Ο Άρης ο βαφέας, το τέλος της εργασίας και ο τρίτος γύρος...

της Ειρήνης Μ., απο τη Λεσχη...

Ο κύριος Άρης είναι αυτό που λέμε μάστορας. Στη γειτονιά τον ξέρουν σαν μπογιατζή αλλά άμα η ζωή τα φέρει έτσι, μαθαίνεις να κάνεις τα πάντα. Όταν του λένε ότι είναι καλός μάστορας και τα μπορεί όλα, αυτός λέει ότι άμα στο λέει ο άλλος έχεις κι εσύ εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και το κάνεις. Στην Ελλάδα είναι κοντά 25 χρόνια, με δυο παιδιά μεγάλα και μια ζωή στο μεροκάματο και τα μαλλιά του δεν άσπρισαν, ούτε όταν περνούσε τα σύνορα από την Αλβανία για να έρθει ως εδώ. Σήμερα ήρθε να μας φτιάξει το παντζούρι που χάλασε. Έχει δυνατό χαρακτήρα, μου λέει, μπορεί να πει όχι στο τσιγάρο. 

-Ναι, φτιάξε μου αλλά μη σε βάζω σε κόπο. Γλυκό τον πίνω. Είναι πολύ ωραίο να σε προσέχουν άμα δουλεύεις. Υπάρχουν μερικοί που δε νοιάζονται, άντε να κάνεις τη δουλειά και φύγε. Κι άλλοι όμως που με εμπιστεύονται, μου δίνουν το κλειδί και πάω και το φτιάχνω ό,τι είναι και φεύγω. Αλλά εσύ κορίτσι μου τι σπούδασες; Γιατί δε δουλεύεις; Δασκάλα, ε; Α, για δημοτικό…
Τα έχουν καταστρέψει όλα, κορίτσι μου, η πιο όμορφη χώρα του κόσμου και καταστράφηκε. Και τι κάνουν όλοι; Φεύγουν. Μα είναι δυνατόν να φύγουν όλοι και ποιος θα μείνει δηλαδή; Κι έξω μη νομίζεις, ίσα ίσα τα βγάζουν πέρα. Αλλά δουλεύεις έξω θα μου πεις. Η δουλειά είναι το παν, η βάση. Χωρίς δουλειά δεν μπορεί ο άνθρωπος, ο κόσμος. Έτσι μάθαμε εμείς. Ναι, το Χότζα τον πρόλαβα, βέβαια! (χαμογελάει) Εκεί τα έμαθα όλα, πάλι καλά. Για αυτό όταν ήρθα εδώ ήξερα κι έπιαναν τα χέρια μου. Αλλά εσείς τώρα.. πω πω, πάει τι θα κάνετε; 

Η κρίση όμως να ξέρεις δεν είναι μόνο εδώ, είναι παντού και δεν είναι σαν τις άλλες. Ναι, στις άλλες κάνανε πολέμους μπαμ μπαμ το αλλάζανε το πράμα. Τώρα τι να αλλάξουνε, τεχνολογία πού να πάει; Βλέπεις τόσα αεροπλάνα και πέφτουνε, πεθαίνει ο κόσμος, 90 ψυχές χαθήκανε. Αλλά η φύση θα τα καταστρέψει όλα, δε γίνεται αλλιώς. Πού θα πάει δηλαδή; Προχτές έπεσε ένας από τον 5ο γιατί δεν είχε να φάει. Τι να κάνεις άμα πεινάς; Που να παλέψεις, κορίτσι μου. Ξέρει ο κόσμος να παλεύει; Για αυτό σου λέω, κομμουνισμό δεν έζησε αυτός ο κόσμος και δε θα ζήσει. Ξεκίνησε από το σκλάβους και φεουδαρχία και καπιταλισμό, σοσιαλισμό έτσι λίγο αλλά κομμουνισμό όχι. Ο άνθρωπος για να είναι στον κομμουνισμό θέλει να έχει συνείδηση. Ξέρεις τι είναι η συνείδηση. Εκεί τα μάθαμε αυτά από πολύ μικρά, στο σχολείο. Συνείδηση είναι να καταλαβαίνεις, είναι η διαφορά μας από τα ζώα. Να μπορείς να αλλάζεις γύρω σου τα πράματα όχι τυχαία αλλά γιατί θες. Ε, βλέπεις εσύ κανέναν πια να μπορεί; Εγώ να δουλέψω δυο μεροκάματα και για σένα γιατί πιάνουν τα χέρια μου κι εσύ να διαβάζεις δυο φορές και για μένα γιατί σου κόβει. Αυτό πρέπει, αλλά πού; Ε, τι άνθρωπο τον άνθρωπο. Ναι, απολύονται αλλά δε μιλάνε. Εντάξει όσοι αγωνίζονται αλλά άμα πεινάς δε σκέφτεσαι καλά. Για αυτό σου λέω. Στο μηδέν θα ξαναγυρίσουμε δεν μπορεί να πάει αλλιώς. 

Έλα να σ’αγκαλιάσω, ωραία τα είπαμε, χάρηκα με την κουβέντα. Πολύ σημαντικό να μπορείς να μιλάς, να συζητάς. Κι εσύ καλή τύχη, κορίτσι μου.

 Με τον κύριο Άρη ήπιαμε τον καφέ μας και κάναμε μια από τις πιο όμορφες απρόσμενες πρωινές κουβέντες. Μιλήσαμε για πολλά, για το Κουρδιστάν, για την αστυνομία, για το λαό, για τη μαφία, για αυτούς που έχουν τα λεφτά και δεν τα δίνουν, για την πείνα, διαβάσαμε την ιστορία σε μικρά ονόματα και υποσχεθήκαμε να μην ξεχάσουμε το Μαρξ που διαβάσαμε. Γιατί, όπως μου είπε όταν του είπα πόσο τον ”πειράζουν” κάποιοι σύγχρονοι τον Μαρξ: “Αυτός παιδί μου έγραψε το μανιφέστο. Υπάρχει καλύτερο πράμα; Τι πάει να πει δεν υπάρχει προλεταριάτο; Κι εγώ κι εσύ τι είμαστε δηλαδή; Κι αφού δεν έχουμε μανιφακτούρα τι πάει να πει; Βλακείες είναι αυτά.” Με τη στρατηγική στο τιμόνι για τη νέα χρονιά (όπως κάνει στα δύσκολα της ζωής το αγοράκι της φωτογραφίας, από την καταπληκτική ταινία “Η άλλη όχθη”) και με όμορφους κι αληθινούς ανθρώπους δίπλα μας που ξέρουν πώς και γιατί να ζουν.