Του Γιάννη Αλμπάνη, απο το Red NoteBook...
Η ανατριχιαστική απολογία του πρώην αναπληρωτή γενικού διευθυντή Αντώνη Κάντα επιβεβαιώνει πράγματα που όλοι γνωρίζαμε, αποκαλύπτει ότι ορισμένα άλλα είναι πολύ χειρότερα απ’ όσο νομίζαμε και τεκμηριώνει για πρώτη φορά με επίσημο τρόπο κάποια ακόμη που υποψιαζόμαστε.
Όσα ξέραμε…
Πρώτα απ’ όλα, το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει με την κατάθεσή του ότι δεν υπάρχει προμήθεια του υπουργείου Άμυνας για την οποία να μην πέφτουν μίζες. Ο Κάντας δεν μιλάει μόνο για τα γνωστά σκάνδαλα, όπως αυτό των υποβρυχίων (για το οποίο μόλις πριν λίγες μέρες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αποφάσισαν ότι δεν συντρέχει λόγος έρευνας…), αλλά και για άλλα, που δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό, όπως η προμήθεια των αντιαεροπορικών συστημάτων ASRAD. Στην ουσία, ο Κάντας ομολογεί ότι δωροδοκήθηκε για όλες τις σημαντικές παραγγελίες οπλικών συστημάτων που έγιναν επί θητείας του. Προσθέτει δε ότι στο πάρτι των δωροδοκιών εμπλέκονται και τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μίζα είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση.
Χειρότερα από ό,τι νομίζαμε…
Αυτό που πολλοί δεν φαντάζονταν (ειδικά σε αυτήν την εποχή της μαζικής εξαθλίωσης), είναι τα δυσθεώρητα ύψη των δωροδοκιών. Ένας αξιωματούχος όπως ο Κάντας, που δεν ήταν στην κορυφή της ιεραρχίας και δεν είχε τον τελευταίο λόγο στις αποφάσεις για τις προμήθειες, κατάφερε να προσποριστεί το αστρονομικό ποσό των δεκαέξι εκατομμυρίων ευρώ. Στην απολογία του μιλάει μάλιστα για μίζες που φτάνουν ακόμα και το 3% της «δουλειάς». Αν λοιπόν ο αναπληρωτής γενικός διευθυντής κατάφερε να κερδίσει δεκαέξι εκατομμύρια, εύλογα διερωτάται κανείς τι ποσά αναλογούν στον διευθυντή, τον υπουργό, και το κόμμα. Πρόκειται δηλαδή για κανονική λεηλασία του δημόσιου πλούτου.
Πλιάτσικο
Το τρίτο αξιοσημείωτο στοιχείο της ομολογίας Κάντα είναι ότι οι ένοπλες δυνάμεις προμηθεύονται όπλα που δεν τα χρειάζονται στην πραγματικότητα, με μόνο στόχο τον πλουτισμό των προμηθευτών και των κυβερνητικών αξιωματούχων. Ο Κάντας εκτιμούσε ότι η προμήθεια των τεθωρακισμένων Leopard 2 δεν ήταν αναγκαία. Προκειμένου να κάμψει τις αντιρρήσεις του, ο έμπορος όπλων Λιακουνάκος του έδωσε μια βαλίτσα με 600.000 ευρώ –να υπενθυμίσουμε ότι ο εν λόγω «επιχειρηματίας» έχει δρέψει δάφνες τη χρυσή εποχή του ελληνικού life style. Πέραν του ότι ακούγεται απίστευτο το να παίρνει κυβερνητικός αξιωματούχος 600.000 όχι για να προωθήσει τη «δουλειά», αλλά για να μη διατυπώσει ξανά τη διαφωνία του, το μείζον σκάνδαλο έγκειται αλλού. Πραγματικά ξεπερνάει κάθε όριο πολιτικής αθλιότητας να κάνει το κράτος αγορές πανάκριβων οπλικών συστημάτων, τα οποία οι καθ’ ύλην αρμόδιοι δεν τα θεωρούν αναγκαία. Δεν έχουμε να κάνουμε πια με διαφθορά κάποιων πολιτικών, αλλά με πλιάτσικο από μια εξουσία που λειτουργεί ως μαφία.
Επιτακτικό ερώτημα
Υπάρχει ένα ερώτημα που έτσι κι αλλιώς ετίθετο, αλλά μετά την ομολογία Κάντα αποκτάει επιτακτικό χαρακτήρα. Αφού είναι γνωστό το πάρτι των μιζών στις στρατιωτικές προμήθειες, γιατί δεν αναλαμβάνεται καμιά πρωτοβουλία για να σταματήσει ή τουλάχιστον να περιοριστεί;
Η απάντηση έχει δύο σκέλη. Το πρώτο αφορά την ασυλία με την οποία περιβάλλεται γενικά η διαφθορά του αστικού πολιτικού κόσμου. Ασυλία που ξεκινάει από τον αδιανόητο νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών που κατασκεύασε ο Βενιζέλος, και καταλήγει (δια μέσου της ομερτά των διαπλεκόμενων ΜΜΕ) στην «επιεική» στάση των δικαστών –πρόσφατο παράδειγμα η μη προφυλάκιση του Τομπούλογλου. Το πολιτικό-μιντιακό-επιχειρηματικό σύμπλεγμα εξουσίας έχει διαμορφώσει ένα περίπλοκο σύστημα αυτοπροστασίας, γιατί η διαφθορά αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο του.
Το εμπόριο πατριωτισμού
Πέρα όμως από τη γενική ασυλία στη διαφθορά, στο ζήτημα των στρατιωτικών προμηθειών απαντάται μια εξαιρετικά σημαντική ιδιαιτερότητα: η σύνδεση τους με αυτό που συνήθως αποκαλείται «εθνικά θέματα», ήτοι τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Έχει λεχτεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις της οικονομίας, το εμπόριο πατριωτισμού ανθεί σταθερά στη χώρα μας. Το εν λόγω εμπόριο στηρίζεται σε τέσσερις βασικούς πυλώνες: Ο πρώτος είναι η πλειοδοσία πατριωτικών κορωνών: «Εμείς δεν πουλάμε το Αιγαίο». Ο δεύτερος είναι η κατηγορία των άλλων για εθνική μειοδοσία: «Εσείς πουλάτε το Αιγαίο». Ο τρίτος είναι οι θεωρίες συνωμοσίας: «Ο Νταβούτογλου ήρθε στην Αθήνα γιατί θα πουλήσουν το Αιγαίο». Ο τέταρτος είναι η απαγόρευση ερωτήσεων για τα «εθνικά θέματα»: «Τι επιδιώκετε με αυτά που λέτε, να πάρουν οι Τούρκοι το Αιγαίο;».
Η πολιτική ωφέλεια από το εμπόριο πατριωτισμού είναι προφανής. Από τη μια μεριά, ο σούπερ πατριώτης εμποράκος εμφανίζεται ως αποκλειστικός αντιπρόσωπος μιας πολύ καταξιωμένης κοινωνικά ιδέας, και από την άλλη στοχοποιεί τους αντιπάλους του με έναν τρόπο που δεν χρειάζεται πολλά-πολλά επιχειρήματα. Αφού ο άλλος είναι Εφιάλτης, γιατί να χάσουμε το χρόνο μας με εξηγήσεις…
Τεράστια είναι όμως και η οικονομική ωφέλεια. Από τη στιγμή που δεν παίρνεται ποτέ καμιά πρωτοβουλία διπλωματικής διευθέτησης των διαφορών με την Τουρκία, λόγω του ότι διαρκώς επικρέμεται η απειλή της κατηγορίας περί εθνικής μειοδοσίας• από τη στιγμή που η κούρσα των εξοπλισμών με την Τουρκία συνεχίζεται αμείωτη• από τη στιγμή που η χρεοκοπημένη Ελλάδα επιμένει να δαπανά τεράστια ποσά για τις ένοπλες δυνάμεις της, είναι επόμενο να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να ανθίσουν όλα τα μπουμπούκια του εμπορίου όπλων –που αποτελεί τη θυγατρική του εμπορίου πατριωτισμού. Μπουμπούκια στην πολιτική, στις επιχειρήσεις, τη δημοσιογραφία. Τα λεφτά είναι πολλά!
Η Καθημερινή έχει απόλυτο δίκιο όταν γράφει ότι «ο χώρος των εξοπλιστικών προγραμμάτων δεν είναι πουθενά διαφανής» και ότι σε αυτόν τον τομέα «η διαπλοκή θεωρείται δεδομένη». Το λογικό συμπέρασμα θα ήταν λοιπόν, πέραν της γενικής πάταξης της διαφθοράς, να γίνει και μια προσπάθεια για να μειωθούν αυτοί καθαυτοί οι εξοπλισμοί οι οποίοι απομυζούν τον κρατικό προϋπολογισμό και συνιστούν το μεγάλο φυτώριο της μίζας. Ήδη όμως ακούγεται η φωνή του εμποράκου: «Προδοσία!». Το θέμα είναι αν εμείς θα την εισακούσουμε, συνθηκολογώντας με την ιδέα ότι ορισμένες μίζες είναι εθνικά επωφελείς…
Όσα ξέραμε…
Πρώτα απ’ όλα, το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει με την κατάθεσή του ότι δεν υπάρχει προμήθεια του υπουργείου Άμυνας για την οποία να μην πέφτουν μίζες. Ο Κάντας δεν μιλάει μόνο για τα γνωστά σκάνδαλα, όπως αυτό των υποβρυχίων (για το οποίο μόλις πριν λίγες μέρες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αποφάσισαν ότι δεν συντρέχει λόγος έρευνας…), αλλά και για άλλα, που δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό, όπως η προμήθεια των αντιαεροπορικών συστημάτων ASRAD. Στην ουσία, ο Κάντας ομολογεί ότι δωροδοκήθηκε για όλες τις σημαντικές παραγγελίες οπλικών συστημάτων που έγιναν επί θητείας του. Προσθέτει δε ότι στο πάρτι των δωροδοκιών εμπλέκονται και τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μίζα είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση.
Χειρότερα από ό,τι νομίζαμε…
Αυτό που πολλοί δεν φαντάζονταν (ειδικά σε αυτήν την εποχή της μαζικής εξαθλίωσης), είναι τα δυσθεώρητα ύψη των δωροδοκιών. Ένας αξιωματούχος όπως ο Κάντας, που δεν ήταν στην κορυφή της ιεραρχίας και δεν είχε τον τελευταίο λόγο στις αποφάσεις για τις προμήθειες, κατάφερε να προσποριστεί το αστρονομικό ποσό των δεκαέξι εκατομμυρίων ευρώ. Στην απολογία του μιλάει μάλιστα για μίζες που φτάνουν ακόμα και το 3% της «δουλειάς». Αν λοιπόν ο αναπληρωτής γενικός διευθυντής κατάφερε να κερδίσει δεκαέξι εκατομμύρια, εύλογα διερωτάται κανείς τι ποσά αναλογούν στον διευθυντή, τον υπουργό, και το κόμμα. Πρόκειται δηλαδή για κανονική λεηλασία του δημόσιου πλούτου.
Πλιάτσικο
Το τρίτο αξιοσημείωτο στοιχείο της ομολογίας Κάντα είναι ότι οι ένοπλες δυνάμεις προμηθεύονται όπλα που δεν τα χρειάζονται στην πραγματικότητα, με μόνο στόχο τον πλουτισμό των προμηθευτών και των κυβερνητικών αξιωματούχων. Ο Κάντας εκτιμούσε ότι η προμήθεια των τεθωρακισμένων Leopard 2 δεν ήταν αναγκαία. Προκειμένου να κάμψει τις αντιρρήσεις του, ο έμπορος όπλων Λιακουνάκος του έδωσε μια βαλίτσα με 600.000 ευρώ –να υπενθυμίσουμε ότι ο εν λόγω «επιχειρηματίας» έχει δρέψει δάφνες τη χρυσή εποχή του ελληνικού life style. Πέραν του ότι ακούγεται απίστευτο το να παίρνει κυβερνητικός αξιωματούχος 600.000 όχι για να προωθήσει τη «δουλειά», αλλά για να μη διατυπώσει ξανά τη διαφωνία του, το μείζον σκάνδαλο έγκειται αλλού. Πραγματικά ξεπερνάει κάθε όριο πολιτικής αθλιότητας να κάνει το κράτος αγορές πανάκριβων οπλικών συστημάτων, τα οποία οι καθ’ ύλην αρμόδιοι δεν τα θεωρούν αναγκαία. Δεν έχουμε να κάνουμε πια με διαφθορά κάποιων πολιτικών, αλλά με πλιάτσικο από μια εξουσία που λειτουργεί ως μαφία.
Επιτακτικό ερώτημα
Υπάρχει ένα ερώτημα που έτσι κι αλλιώς ετίθετο, αλλά μετά την ομολογία Κάντα αποκτάει επιτακτικό χαρακτήρα. Αφού είναι γνωστό το πάρτι των μιζών στις στρατιωτικές προμήθειες, γιατί δεν αναλαμβάνεται καμιά πρωτοβουλία για να σταματήσει ή τουλάχιστον να περιοριστεί;
Η απάντηση έχει δύο σκέλη. Το πρώτο αφορά την ασυλία με την οποία περιβάλλεται γενικά η διαφθορά του αστικού πολιτικού κόσμου. Ασυλία που ξεκινάει από τον αδιανόητο νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών που κατασκεύασε ο Βενιζέλος, και καταλήγει (δια μέσου της ομερτά των διαπλεκόμενων ΜΜΕ) στην «επιεική» στάση των δικαστών –πρόσφατο παράδειγμα η μη προφυλάκιση του Τομπούλογλου. Το πολιτικό-μιντιακό-επιχειρηματικό σύμπλεγμα εξουσίας έχει διαμορφώσει ένα περίπλοκο σύστημα αυτοπροστασίας, γιατί η διαφθορά αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο του.
Το εμπόριο πατριωτισμού
Πέρα όμως από τη γενική ασυλία στη διαφθορά, στο ζήτημα των στρατιωτικών προμηθειών απαντάται μια εξαιρετικά σημαντική ιδιαιτερότητα: η σύνδεση τους με αυτό που συνήθως αποκαλείται «εθνικά θέματα», ήτοι τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Έχει λεχτεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις της οικονομίας, το εμπόριο πατριωτισμού ανθεί σταθερά στη χώρα μας. Το εν λόγω εμπόριο στηρίζεται σε τέσσερις βασικούς πυλώνες: Ο πρώτος είναι η πλειοδοσία πατριωτικών κορωνών: «Εμείς δεν πουλάμε το Αιγαίο». Ο δεύτερος είναι η κατηγορία των άλλων για εθνική μειοδοσία: «Εσείς πουλάτε το Αιγαίο». Ο τρίτος είναι οι θεωρίες συνωμοσίας: «Ο Νταβούτογλου ήρθε στην Αθήνα γιατί θα πουλήσουν το Αιγαίο». Ο τέταρτος είναι η απαγόρευση ερωτήσεων για τα «εθνικά θέματα»: «Τι επιδιώκετε με αυτά που λέτε, να πάρουν οι Τούρκοι το Αιγαίο;».
Η πολιτική ωφέλεια από το εμπόριο πατριωτισμού είναι προφανής. Από τη μια μεριά, ο σούπερ πατριώτης εμποράκος εμφανίζεται ως αποκλειστικός αντιπρόσωπος μιας πολύ καταξιωμένης κοινωνικά ιδέας, και από την άλλη στοχοποιεί τους αντιπάλους του με έναν τρόπο που δεν χρειάζεται πολλά-πολλά επιχειρήματα. Αφού ο άλλος είναι Εφιάλτης, γιατί να χάσουμε το χρόνο μας με εξηγήσεις…
Τεράστια είναι όμως και η οικονομική ωφέλεια. Από τη στιγμή που δεν παίρνεται ποτέ καμιά πρωτοβουλία διπλωματικής διευθέτησης των διαφορών με την Τουρκία, λόγω του ότι διαρκώς επικρέμεται η απειλή της κατηγορίας περί εθνικής μειοδοσίας• από τη στιγμή που η κούρσα των εξοπλισμών με την Τουρκία συνεχίζεται αμείωτη• από τη στιγμή που η χρεοκοπημένη Ελλάδα επιμένει να δαπανά τεράστια ποσά για τις ένοπλες δυνάμεις της, είναι επόμενο να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να ανθίσουν όλα τα μπουμπούκια του εμπορίου όπλων –που αποτελεί τη θυγατρική του εμπορίου πατριωτισμού. Μπουμπούκια στην πολιτική, στις επιχειρήσεις, τη δημοσιογραφία. Τα λεφτά είναι πολλά!
Η Καθημερινή έχει απόλυτο δίκιο όταν γράφει ότι «ο χώρος των εξοπλιστικών προγραμμάτων δεν είναι πουθενά διαφανής» και ότι σε αυτόν τον τομέα «η διαπλοκή θεωρείται δεδομένη». Το λογικό συμπέρασμα θα ήταν λοιπόν, πέραν της γενικής πάταξης της διαφθοράς, να γίνει και μια προσπάθεια για να μειωθούν αυτοί καθαυτοί οι εξοπλισμοί οι οποίοι απομυζούν τον κρατικό προϋπολογισμό και συνιστούν το μεγάλο φυτώριο της μίζας. Ήδη όμως ακούγεται η φωνή του εμποράκου: «Προδοσία!». Το θέμα είναι αν εμείς θα την εισακούσουμε, συνθηκολογώντας με την ιδέα ότι ορισμένες μίζες είναι εθνικά επωφελείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου