληματική επίσης επιβολή της επιτήρησης από το καθεστώς της τρόικας. Η νέα αυτή ιστορική τραγωδία της Ελλάδας αποφασίστηκε να μη διερευνηθεί, γιατί προτάχτηκε και πάλι η σκοπιμότητα των μνημονίων.
• Από το 1952 και μετά ποτέ δεν θέλησε το πολιτικό σύστημα διά των κυβερνήσεων, που εξέφραζαν τις κατεστημένες ηγεσίες, να θέσει νομικά, πολιτικά αλλά και ηθικά το ζήτημα διεκδίκησης των γερμανικών επανορθώσεων και απαίτησης του κατοχικού χρέους. Το παρέδωσαν σε μυστικές συναλλαγές ύποπτων παρασκηνίων, που μένουν εφτασφράγιστα.
• Μέχρι και σήμερα ποτέ δεν θέλησε καμιά κυβερνητική κομματική αυτοδυναμία τη δημοκρατική διαφάνεια, γι’ αυτό και η διαφθορά έγινε δομή εξουσίας στο αμαρτωλό τρίγωνο μεταξύ κράτους – διαπλοκής – πολιτικού συστήματος και η διαπλεκόμενη συναλλαγή τρόπος πολιτικής ζωής.
Ο διαπλεκόμενος δικομματικός κυβερνητισμός εναγκαλίστηκε τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς και αιχμαλωτίστηκε από αυτούς, για να αξιοποιήσει όλες τις τεχνικές παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού, θεατροποίησης και δαιμονοποίησης, καλλωπισμού και εκφοβισμού, ώστε να αναδείξει την εικονολογία της Μεταπολίτευσης πάνω από την πολιτική πραγματικότητά της. Ετσι κατασκευάστηκε η λεγόμενη «αφήγηση της Μεταπολίτευσης» ως πολιτικοκομματική μυθιστορία ωραιοποίησης και μεγέθυνσης παραταξιακών και προσωπικών ρόλων, με το ανιστόρητο σόφισμα ότι κάποιους «επέλεξε η Ιστορία να κυβερνούν» και κάποιους άλλους τους αναγόρευσε σε «εθνικούς διαφωτιστές». Αυτοί είναι που εν χορώ κατηγορούσαν ως συκοφάντες μηδενιστές εκείνους που μιλούσαν διορατικά για τις εκφυλιστικές αλλοιώσεις πολιτικού συστήματος και κοινωνικών δομών. Θα είναι ολέθριο να επικρατήσει, συντηρούμενος και πάλι, ο επικοινωνιακός λαϊκισμός και ο πολιτικός φενακισμός με τις μη αντιπροσωπευτικές ταυτότητες πολιτικών όρων και τίτλων που δεν αντιστοιχούν στις κοινωνικές και ιδεολογικές συνθήκες, αλλά εκμηδενίζουν κάθε ιστορικό και ζωντανό περιεχόμενό τους.
Τα ομοιώματα της Μεταπολίτευσης και τα τερατουργήματα της Επιτήρησης δεν μπορούν να αλλοιώσουν την ιστορική αλήθεια με σκοτεινά επικοινωνιακά σενάρια και ύποπτα πολιτικά ψεύδη. Η αλήθεια είναι αίτημα απελευθέρωσης από την κρίση και αναδημιουργίας.
Η Ελλάδα του 2013, κάτω από την επιτήρηση των δανειστών με τα μνημόνια της τρόικας, εμφανίζει συμπτώματα ηττημένης ασύνταχτης χώρας. Μπροστά στα μάτια και με την επιστασία των εκάστοτε κυβερνητών, που δεν είναι αυτεξούσιοι εκφραστές λαϊκής κυριαρχίας, η Ελλάδα γίνεται σκιά του εαυτού της. Ο συνεταιρισμός, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, και οι υπηρετικοί μηχανισμοί στήριξης και προβολής του γνωρίζουν άριστα ότι το καθεστώς ελέγχου και επιτήρησης ακρωτηριάζει τη δημοκρατία και κομματιάζει την κοινωνία, λεηλατεί και δεν αναπτύσσει τη χώρα. Επιμένουν όμως στην ξεφτισμένη και προκλητική μέθοδο εικονικής ωραιοποίησης των πραγμάτων και επικοινωνιακής καλλιέργειας ψευδοαντιλήψεων και ψευδαισθήσεων. Αυτοί που λένε ναι σε όλα, γίνονται ικανοί για όλα και ο πολιτικός πραγματισμός καταντάει αποκρουστικός αμοραλισμός.
«Οταν ο καιρός γίνεται κλειστός, είναι πιεστική και η ανάγκη για περισσότερη «πατριδογνωσία»», όπως έλεγε ο Αλέξης Σεβαστάκης, για περισσότερη ιστορική αυτογνωσία και συνειδητοποίηση κοινωνίας και πολιτών. Η δημιουργική συνθετική εσωτερίκευση της κρίσης και των συνεπειών της από την κοινωνία ως μιας ακόμη εθνικής τραγωδίας επιβάλλει να σέβονται όλοι, αφ’ ενός τα συντριπτικά δεινά της πατρίδας μας κι αφ’ ετέρου την ευαισθησία και δύναμη της κοινωνίας, «την ευφυΐα της κοινωνίας», όπως θέλει ο Μπρεχτ. Αυτό σημαίνει να εκκαθαριστεί, επιτέλους, το πεδίο της μεταπολιτευτικής πραγματικότητας από παραμορφωτικές προσχώσεις των παραθεσμικών λειτουργιών της διαπλεκόμενης διακυβέρνησης και επικοινωνίας.
Γιατί είναι προκλητικό και εξοργιστικό το γεγονός ότι, τόσο κατά τη φιλάρεσκη μεταπολιτευτική περίοδο αλλά και κατά τη δραματική περίοδο της κρίσης, οι ίδιοι διαθέσιμοι δημοσιολόγοι και εφημεριδογράφοι παριστάνουν τους φωτισμένους ιλουμινάτους της εθνικής σωτηρίας, ενώ είναι θλιβεροί χατζηαβάτηδες στα κατεστημένα δοβλέτια.
Το καθεστώς επιτήρησης και εκμετάλλευσης της Ελλάδας διογκώνει τον οπορτουνισμό της πολιτικής και στρατολογεί δυνάμεις προσαρμογής και διαχείρισης αυτής της ακρωτηριασμένης, αλλοιωμένης και μεταλλαγμένης πατρίδας, ενώ συκοφαντεί πνευματικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις αντίστασης στην παρακμή και διεκδίκησης της διαρθρωτικής αναμόρφωσης του συλλογικού μας βίου. Με μια στρεβλή αντίληψη που θεωρεί την πολιτική, συγκατάβαση προς κάθε τι που μας καταστρέφει, αλλά και το κοινωνικό γίγνεσθαι υποταγή, προς κάθε τι που μας επιβάλλεται.
Το πολιτικό σύστημα της φερώνυμης Μεταπολίτευσης, αφού έζησε ημέρες εκλογικοκομματικών θριάμβων και αχόρταγων συμποσιασμών εξουσίας, τώρα βιώνει καταστάσεις ρωμαϊκής παρακμής και ξεπεσμού. Βουλιάζει στον εαυτό του και πνίγεται από τις αναθυμιάσεις του, αλλά την ίδια ώρα αυτοδοξάζεται.
Αποτελεί παραλογισμό να πιστεύει κανείς ότι αυτό το σύστημα μπορεί να διαχειριστεί την κρίση που προκάλεσε ή να δημιουργήσει άλλα δεδομένα, διαφορετικά από τα απόβλητα και κατάλοιπά του με τα οποία μας πλημμύρισε.
Η σοβαρότητα του ελληνικού προβλήματος και οι εξουθενωτικές επιπτώσεις του στην καθημερινότητα και στο μέλλον δεν ερμηνεύονται ούτε αντιμετωπίζονται με τα κομματικοπολιτικά ηθελημένα ψεύδη, που κυριάρχησαν στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, τις παραπολιτικές μωρολογίες και εξωθεσμικές ίντριγκες.
• Η Ν.Δ. δεν ήταν τυπικό φιλελεύθερο κόμμα, όπως και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, κατά τα ευρωπαϊκά μοντέλα. Ηταν αρχηγικοί μηχανισμοί πολυσυλλεκτικής εκλογικής στήριξης και πελατειακής διαχείρισης. Αλλά και η μεταπολιτευτική Αριστερά στην Ελλάδα είχε να υπερβεί τις τραυματικές δοκιμασίες της ήττας, της διάσπασης, της κατάρρευσης του υπαρκτού και της ανάγκης εναλλακτικής οραματικής πρότασης.
• Η Μεταπολίτευση άρχισε με τον εγκληματικό διαμελισμό της Κύπρου. Η κυπριακή τραγωδία, ως ιστορική εθνική περιπέτεια, επισήμως μπήκε στο αρχείο, με απόφαση της πρώτης μεταπολιτευτικής βουλής, για λόγους σκοπιμότητας.
• Η Μεταπολίτευση τελειώνει με την εγκληματική επίσης επιβολή της επιτήρησης από το καθεστώς της τρόικας. Η νέα αυτή ιστορική τραγωδία της Ελλάδας αποφασίστηκε να μη διερευνηθεί, γιατί προτάχτηκε και πάλι η σκοπιμότητα των μνημονίων.
• Από το 1952 και μετά ποτέ δεν θέλησε το πολιτικό σύστημα διά των κυβερνήσεων, που εξέφραζαν τις κατεστημένες ηγεσίες, να θέσει νομικά, πολιτικά αλλά και ηθικά το ζήτημα διεκδίκησης των γερμανικών επανορθώσεων και απαίτησης του κατοχικού χρέους. Το παρέδωσαν σε μυστικές συναλλαγές ύποπτων παρασκηνίων, που μένουν εφτασφράγιστα.
• Μέχρι και σήμερα ποτέ δεν θέλησε καμιά κυβερνητική κομματική αυτοδυναμία τη δημοκρατική διαφάνεια, γι’ αυτό και η διαφθορά έγινε δομή εξουσίας στο αμαρτωλό τρίγωνο μεταξύ κράτους – διαπλοκής – πολιτικού συστήματος και η διαπλεκόμενη συναλλαγή τρόπος πολιτικής ζωής.
Ο διαπλεκόμενος δικομματικός κυβερνητισμός εναγκαλίστηκε τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς και αιχμαλωτίστηκε από αυτούς, για να αξιοποιήσει όλες τις τεχνικές παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού, θεατροποίησης και δαιμονοποίησης, καλλωπισμού και εκφοβισμού, ώστε να αναδείξει την εικονολογία της Μεταπολίτευσης πάνω από την πολιτική πραγματικότητά της. Ετσι κατασκευάστηκε η λεγόμενη «αφήγηση της Μεταπολίτευσης» ως πολιτικοκομματική μυθιστορία ωραιοποίησης και μεγέθυνσης παραταξιακών και προσωπικών ρόλων, με το ανιστόρητο σόφισμα ότι κάποιους «επέλεξε η Ιστορία να κυβερνούν» και κάποιους άλλους τους αναγόρευσε σε «εθνικούς διαφωτιστές». Αυτοί είναι που εν χορώ κατηγορούσαν ως συκοφάντες μηδενιστές εκείνους που μιλούσαν διορατικά για τις εκφυλιστικές αλλοιώσεις πολιτικού συστήματος και κοινωνικών δομών. Θα είναι ολέθριο να επικρατήσει, συντηρούμενος και πάλι, ο επικοινωνιακός λαϊκισμός και ο πολιτικός φενακισμός με τις μη αντιπροσωπευτικές ταυτότητες πολιτικών όρων και τίτλων που δεν αντιστοιχούν στις κοινωνικές και ιδεολογικές συνθήκες, αλλά εκμηδενίζουν κάθε ιστορικό και ζωντανό περιεχόμενό τους.
Τα ομοιώματα της Μεταπολίτευσης και τα τερατουργήματα της Επιτήρησης δεν μπορούν να αλλοιώσουν την ιστορική αλήθεια με σκοτεινά επικοινωνιακά σενάρια και ύποπτα πολιτικά ψεύδη. Η αλήθεια είναι αίτημα απελευθέρωσης από την κρίση και αναδημιουργίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου