Στην πολιτική οι κυβερνήσεις έχουν την ανάγκη να υπόσχονται καλύτερες ημέρες. Δεν θα εξαιρεθεί από αυτή την αυτονόητη ανάγκη ο πρωθυπουργός, ο οποίος χθες, στο διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό, προέβλεψε το τέλος της ύφεσης και την προοπτική της ανάκαμψης από το 2014.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν απέφυγε ούτε αυτή τη φορά να πει πως η Ελλάδα "γίνεται ξανά μια φυσιολογική χώρα". Πώς είναι δυνατόν, όμως, να θεωρούνται φυσιολογικά φαινόμενα η μαζική ανεργία, η καταβύθιση του ΑΕΠ και η πτώση των αποδοχών σε πρωτοφανή παγκοσμίως επίπεδα;
Ο Σαμαράς, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί, διολισθαίνει προς τη γραμμή του τιμωρητικού προτεσταντισμού της Μέρκελ. Επιμένει, πάντως, πως, παρά τις κατακλυσμιαίες αυτές επιπτώσεις, η κυβέρνησή του πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα και εκφράζει την εκτίμηση ότι αυτό θα αποτελέσει "θεμέλιο της ανεξαρτησίας μας και της ελπίδας μας για το μέλλον". Λέξεις επιλεγμένες για να αποτελέσουν, υποτίθεται, απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα που θέτουν οι πολίτες.
Μεγάλο μέρος των πολιτών προσάπτει στην κυβέρνηση Σαμαρά ότι είναι υποτακτική προς την Μέρκελ και ότι παραδόθηκε άνευ όρων. Τώρα, λέει με νόημα ο Σαμαράς, με το πρωτογενές πλεόνασμα, ανακτούμε τη (χαμένη) ανεξαρτησία μας και, το κυριότερο, μπορούμε να ελπίζουμε.
Ας δούμε πώς επιτεύχθηκε το πρωτογενές πλεόνασμα, παραβλέποντας προς στιγμήν τις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις στην κοινωνία, στοιχείο κάθε άλλο παρά αμελητέο, ίσως μάλιστα το πιο σημαντικό. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Νοεμβρίου, η κυβέρνηση "έκοψε" περίπου 3 δισ. ευρώ από τις δημόσιες επενδύσεις και εμφάνισε τις επιστροφές από την ΕΚΤ και τις κεντρικές τράπεζες, περίπου 1,5 δισ. ευρώ, ως έσοδα, προκειμένου να εμφανίσει πλεόνασμα 2,7 δισ.
Αν συνυπολογισθούν οι οφειλές του κράτους προς ιδιώτες, δύσκολα μπορεί να υποστηριχθεί ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι πραγματικό. Αν, δηλαδή, βασικά στοιχεία του προϋπολογισμού, όπως οι δημόσιες επενδύσεις και οι οφειλές του Δημοσίου, εκπληρώνονταν κανονικά, το πρωτογενές πλεόνασμα θα ήταν έλλειμμα!
Αυτό δεν σημαίνει ότι η λεγόμενη δημοσιονομική προσαρμογή δεν έχει γίνει. Αυτό σημαίνει ότι η προσαρμογή ήταν εξοντωτική για την κοινωνία και για την οικονομία. Για να επιτευχθεί χρειάστηκε να θυσιαστεί υπερδιπλάσιος πλούτος σε ΑΕΠ και ατομικά εισοδήματα, ενώ η μαζική ανεργία αποτέλεσε το μέσον για την "επίτευξη" του προγράμματος στους τομείς της μείωσης των αποδοχών και της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων.
Ποια είναι η ελπίδα για το μέλλον που υπόσχεται ο Σαμαράς; Η αναιμική, αν επιτευχθεί το 2014, ανάκαμψη της οικονομίας, η οποία θα στηρίζεται στη μαζική ανεργία, τις πενιχρές αποδοχές, τις εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, την υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών, την περιθωριοποίηση της χώρας. Γι' αυτά πανηγυρίζει ο πρωθυπουργός;