Βλέπω τον κόσμο μέσα από ένα καλειδοσκόπιο. Πότε είναι στραμμένο στη φωτεινή πλευρά, κι όλα μοιάζουν αισιόδοξα, πότε στην απέναντι, και μια σκοτεινιά καλύπτει τα πάντα. Για να ʽμαι ειλικρινής, δεν αποφασίζω εγώ προς τα πού θα στρίψει. Κάνει πάντα του κεφαλιού του, στρίβει μια έτσι, μια αλλιώς, χωρίς προειδοποίηση. Έτσι, η οπτική μου ποικίλλει: δεν μας πολιορκεί η μιζέρια, πρόκειται περί ευκαιρίας για απλούστερη ζωή. Δεν είναι μια χειμωνιάτικη λιακάδα, παρά μια αφορμή για σκέψη πάνω στο αναπόδραστο της φθοράς. Κάπως έτσι κυλάνε οι μέρες.
Συνήθως στις γιορτές, μου ξυπνάει μια αντίδραση στη συνήθεια που τις θέλει πασπαλισμένες χρυσόσκονη: βαριέμαι να στολίσω δέντρο, να βάλω τα καλά μου και να βγω. σνομπάρω τα ρεβεγιόν. Βλέπω όλα αυτά τα φωτάκια ως σπατάλη ενέργειας. μουρμουράω για την καλή διάθεση του πλήθους, θεωρώντας την ψεύτικη.
Φέτος όμως, αποφάσισα να στρέψω το καλειδοσκόπιο με το ζόρι στη φωτεινή πλευρά. Να προσπαθήσω τουλάχιστον. Όχι επειδή έτσι συνηθίζεται, κάθε άλλο. θα κάνω πράξη αυτό που λέει ο στίχος ʽκαι για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχωʼ.
Μόλις βρω πώς επιτυγχάνεται μια τέτοια θεώρηση του κόσμου, θα μοιραστώ το φωτεινό μου καλειδοσκόπιο μαζί σας. θα ʽναι το δώρο μου γιʼ αυτές τις γιορτές.
kizilkum