Με λένε Χάρη Τομπούλογλου...

Τρυπιο Ευρω...

Ο Ακ. Τσοχατζόπουλος, ο Γ. Παπαντωνίου, ο Αντ. Κάντας, ο Χ. Τομπούλογλου, ο Μ. Λιάπης και τόσοι άλλοι που έκαναν πάρτι όλα αυτά τα χρόνια εκμεταλλευόμενοι τα δημόσια αξιώματά τους δεν είναι χειρότεροι άνθρωποι από εμένα κι από εσένα ταλαίπωρε αναγνώστη μου. Πολύ φοβάμαι πως κι εγώ κι εσύ θα κάναμε τα ίδια ή και χειρότερα αν περνούσαν από τα χέρια μας, για παράδειγμα, εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων ευρώ. Κι αυτό δεν θα συνέβαινε γιατί γεννηθήκαμε διεφθαρμένοι και φαύλοι, αλλά γιατί έχουμε μεγαλώσει σε ένα σύστημα το οποίο υποθάλπει τα χυδαιότερα των ενστίκτων μας, τα αθωώνει και, μάλιστα, ειρωνεύεται ξεδιάντροπα όποιον θεωρεί πως οι στέρεα θεμελιωμένες κοινωνίες δε χτίζονται πάνω στην αγιοποίηση του ατομικού ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, του οικογενειακού ή τοπικού συμφέροντος, αλλά στην πρόταξη του συλλογικού. Στην κυνική παραδοχή τού Χ. Τομπούλογλου "δεν είμαι μαλάκας όλοι να τα παίρνουν και να μην τα παίρνω κι εγώ" κρύβεται όλη η πικρή αλήθεια για την τραγωδία τού πολιτισμού μας. Το εύκολο κι ατιμώρητο χρήμα, με την εξουσία και τη φήμη που συνεπάγεται, να ποιός είναι ο πραγματικός θεός μας, για τον οποίο είμαστε πρόθυμοι να θυσιάζουμε ακόμα και την αξιοπρέπειά μας...



Η λαμογιά δεν είναι γραμμένη στο DNA μας. Διδάσκεται από τη νεαρή ηλικία, κυρίως μέσα από τα παραδείγματα που δεχόμαστε από αυτούς που υποτίθεται πως έχουν αναλάβει το καθήκον να μας εντάξουν ομαλώς στο κοινωνικό σύνολο. Τα πάντα κινούνται γύρω από την ατομική επιτυχία, η οποία έχει τη μορφή τού με κάθε κόστος πλουτισμού, τον οποίο ακολουθούν όλες οι ανέσεις ενός τρόπου ζωής που διαφημίζεται ως ο ιδανικός. Το πρόβλημά μας δεν είναι πως ο Τσοχατζόπουλος έζησε σα Μίδας εκμεταλλευόμενος τα αξιώματα με τα οποία τον τίμησε ο ελληνικός λαός. Το πρόβλημά μας είναι πως δεν ήμασταν εμείς ο Τσοχατζόπουλος, πως δε βρεθήκαμε οι ίδιοι στην θέση του, πως αρκεστήκαμε στο να τον χειροκροτούμε όταν μας κανάκευε από τα μπαλκόνια που επιφυλάσσουν οι πολιτικάντηδες για τους εαυτούς τους για να μη φαίνεται το πραγματικό ύψος τους κι όταν μας διόριζε στο Δημόσιο με αντάλλαγμα να ψηφίζουμε εσαεί τον "πράσινο ήλιο" και τον κάθε πράσινο ήλιο. Ποιός ανάμεσά μας θαυμάζει τον εργάτη που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ προσπαθώντας να ζήσει με εντιμότητα τον εαυτό του και την οικογένειά του κι απαιτεί να ανταμείβεται αναλόγως του μόχθου του; Αυτός δε μαγεύει με τη ρητορική του τα πλήθη, δεν είναι όμορφος σαν τον Τζορτζ Κλούνι, έξυπνος σαν τον Αϊνστάιν, άπληστος σαν τον Αλέξανδρο τον αποκαλούμενο και Μέγα, δεν κλωτσά πολύ καλά μια μπάλα, δεν πέφτει, μεταφορικώς και κυριολεκτικώς, στο ίδιο κρεβάτι με την εξουσία ώστε να είναι κάτι παραπάνω από ανώνυμος...   

Κανένας δρόμος δεν θα πάρει το όνομά του, κανένας ανδριάντας δεν θα στηθεί σε κάποια κεντρική πλατεία για χάρη του, κανένας δημοσιογράφος και κανένας ιστορικός δεν θα μνημονεύσει τον καθημερινό αγώνα του ως κάτι το τόσο εξαιρετικό ώστε να του δώσει ονοματεπώνυμο. Αυτός ο άνθρωπος είναι εκατομμύρια φορές σημαντικότερος από τις Μενεγάκηδες αυτού του κόσμου, αλλά ζει και θα πεθάνει με τη στάμπα τού ανεπαρκούς κορόιδου που δεν άπλωσε το χέρι του για να αρπάξει αυτό που πίστευε ότι δεν του ανήκει. Ενδεχομένως κάποια στιγμή να του δώσουν κάποιο βραβείο ώστε οι "μεγάλοι" και "τρανοί" να καλύψουν την υποχρέωσή τους να δείχνουν, κι όχι φυσικά να είναι, ανθρωπιστές αλλά δεν είναι αυτό το πρότυπο του ανθρώπου που θέλουν να περνούν στους υπηκόους τους. Οποιος δεν αγωνίζεται για το χρήμα, τη δόξα, τις βίλες, τα κότερα, τις Φεράρι, τις γκόμενες αντιμετωπίζεται σαν κάτι το αρρωστημένα αντισυμβατικό, περιθωριοποιείται ή εξοντώνεται αν θεωρηθεί πως αποκτά τη δυνατότητα επιρροής. Κι έτσι μένουμε να αγιοποιούμε τους Τσοχατζόπουλους κι όταν "πέφτουμε από τα σύννεφα" μαθαίνοντας πως δεν είναι τόσο άγιοι όσο θέλαμε να πιστεύουμε, το μοναστήρι να είναι καλά: πάντα θα υπάρχουν εκεί έξω πρόθυμοι ματαιόδοξοι να υποδυθούν το όγδοο θαύμα τού κόσμου κι απαίδευτες, κι άρα ταξικώς ασυνείδητες, μάζες με τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που θα θεοποιούν το τίποτα και θα εξοστρακίζουν το σπουδαίο...