του Σέργιου Βοΐλα, απο toPortal...
Μου έλαχε και αυτό, να πρέπει να συνοδεύσω ένα συγγενή μου στο νοσοκομείο για την τελευταία θεραπεία του 2013. Ακτινοβολίες σε ιδιωτικό θεραπευτήριο παραμονή πρωτοχρονιάς, δεν το εύχομαι.
Απλά έπρεπε να γίνει, να τηρηθεί το πρόγραμμα και η χρονική σειρά! Η κατάβαση στο -3 επίπεδο του γιγάντιου θεραπευτηρίου, μέσω μιας σπειροειδούς διαδρομής στα έγκατα ενός τσιμεντένιου μισοφωτισμένου κτηρίου, έμοιαζε με βύθιση στα ενδόμυχα μας. Οι στοιβαγμένες αχρησιμοποίητες κλίνες και οι αναπηρικές καρέκλες δεν σου άφηναν περιθώριο μη προσαρμογής σε αυτό το περιβάλλον.
Εντός της αιθούσης το σκηνικό το αναμενόμενο, αναμονή ασθενών, συνοδοί (καλή ώρα, εγώ), νοσηλευτικό προσωπικό κ.λπ. Έχοντας την εμπειρία του Αγίου Σάββα (2,5 χρόνια μπες-βγες στη βραχεία....ως συνοδός) νιώθω σαν βετεράνος του Βιετνάμ μέσα σε αυτό τον ακριβά πληρωμένο καθωσπρεπισμό των ιδιωτικών κλινικών! Ακόμα και οι ενδείξεις-υποδείξεις για σεβασμό στο ιατρικό απόρρητο των ασθενών, οι οποίες υπάρχουν παντού, μοιάζουν αστείες. Ποιο ιατρικό απόρρητο όταν δεν έχεις μαλλιά...;
Και στο βάθος του διαδρόμου πίσω από μια μεγάλη μπουκαπόρτα η καρδιά του κτήνους! Σε μια αίθουσα με ένα πορτοκαλί φωτισμό σαν να το έχει φροντίσει ο Storaro, ένα ντεκόρ ξύλινης επένδυσης που μοιάζει με στούντιο ηχογραφήσεων, και ένα μηχάνημα με λέιζερ αντανακλάσεις κατευθείαν από την Οδύσσεια του Κιούμπρικ...!
Ο γραμμικός επιταχυντής, έτσι γράφει η πόρτα. Linear accelerator δηλώνει από κάτω η πινακίδα μη τυχόν και μπερδευτείς και μπεις σε λάθος θάλαμο! Αccelerator...χα! Ορίστε μια ενθύμηση ταραχώδους και κακόγουστης νιότης! Έτσι λέγανε μια heavy metal μπάντα στα 80΄ς!
Ο γραμμικός επιταχυντής μέσα και απέξω οι υπόλοιποι και η πρωτοχρονιά στο κατώφλι, και τότε ο χρόνος, συνεπής πάντα, αποφάσισε να κάνει την εμφάνισή του.
Στην αρχή ως ήχος από μακριά από άλλο επίπεδο, με μεταλλικά ακούσματα να διαπερνούν τις αίθουσες και τους θαλάμους, αμέσως μετά ξεκαθάρισαν και οι φωνές. Τρίγωνα και κάλαντα, αυτό μας έλειπε τώρα! Ο χρόνος όμως ανελέητος εκεί να μας το κάνει ξεκάθαρο! Δεν αρκέστηκε στον ήχο, έπρεπε να γίνει και εικόνα, να το δούμε, να το νιώσουμε. Και να σου η χορωδία αποτελούμενη από χαρούμενες και γελαστές λευκοντυμένες νοσηλεύτριες! Την εικόνα συμπληρώνει το εορταστικό κόκκινο από τα αγιοβασιλιάτικα σκουφιά και κάποιες αντίστοιχες μπέρντες αρκετές για να σπάσει η ασπρίλα της νοσηλευτικής. Τραγουδούσαν, χαριεντίζονταν με τους γιατρούς, με τους προϊσταμένους, με τους ασθενείς, το έβλεπες, το ένιωθες, προετοίμαζαν τη βραδινή γιορτή για να βολέψουν τη χαρά και τη προσδοκία τους.
Γραμμικός επιταχυντής, κάποια στιγμή έφτασαν και εδώ. Ορίστε λοιπόν κ. Χρόνε, ας αναμετρηθούμε!
Και ξεκίνησαν τα κορίτσια, Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά...και τότε όλοι καταρχήν κοιτάξαμε την ταμπέλα “γραμμικός επιταχυντής” και μετά χαμηλώσαμε το βλέμμα, δεν είχαμε να κοιτάξουμε αλλού. Τα κορίτσια συνέχιζαν “και αρχηηηή καλός μας χρόνος....”σθεναρά....!
Και τότε συνέβη το αναπόφευκτο....! Όλοι εμείς που βρισκόμασταν στην αίθουσα αναμονής της πτέρυγας θεραπειών των καρκινοπαθών, φιλοσοφημένοι-αφιλοσόφητοι, συνειδητοποιημένοι-ασυνείδητοι, πιστοί-άπιστοι, υγιείς-ασθενείς, όλοι το νιώσαμε. Ακόμα και τα κορίτσια, συνειδητοποιώντας σιγά-σιγά που τους είχε οδηγήσει η λαχτάρα τους, άρχισαν με μαεστρία έμπειρου ηχολήπτη να κάνουν fade out στο τραγούδι τους, ώστε και η έσχατη ευχή “ ...και του χρόνου!” να πνιγεί μέσα στους τοίχους του θαλάμου.
Απλά δεν υπήρχε “και του χρόνου” για αρκετούς από εμάς εκεί μέσα. Ο σχετικός και απόλυτα συμβατικός ανθρώπινος χρόνος μας έδειχνε το μηδέν και μας υπενθύμιζε σκληρές μα αληθινές πλευρές της ύπαρξης.
Εκεί έξω από το γραμμικό επιταχυντή, αλήθεια γραμμικό επιταχυντή..; ποιου;
Του Χρόνου..!
Ο τρισμέγιστος Bob Fosse το απέδωσε αριστουργηματικά....!
Απλά έπρεπε να γίνει, να τηρηθεί το πρόγραμμα και η χρονική σειρά! Η κατάβαση στο -3 επίπεδο του γιγάντιου θεραπευτηρίου, μέσω μιας σπειροειδούς διαδρομής στα έγκατα ενός τσιμεντένιου μισοφωτισμένου κτηρίου, έμοιαζε με βύθιση στα ενδόμυχα μας. Οι στοιβαγμένες αχρησιμοποίητες κλίνες και οι αναπηρικές καρέκλες δεν σου άφηναν περιθώριο μη προσαρμογής σε αυτό το περιβάλλον.
Εντός της αιθούσης το σκηνικό το αναμενόμενο, αναμονή ασθενών, συνοδοί (καλή ώρα, εγώ), νοσηλευτικό προσωπικό κ.λπ. Έχοντας την εμπειρία του Αγίου Σάββα (2,5 χρόνια μπες-βγες στη βραχεία....ως συνοδός) νιώθω σαν βετεράνος του Βιετνάμ μέσα σε αυτό τον ακριβά πληρωμένο καθωσπρεπισμό των ιδιωτικών κλινικών! Ακόμα και οι ενδείξεις-υποδείξεις για σεβασμό στο ιατρικό απόρρητο των ασθενών, οι οποίες υπάρχουν παντού, μοιάζουν αστείες. Ποιο ιατρικό απόρρητο όταν δεν έχεις μαλλιά...;
Και στο βάθος του διαδρόμου πίσω από μια μεγάλη μπουκαπόρτα η καρδιά του κτήνους! Σε μια αίθουσα με ένα πορτοκαλί φωτισμό σαν να το έχει φροντίσει ο Storaro, ένα ντεκόρ ξύλινης επένδυσης που μοιάζει με στούντιο ηχογραφήσεων, και ένα μηχάνημα με λέιζερ αντανακλάσεις κατευθείαν από την Οδύσσεια του Κιούμπρικ...!
Ο γραμμικός επιταχυντής, έτσι γράφει η πόρτα. Linear accelerator δηλώνει από κάτω η πινακίδα μη τυχόν και μπερδευτείς και μπεις σε λάθος θάλαμο! Αccelerator...χα! Ορίστε μια ενθύμηση ταραχώδους και κακόγουστης νιότης! Έτσι λέγανε μια heavy metal μπάντα στα 80΄ς!
Ο γραμμικός επιταχυντής μέσα και απέξω οι υπόλοιποι και η πρωτοχρονιά στο κατώφλι, και τότε ο χρόνος, συνεπής πάντα, αποφάσισε να κάνει την εμφάνισή του.
Στην αρχή ως ήχος από μακριά από άλλο επίπεδο, με μεταλλικά ακούσματα να διαπερνούν τις αίθουσες και τους θαλάμους, αμέσως μετά ξεκαθάρισαν και οι φωνές. Τρίγωνα και κάλαντα, αυτό μας έλειπε τώρα! Ο χρόνος όμως ανελέητος εκεί να μας το κάνει ξεκάθαρο! Δεν αρκέστηκε στον ήχο, έπρεπε να γίνει και εικόνα, να το δούμε, να το νιώσουμε. Και να σου η χορωδία αποτελούμενη από χαρούμενες και γελαστές λευκοντυμένες νοσηλεύτριες! Την εικόνα συμπληρώνει το εορταστικό κόκκινο από τα αγιοβασιλιάτικα σκουφιά και κάποιες αντίστοιχες μπέρντες αρκετές για να σπάσει η ασπρίλα της νοσηλευτικής. Τραγουδούσαν, χαριεντίζονταν με τους γιατρούς, με τους προϊσταμένους, με τους ασθενείς, το έβλεπες, το ένιωθες, προετοίμαζαν τη βραδινή γιορτή για να βολέψουν τη χαρά και τη προσδοκία τους.
Γραμμικός επιταχυντής, κάποια στιγμή έφτασαν και εδώ. Ορίστε λοιπόν κ. Χρόνε, ας αναμετρηθούμε!
Και ξεκίνησαν τα κορίτσια, Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά...και τότε όλοι καταρχήν κοιτάξαμε την ταμπέλα “γραμμικός επιταχυντής” και μετά χαμηλώσαμε το βλέμμα, δεν είχαμε να κοιτάξουμε αλλού. Τα κορίτσια συνέχιζαν “και αρχηηηή καλός μας χρόνος....”σθεναρά....!
Και τότε συνέβη το αναπόφευκτο....! Όλοι εμείς που βρισκόμασταν στην αίθουσα αναμονής της πτέρυγας θεραπειών των καρκινοπαθών, φιλοσοφημένοι-αφιλοσόφητοι, συνειδητοποιημένοι-ασυνείδητοι, πιστοί-άπιστοι, υγιείς-ασθενείς, όλοι το νιώσαμε. Ακόμα και τα κορίτσια, συνειδητοποιώντας σιγά-σιγά που τους είχε οδηγήσει η λαχτάρα τους, άρχισαν με μαεστρία έμπειρου ηχολήπτη να κάνουν fade out στο τραγούδι τους, ώστε και η έσχατη ευχή “ ...και του χρόνου!” να πνιγεί μέσα στους τοίχους του θαλάμου.
Απλά δεν υπήρχε “και του χρόνου” για αρκετούς από εμάς εκεί μέσα. Ο σχετικός και απόλυτα συμβατικός ανθρώπινος χρόνος μας έδειχνε το μηδέν και μας υπενθύμιζε σκληρές μα αληθινές πλευρές της ύπαρξης.
Εκεί έξω από το γραμμικό επιταχυντή, αλήθεια γραμμικό επιταχυντή..; ποιου;
Του Χρόνου..!
Ο τρισμέγιστος Bob Fosse το απέδωσε αριστουργηματικά....!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου