Έφτασε η μέρα όπου οι καλικάτζαροι σταματούν να πριονίζουν το δέντρο της Γης και ανεβαίνουν στις πολιτείες των ανθρώπων για να τους πειράξουν.
Μου αρέσει πολύ να πειράζω τους ανθρώπους.
Αν και τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν ούτε κουραμπιέδες για να τους φυσήξω την άχνη από πάνω τους, ούτε τενεκέδες με λάδι για να τους αδειάσω. Και οι άνθρωποι είναι τόσο θλιμμένοι που δεν έχω κέφι ούτε να τους τρομάξω ούτε να τους στροβιλίσω στο χορό.
Οι άνθρωποι είναι θλιμμένοι, αλλά είναι και ηλίθιοι και δειλοί. Πάρτε για παράδειγμα τους κάτοικους της Ελλάδας. Και δεν αντιδρούν για τη φτώχια που τους δέρνει τα τελευταία χρόνια και ψηφίζουν ακόμα τα κόμματα που τους έφεραν σε αυτό το χάλι και περιμένουν τους φασίστες να τους σώσουν και βλέπουν τηλεόραση και χαίρονται για τα ανοιχτά μαγαζιά τις Κυριακές και περιμένουν ακόμα τον άγιο Βασίλη.
Δεν ξέρω τι να κάνω με τους ανθρώπους. Δεν μου κάνουν ούτε για πείραγμα πια. Καμιά φορά σκέφτομαι να κατέβω κάτω και να δώσω την τελευταία τσεκουριά στο δέντρο που βαστάει τη Γη για να λήξει η φάση. Από την άλλη όμως σκέπτομαι να κάτσω σε μια μεριά και να τους κοροϊδεύω. Να βάζω τους αντίχειρές μου στους κροτάφους μου και να κουνάω τα δάχτυλά μου, να βγάζω τη γλώσσα μου και να τους φωνάζω: Σε μια χώρα με τρία εκατομμύρια ανέργους ο Γιώργος Λιάγκας έχει τρεις δουλειές και ο Άδωνης Γεωργιάδης είναι υπουργός υγείας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου