Τρυπιο Ευρω...
Η πρωθυπουργία τού ρεζίλη των Παπανδρέου ήταν από τις χειρότερες που γνώρισε αυτός ο τόπος, και δεν έχει γνωρίσει και πολλές καλές. Μόνο το γεγονός ότι ήταν ο πρωθυπουργός που μας έβαλε στην εποχή των μνημονίων λέει πολλά από μόνο του.
Και για όσους πιστεύουν ακόμα ότι αυτή ήταν η μοναδική λύση, αρκεί για να τους αποστομώσει η απάντηση που έδωσε ο τότε πρωθυπουργός τής Ισπανίας Χ.Ρ. Θαπατέρο στην Ανγκ. Μέρκελ, όταν του πρότεινε να πάρει κι αυτός ένα "δανειάκι" από την τρόικα: "Προτιμώ να αυτοκτονήσω μόνος μου", της είπε.
Ο ρεζίλης των Παπανδρέου, πάντως, θα μπορούσε να περισώσει την υστεροφημία του αν είχε προχωρήσει στο δημοψήφισμα ενόψει του δευτέρου μνημονίου, αν έδινε δηλαδή πριν περίπου δύο χρόνια στη δημοκρατία τις πραγματικές της διαστάσεις. Κιότεψε, όμως, για τελευταία φορά μπροστά στις δικτατορικές απειλές των Μερκοζί και της ελληνικής διαπλοκής, που τον γκρέμισαν λίγες ημέρες αργότερα από την πρωθυπουργία...
Δε με πειράζει τόσο που, όπως αποκαλύπτεται στο βιβλίο Θαπατέρο, ο Ν. Σαρκοζί χρησιμοποίησε γλώσσα Τρούμπας απέναντι στον εκλεγμένο πρωθυπουργό μιας χώρας- εταίρου τής Γαλλίας. Αντιθέτως, αποκαλύπτει μέχρι ποιό όριο είναι δημοκράτες όλοι αυτοί που τάχα μου θίγονται οι καλοί τους τρόποι όταν προσβάλλονται δημοκρατικοί θεσμοί.
Βλέπετε, όσο το παιχνίδι παίζεται σε επίπεδο αρχηγών κυβερνήσεων ή χωρών και στα ελεγχόμενα από αυτούς Κοινοβούλια ή συνδικάτα όλα είναι μέλι γάλα. Οταν, όμως, επιχειρείται διεύρυνση όσων έχουν δικαίωμα να συναποφασίζουν τότε ανεβαίνουν στα τραπέζια, μπινελικώνουν ασύστολα ή μιλούν για γκάφες...
Από πού κι ως πού δεν είχε δικαίωμα ο ελληνικός λαός να ψηφίσει για το αν επιθυμούσε μια σύμβαση η οποία θα καθόριζε τη ζωή του για τα επόμενα τουλάχιστον 50 χρόνια; Ο ρεζίλης των Παπανδρέου θα έπρεπε να είχε διοργανώσει δημοψήφισμα από το πρώτο μνημόνιο.
Από πού κι ως πού δικαιούνται ηγέτες άλλων χωρών να επιβάλουν το ερώτημα του δημοψηφίσματος και να το γενικεύσουν στην παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην ευρωζώνη; Κι από πού ως πού οι τηλεπροφεσόροι-παπαγαλάκια των εθνικών μας νταβατζήδων, οι δήθεν δημοκρατικές ευαισθησίες των οποίων θίγονται όταν η Ζ. Κωνσταντοπούλου βγάζει μια τσιρίδα παραπάνω στη Βουλή, ειρωνεύονται στα μούτρα του τον ελληνικό λαό, λέγοντάς του στην ουσία ότι δεν είναι ικανός να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του;...
Γιατί αυτό έπραξαν με τη στάση τους, δε γελοιοποίησαν τον ρεζίλη των Παπανδρέου αλλά σάρκασαν την κοινή γνώμη την οποία οι ίδιοι, μαζί με όλους τους άλλους γκεμπελικούς θεσμούς τής ελίτ, συνδιαμορφώνουν.
Δεν κάνουν, όμως, τίποτα άλλο όλοι αυτοί από το να αποδεικνύουν εμμέσως ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε δεν είναι βεβαίως μια στρατιωτικού τύπου δικτατορία, σαν κι αυτή που ονειρεύονται οι χρυσαυγίτες, αλλά μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία, μια παιδική χαρά δηλαδή στην οποία ο λαός επιτρέπεται να παίζει μόνο μια Κυριακή κάθε τέσσερα (που λέει ο λόγος) χρόνια, αλλά που σε όλο το μεσοδιάστημα είναι "ρεζερβέ" από τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους πολιτικούς και τους μιντιακούς λακέδες τους....
Η πρωθυπουργία τού ρεζίλη των Παπανδρέου ήταν από τις χειρότερες που γνώρισε αυτός ο τόπος, και δεν έχει γνωρίσει και πολλές καλές. Μόνο το γεγονός ότι ήταν ο πρωθυπουργός που μας έβαλε στην εποχή των μνημονίων λέει πολλά από μόνο του.
Ο ρεζίλης των Παπανδρέου, πάντως, θα μπορούσε να περισώσει την υστεροφημία του αν είχε προχωρήσει στο δημοψήφισμα ενόψει του δευτέρου μνημονίου, αν έδινε δηλαδή πριν περίπου δύο χρόνια στη δημοκρατία τις πραγματικές της διαστάσεις. Κιότεψε, όμως, για τελευταία φορά μπροστά στις δικτατορικές απειλές των Μερκοζί και της ελληνικής διαπλοκής, που τον γκρέμισαν λίγες ημέρες αργότερα από την πρωθυπουργία...
Δε με πειράζει τόσο που, όπως αποκαλύπτεται στο βιβλίο Θαπατέρο, ο Ν. Σαρκοζί χρησιμοποίησε γλώσσα Τρούμπας απέναντι στον εκλεγμένο πρωθυπουργό μιας χώρας- εταίρου τής Γαλλίας. Αντιθέτως, αποκαλύπτει μέχρι ποιό όριο είναι δημοκράτες όλοι αυτοί που τάχα μου θίγονται οι καλοί τους τρόποι όταν προσβάλλονται δημοκρατικοί θεσμοί.
Βλέπετε, όσο το παιχνίδι παίζεται σε επίπεδο αρχηγών κυβερνήσεων ή χωρών και στα ελεγχόμενα από αυτούς Κοινοβούλια ή συνδικάτα όλα είναι μέλι γάλα. Οταν, όμως, επιχειρείται διεύρυνση όσων έχουν δικαίωμα να συναποφασίζουν τότε ανεβαίνουν στα τραπέζια, μπινελικώνουν ασύστολα ή μιλούν για γκάφες...
Από πού κι ως πού δεν είχε δικαίωμα ο ελληνικός λαός να ψηφίσει για το αν επιθυμούσε μια σύμβαση η οποία θα καθόριζε τη ζωή του για τα επόμενα τουλάχιστον 50 χρόνια; Ο ρεζίλης των Παπανδρέου θα έπρεπε να είχε διοργανώσει δημοψήφισμα από το πρώτο μνημόνιο.
Από πού κι ως πού δικαιούνται ηγέτες άλλων χωρών να επιβάλουν το ερώτημα του δημοψηφίσματος και να το γενικεύσουν στην παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην ευρωζώνη; Κι από πού ως πού οι τηλεπροφεσόροι-παπαγαλάκια των εθνικών μας νταβατζήδων, οι δήθεν δημοκρατικές ευαισθησίες των οποίων θίγονται όταν η Ζ. Κωνσταντοπούλου βγάζει μια τσιρίδα παραπάνω στη Βουλή, ειρωνεύονται στα μούτρα του τον ελληνικό λαό, λέγοντάς του στην ουσία ότι δεν είναι ικανός να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του;...
Γιατί αυτό έπραξαν με τη στάση τους, δε γελοιοποίησαν τον ρεζίλη των Παπανδρέου αλλά σάρκασαν την κοινή γνώμη την οποία οι ίδιοι, μαζί με όλους τους άλλους γκεμπελικούς θεσμούς τής ελίτ, συνδιαμορφώνουν.
Δεν κάνουν, όμως, τίποτα άλλο όλοι αυτοί από το να αποδεικνύουν εμμέσως ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε δεν είναι βεβαίως μια στρατιωτικού τύπου δικτατορία, σαν κι αυτή που ονειρεύονται οι χρυσαυγίτες, αλλά μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία, μια παιδική χαρά δηλαδή στην οποία ο λαός επιτρέπεται να παίζει μόνο μια Κυριακή κάθε τέσσερα (που λέει ο λόγος) χρόνια, αλλά που σε όλο το μεσοδιάστημα είναι "ρεζερβέ" από τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους πολιτικούς και τους μιντιακούς λακέδες τους....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου