Τείχη, Καβάφης.
Αδιόρατα, η ελληνική κοινωνία έχει οδηγηθεί σε μια διαδικασία ιδρυματοποίησης: μετατρέπεται σε κοινωνία φυλακή, με τα αόρατα τείχη των ατέλειωτων σωφρονιστικών μέτρων λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής. Η μετατροπή της σε κοινωνία υπό σωφρονισμό, έχει καταστήσει τη χώρα σε απέραντο σωφρονιστήριο, την ώρα που οι φυλακές αναλαμβάνουν αποκλειστικά τον τιμωρητικό ρόλο. Μοχλοί αυτής της διεργασίας-με βάση την οποία η κοινωνία μεταλλάσσεται και εγκαθιστά νέες αναπαραστάσεις για τον εαυτό της- είναι, αφενός, η διασπορά του φόβου και αφετέρου, η μεθοδική απαξίωση της πολιτισμικής της ταυτότητας και των συλλογικών ταυτοτήτων. Η συντονισμένη δράση του εκφοβισμού και της «εκγληματοποίησης», μετατρέπουν την ελληνική κοινωνία σε κοινωνία του φόβου και της ανασφάλειας, απαξιωμένη και τελικά ιδρυματοποιημένη.
Το μνημόνιο, ως «πολιτικό» κείμενο καταστροφής της ελληνικής οικονομίας και καταλήστευσης του κοινωνικού πλούτου, δεν θα είχε υπάρξει τόσο αποτελεσματικό αν δεν συνοδευόταν από πολιτικές ηθικής απαξίωσης, μια τακτική που εφαρμόσθηκε για το σύνολο του ευρωπαϊκού νότου.
Συλλήβδην, το σύνολο του ελληνικού λαού -με την αυτοεξαίρεση μιας ελίτ πολιτικών, δημοσιογράφων, τραπεζιτών, και επιχειρηματιών-, έχει χαρακτηρισθεί ως ηθικά κατώτερο ανθρώπινο είδος, ως δυνάμει ή ενεργεία εγκληματικό, γεγονός που νομιμοποιεί την άσκηση αντιεγκληματικής και σωφρονιστικής πολιτικής, όσο και πολιτικών ασφάλειας- ήδη, το συμβατικό ποινικό δίκαιο μετασχηματίζεται σε «Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού», έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις νέες ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου: η εναντίωση ή έστω η μη συμμόρφωση στις επιταγές της εξουσίας, εγκληματοποιείται και επιπλέον, νομιμοποιείται η προληπτική δίωξη για λόγους ασφάλειας.
Αυτός ο ιδιότυπος πολιτισμικός ρατσισμός που εκπορεύεται από τον ευρωπαϊκό βορρά, δεν διαφέρει από το ρατσισμό των αποικιοκρατών που με βάση τον κοινωνικό δαρβινισμό, νομιμοποίησε την άγρια εκμετάλλευση: ο «άγριος», ο ιθαγενής, όχι μόνο βρίσκεται στο κατώτερο σημείο της εξελικτικής κλίμακας του ανθρώπινου είδους-τη κορυφή της οποίας κατέχουν οι αποικιοκράτες-αλλά ταυτόχρονα, στερείται της ανθρώπινης ιδιότητας. Κατ’ ανάλογο τρόπο, στο εσωτερικό της ίδιας της Ευρώπης, με τη συνδρομή εγκληματολόγων τύπου Lobroso, τα κατώτερα εξαθλιωμένα στρώματα, από τη διαδικασία της βιομηχανοποίησης-μετά από τους νόμους περί αλητείας-κατηγοριοποιήθηκαν ως εγκληματικά στοιχεία προς αναμόρφωση και σωφρονισμό.
Μετά από δύο αιώνες σχεδόν δομικής αποικιοκρατίας, κατά την οποία η χώρα υπήρξε ένας δορυφόρος των μεγάλων δυνάμεων, καταδικασμένη σε άνιση ανάπτυξη σε σχέση με το βορρά, με μια αστική και πολιτική τάξη που ζούσε με τα δώρα των αποικιοκρατών, σε αγαστή συνεργασία μαζί τους, η νεοαποικιοκρατία επιφέρει τη χαριστική βολή. Στα πλαίσια της νεοαποικιοκρατίας, που απαιτεί μια αναδιάταξη των φυσικών και κοινωνικών πόρων στο εσωτερικό της Ευρώπης, ο πολιτισμικός ρατσισμός των ευρωπαίων αποικιοκρατών αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την άγρια εκμετάλλευση του ευρωπαϊκού νότου: νομιμοποιεί την απροκάλυπτη αρπαγή του πλούτου, την καταλήστευση του κοινωνικού κεφαλαίου, την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας και τη βιολογική εξόντωση εκείνων όσοι αδυνατούν να προσαρμοστούν στις συνθήκες αγοραιοποίησης της κοινωνίας.
Η κατασκευή του «διεφθαρμένου» έλληνα, ενός κατώτερου πολιτισμικά ανθρώπου, συνοδεύεται από τα σχετικά τεκμήρια που αναδεικνύει το σύστημα των Μέσων Μαζικής Χειραγώγησης και ο «διπλός» λόγος του υπηρετικού πολιτικού προσωπικού: δημόσιος υπάλληλος με φακελάκι, γιατρός με καταθέσεις, αρτιμελής με αναπηρική σύνταξη, συνδικαλιστής και παροπλισμένος πολιτικός με μίζες, κτλ.. Αυτή η επίθεση στον κοινό νου, με τη μέθοδο της γενίκευσης, που επιφέρει τον κατακερματισμό της σκέψης, αφήνει εκτός βολής τους κατ’ εξοχήν υπεύθυνους: τους ευρωπαίους διαφθορείς, τους διαπλεκόμενους καναλάρχες και τα εγκληματικά κόμματα εξουσίας που θα έπρεπε να είχαν τεθεί εκτός νόμου από μια πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη, το σαθρό θεσμικό πλαίσιο που παράγει τη διαφθορά, ως μέσο για την εσαεί κυριαρχία της άρχουσας τάξης και επιφέρει την απαξίωση συλλογικών ταυτοτήτων, και κυρίως την καταστροφή της πολιτισμικής ταυτότητας.
Οι νεοβάρβαροι καπιταλιστές, σχεδιάζοντας την κινεζοποιημένη «Ευρώπη του 2020», στην οποία οι «απασχολούμενοι» οφείλουν να κατέχουν τη θέση των νεοδούλων-και ιδιαίτερα οι πληθυσμοί του ευρωπαϊκού νότου-, αδυνατούν να εφαρμόσουν το σχέδιό τους χωρίς την συναίνεση των υπηκόων. Η στρατηγική κατακερματισμού των συλλογικών ταυτοτήτων, επιφέρει την διάλυση της ατομικής ταυτότητας, τη στροφή του ατόμου από την κοινωνία στην ψυχοπαθολογία, τη μετάθεση της οργής στους εξαθλιωμένους μετανάστες, την παγίδευση σε ιδεολογικά φαντάσματα και την υποταγή τελικά του κοινωνικού νου. Η κοινωνία φυλακή, η καθολική ιδρυματοποίηση αποτελεί μια πραγματικότητα.
Η ριζική αμφισβήτηση του καπιταλισμού, των θεσμών κυριαρχίας, του ολοκληρωτισμού της «Αγοράς», της υποταγής, των νεοβάρβαρων προπαγανδιστών και του ντόπιου υπηρετικού τους προσωπικού είναι δυνατόν να ανατρέψει τις επιβαλλόμενες κοινωνικές αναπαραστάσεις και την ηγεμονία των καταστροφέων της κοινωνίας. Να αποτρέψει την μετατροπή της κοινωνίας σε κοινωνία κάτεργο.
Σουλτάνης Γρ,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου