του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Δεν μπορώ να συμπονέσω, ούτε να κλάψω γι' αυτούς που δεν αγωνίζονται και δεν διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή που είναι το έχειν τους και η ύπαρξή τους. Η λύπηση, αλίμονο, είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθουμε.
Είναι οι μέρες γιορτινές και τεθλιμμένες, μια χαρμολύπη σχηματίζεται στα πρόσωπα πολλών ανθρώπων, ακόμα και σ' αυτών που θα καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι, πλούσιο ή φτωχικό, να ευχηθούν υγεία και χρόνια πολλά. Και... οι ανέστιοι; Οι πένητες; Να γίνονται οι παράπλευρες καθημερινές απώλειες της πολλαπλής κρίσης που λέει στο ομώνυμο βιβλίο του ο Περικλής Κοροβέσης με αγαπισιάρικη τρυφερότητα.
Η ευτυχία γίνεται ένα επιφώνημα δαγκωμένο για όσους περιμένουν να πέσει ως το μάννα εξ ουρανού. Για τους αιθεροβάμονες είναι η εξέγερση που κυοφορεί μέσα της την επανάσταση που δεν έχει άλλο σκοπό παρά να τελειώσει στην αγκαλιά της ευτυχίας με ερωτική μέθεξη.
Δεν είναι απλώς μια μούσα, μια θεότητα, μια πίστη.
Είναι η ουτοπία που βρίσκει τον τόπο της και εμφανίζεται μπροστά μας όταν ερωτευόμαστε και αγωνιζόμαστε. Τότε τη βλέπουμε να γίνεται πραγματικότητα. Ας βάλουμε λίγο παραπάνω κίνδυνο στη ζωή μας, για να νιώσουμε περισσότερο ασφαλείς κι ας μάθουμε να μοιραζόμαστε ακόμα και τη μοναξιά και τον φόβο γιατί τότε μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση.
Μεγαλώνει η μοναξιά, περισσότερο μέσα στις γιορτινές μέρες, όταν λείπει η γιορτή και η χαρά, όταν υπάρχουν ανοιχτές πληγές, πονούν τα μάτια κι αυτών που τις θωρούνε, ακόμα και όταν προσπαθούν να τα κλείσουν.
Συσσωρεύονται οι λογαριασμοί. Η εξόφληση δεν μπορεί να γίνει, αν δεν τους πληρώσουν οι ανευθυνοϋπεύθυνοι που τους δημιούργησαν. Ειδάλλως, η σύγκρουση είναι αναπότρεπτη...
Ο εξευτελισμός, μέσω της ανάγκης, της ανθρώπινης υπόστασης του καθενός που φοβάται και υποφέρει, είναι ο χειρότερος εχθρός, γιατί στρώνει τον δρόμο στον εκφασισμό της κοινωνίας.
Αν δεν δώσουμε νόημα στα πράγματα και στην πραγματικότητα, οι ιδεολογίες και οι πολιτικές θα βοηθάνε να κολυμπάμε και να πνιγόμαστε μέσα στα λασπόνερα και στη σύγχυση. Αυτό θα πρέπει να το κατανοήσουν και οι επαγγελματίες της Αριστεράς, με τα ανέξοδα λόγια και τις αντιφάσεις τους...
Δεν είμαστε μόνοι μας. Το γνωρίζουν. Αν ο κρίκος της Ευρωζώνης έσπαγε με την Ελλάδα, τότε θα είχε διαλυθεί. Εκ των υστέρων το δήλωσαν, αφού πρώτα μας υποδούλωσαν βοηθούμενοι από τους ενδογενείς σωτήρες μας.
Δεν μπορώ να συμπονέσω, ούτε να κλάψω γι' αυτούς που δεν αγωνίζονται και δεν διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή που είναι το έχειν τους και η ύπαρξή τους. Η λύπηση, αλίμονο, είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθουμε.
Είναι οι μέρες γιορτινές και τεθλιμμένες, μια χαρμολύπη σχηματίζεται στα πρόσωπα πολλών ανθρώπων, ακόμα και σ' αυτών που θα καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι, πλούσιο ή φτωχικό, να ευχηθούν υγεία και χρόνια πολλά. Και... οι ανέστιοι; Οι πένητες; Να γίνονται οι παράπλευρες καθημερινές απώλειες της πολλαπλής κρίσης που λέει στο ομώνυμο βιβλίο του ο Περικλής Κοροβέσης με αγαπισιάρικη τρυφερότητα.
Η ευτυχία γίνεται ένα επιφώνημα δαγκωμένο για όσους περιμένουν να πέσει ως το μάννα εξ ουρανού. Για τους αιθεροβάμονες είναι η εξέγερση που κυοφορεί μέσα της την επανάσταση που δεν έχει άλλο σκοπό παρά να τελειώσει στην αγκαλιά της ευτυχίας με ερωτική μέθεξη.
Δεν είναι απλώς μια μούσα, μια θεότητα, μια πίστη.
Είναι η ουτοπία που βρίσκει τον τόπο της και εμφανίζεται μπροστά μας όταν ερωτευόμαστε και αγωνιζόμαστε. Τότε τη βλέπουμε να γίνεται πραγματικότητα. Ας βάλουμε λίγο παραπάνω κίνδυνο στη ζωή μας, για να νιώσουμε περισσότερο ασφαλείς κι ας μάθουμε να μοιραζόμαστε ακόμα και τη μοναξιά και τον φόβο γιατί τότε μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση.
Μεγαλώνει η μοναξιά, περισσότερο μέσα στις γιορτινές μέρες, όταν λείπει η γιορτή και η χαρά, όταν υπάρχουν ανοιχτές πληγές, πονούν τα μάτια κι αυτών που τις θωρούνε, ακόμα και όταν προσπαθούν να τα κλείσουν.
Συσσωρεύονται οι λογαριασμοί. Η εξόφληση δεν μπορεί να γίνει, αν δεν τους πληρώσουν οι ανευθυνοϋπεύθυνοι που τους δημιούργησαν. Ειδάλλως, η σύγκρουση είναι αναπότρεπτη...
Ο εξευτελισμός, μέσω της ανάγκης, της ανθρώπινης υπόστασης του καθενός που φοβάται και υποφέρει, είναι ο χειρότερος εχθρός, γιατί στρώνει τον δρόμο στον εκφασισμό της κοινωνίας.
Αν δεν δώσουμε νόημα στα πράγματα και στην πραγματικότητα, οι ιδεολογίες και οι πολιτικές θα βοηθάνε να κολυμπάμε και να πνιγόμαστε μέσα στα λασπόνερα και στη σύγχυση. Αυτό θα πρέπει να το κατανοήσουν και οι επαγγελματίες της Αριστεράς, με τα ανέξοδα λόγια και τις αντιφάσεις τους...
Δεν είμαστε μόνοι μας. Το γνωρίζουν. Αν ο κρίκος της Ευρωζώνης έσπαγε με την Ελλάδα, τότε θα είχε διαλυθεί. Εκ των υστέρων το δήλωσαν, αφού πρώτα μας υποδούλωσαν βοηθούμενοι από τους ενδογενείς σωτήρες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου