Κυνισμός, απάθεια, αναλγησία. Βρίσκονται σε έξαρση το τελευταίο διάστημα. Ευδοκιμούν στα εντόσθια σωμάτων, ενδεδυμένων το σοβαρό κοστούμι του τεχνοκράτη. Ουδέν καινοφανές. Η τύχη των αδυνάτων σπανίως απασχόλησε μεγαλόσχημους, φωστήρες, καθοδηγητές, κυβερνήτες μιας χώρας που στήθηκε επί τη βάσει εξυπηρέτησης ολίγων.
Διογένης ο Κυνικός
Σχόλια και αναλύσεις επισημαίνουν τον κίνδυνο ακρωτηριασμού τού ήδη βαριά πληγωμένου κοινωνικού σώματος από τη συνέχιση μιας παράλογης και απάνθρωπης πολιτικής. Το αυτί των κυβερνώντων δεν ιδρώνει. Δεν εκπλήσσει τούτη η στάση. Θα μπορούσε, μάλιστα, να θεωρηθεί φυσιολογική συνέχεια, απόληξη μιας εξελικτικής διαδικασίας, η αφετηρία της οποίας ορίζεται κάπου στα χρόνια της Επανάστασης (1821). Οταν οι σχεδιασμοί μιας κλειστής κάστας πολιτικών ευνοούσαν και οδηγούσαν σ' ένα κρατικό μόρφωμα που λάμβανε υπ' όψιν του μόνο προσωπικές φιλοδοξίες κι επιδιώξεις και όχι τις γενικές ανάγκες.
Ελαφρά τη καρδία συνάφθηκαν τα περίφημα επαναστατικά δάνεια με την εθνική γη για ενέχυρο. Αγνοώντας τις προσδοκίες των ακτημόνων και αποτρέποντας μεταπολεμικά την ομαλή και δίκαιη διανομή καλλιεργήσιμων εκτάσεων, κατά τρόπο που να τους εξασφαλίζει ένα αξιοπρεπές εισόδημα.
Το ίδιο το σύστημα εκπαίδευσης, όπως φτιάχτηκε τον καιρό της Βαυαροκρατίας, αποστέρησε τα γράμματα και τη γνώση σ' ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού. Ας αναλογιστεί κανείς τις επιπτώσεις: κόσμος αμόρφωτος, οικονομικά ανασφαλής, εύκολη λεία για τους πολιτικάντηδες, αλλά και μαγιά, για να ζυμωθεί ο συλλογικός βίος με τις αρχές της αποκτήνωσης και της απόλυτης ιδιοτέλειας.
Την εποχή της εκβιομηχάνισης και καθώς η οικονομία οργανωνόταν πάνω σε καινούργιες βάσεις, τα εκσυγχρονιστικά οράματα του Τρικούπη άφησαν ξανά εκτός νυμφώνος τους ασθενεστέρους. Ορθότερα, τους εξαφάνισαν. Υπερφορολόγηση μέχρι στραγγαλισμού της μικρής ιδιοκτησίας, καθεστώς δουλοπαροικίας για τους αγροτικούς εργάτες. Ακόμη και η αγορά του βασικού φωτιστικού πετρελαίου έγινε απαγορευτική για το μέσο νοικοκυριό, λόγω της εμμονής του Τρικούπη να διατηρεί υψηλά το φόρο του.
Στις εκκλήσεις πολλών να περιορίσει τη φοροεπιδρομή, ο τελευταίος απαντούσε με ειρωνεία και σκληρότητα. Κεραυνοβολείται όποιος επιχειρήσει να αναγνώσει τις αγορεύσεις του Τρικούπη στο Κοινοβούλιο εκείνο το διάστημα. Λόγια κούφια, που επεδίωκαν να χρωματίσουν το μαύρο άσπρο, να διασκεδάσουν τις ανησυχίες, που αρέσκονταν στην υπερβολή. Φανέρωναν, όμως, το χάσμα ανάμεσα στο σκεπτικό του ανδρός και την κοινωνική πραγματικότητα.
Στα ίδια χνάρια βάδισαν και τα αναπτυξιακά πλάνα της δεκαετίας του 1950. Καμιά πρόνοια για το μέσο άνθρωπο. Κι εξακολουθούν να προκαλούν θλίψη όσο και θυμό, κουβέντες που εκστομίστηκαν τότε από κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή, προμοτάροντας και ευλογώντας τη μετανάστευση ως μέθοδο μείωσης της ανεργίας και πρόσοδο για τη χώρα. Δημιουργώντας μια γενιά ξεριζωμένων, «γκασταρμπάιτερ» και ανθρακωρύχων. Την ίδια στιγμή που έρρεε εν αφθονία το χρήμα σε «ημέτερους» εργολάβους.
Η Ιστορία αδυνατεί να εξηγήσει την κακία και την απανθρωπιά ως συστατικά στοιχεία της ψυχοσύνθεσης μερίδας του ντόπιου πολιτικού προσωπικού. Είναι μάλλον αρμοδιότητα της Ψυχιατρικής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου