SotosBlog...
Ποιο Συμβούλιο της Επικρατείας…
Κανένα νόημα δεν έχει πια αν έκρινε συνταγματικό ή αντισυνταγματικό το PSI.
Πολύ απλά, διότι εάν –λέμε– το είχε κρίνει αντισυνταγματικό, τη σχετική απόφαση θα την έγραφαν με υποδειγματική ευκολία στα παλιά τους τα παπούτσια εκείνοι που οργάνωσαν το PSI και το συμφώνησαν για να σώσουν τη χώρα, το έφεραν σε πέρας για να σώσουν τη χώρα, και τώρα έχουν αναλάβει και συνεχίζουν να σώζουν τη χώρα από τις συνέπειές του, νομίζοντας, εδώ που τα λέμε, ότι θα επιτύχουν να ολοκληρώσουν το… το… Τι άλλο, από το σχέδιο της δικής τους σωτηρίας; Και η κούνια που τους κούναγε…
Με το ίδιο σκεπτικό, κανένα νόημα δεν έχει αν το ίδιο Συμβούλιο έκρινε πριν από λίγο καιρό συνταγματικό ή αντισυνταγματικό το Μνημόνιο. Ή το χαράτσι. Και τόσα άλλα…
Δεν είμαι εγώ που το απαξιώνω το Ανώτατο Δικαστήριο. Ιδού, άλλωστε, που εδώ και δώδεκα ημέρες ουδείς λαμβάνει, ή πρόκειται να λάβει, υπόψη του την άμεσα εκτελεστή απόφασή του για την ΕΡΤ –εννοώ ουδείς από τους παρανομήσαντες και παρανομούντες, δηλαδή την κυβέρνηση. Κι έτσι, παρά το «διατάσσομεν» που εξέδωσε αρμοδίως, παραμένει σε ισχύ η κατάπτυστη απόφαση που έριξε το «μαύρο». Παραμένει σε ισχύ και απειλεί με βρυχηθμό άγριου θηρίου, και ας την είχε αναστείλει το ΣτΕ αυτήν ρητώς και απεριφράστως ως ένα σκέτο λυσσασμένο αγρίμι. Το «έτσι αποφασίσαμεν, έτσι διατάξαμεν κι οποιανού του γουστάρει» που εκδίδει το Μαξίμου, είναι ανώτερο του «διατάσσομεν» που άρθρωσε το Ανώτατο. Είναι ανώτερο και από το ανώτατο. Ούτε ο ίδιος Θεός, ο Άναρχος, ο Συνάναρχος…
Στην αρχή, είναι η αλήθεια, είχαν πράγματι κάποιο νόημα οι αποφάσεις του ΣτΕ, ή μάλλον η αναμονή τους. Τρέφαμε, βλέπετε, όλοι τότε ακόμα κάποιαν ισχνή ελπίδα. Κάπου προσβλέπαμε, ρε αδερφέ. Σε κάποιο ύστατο αποκούμπι, σε κάποια Δικαιοσύνη. Σαν χαμένοι. Γιατί στην αρχή βλέπαμε μεν και ακούγαμε το πάθημά μας άναυδοι όλοι, μετά όμως που άρχισαν να μας ψεκάζουν συστηματικά από τα Δελτία των Οκτώ, αρχίσαμε κι εμείς να νοιώθουμε αιφνίδια μόνοι, ο καθένας κλεισμένος στον εαυτό του σαν τον τρελό του χωριού –δέκα εκατομμύρια τρελοί σε τούτο το χωριό, και γνωστικοί μόνον ο Δήμαρχος και τα δημαρχόπουλα!
Διότι πώς αλλιώς, αν όχι σαν τρελός του χωριού, να υποδεχθεί κανείς με σώα τα αισθητήρια όργανα τα απίθανα δημοσκοπικά ευρήματα, τις σπαρταριστές λεπτομέρειες του success story, και άλλα εξωγήινα έργα και ημέρες; Πώς αλλιώς, αν όχι σαν ένας άνθρωπος που άλλα βλέπει, άλλα ακούει, άλλα λέει, άλλα γράφουν, άλλα ο ίδιος ζει; Οπότε, η αναμονή μιας απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας αντιστοιχούσε τον πρώτο καιρό με κάτι σαν τα δάχτυλά μας που τα κροταλίζουμε δίπλα στα αυτιά, για να βεβαιωθούμε ότι εξακολουθεί να λειτουργεί το τύμπανο. Ισοδυναμούσε με κάτι σαν πυροβολισμό από κυνηγετική καραμπίνα, μπας και τρομάξουν τα πουλάκια που βλέπαν τα μάτια μας. Με κάτι από πιθανό γνώριμο χτύπημα στην πόρτα, ανέλπιστη συντροφιά μες την ερημωμένη νύχτα, κάτι σαν μάταια προσδοκία ότι θα κουδουνίσει το τηλέφωνο και θα σπάσει την απόλυτη σιγή της μοναξιάς, κάτι σαν απρογραμμάτιστο επισκεπτήριο στο κελί…
Αυτά όμως είναι πλέον παρελθόν, μακρινό και πολύ πικρό. Τώρα πια έχουμε όλη την εικόνα. Έχουν πέσει οι μάσκες, έχουν πέσει και τα βρακάκια. Ο μασκαράς, οι μασκαράδες κυκλοφορούν σε αδαμιαία περιβολή. Έχουν πέσει και τα φύλλα συκής! Χα, είδηση είναι πια αν τις απολύσεις θα τις κάνει ο Πριτσαπήδουλας ή Καραφουρκίδης, και αν το ραντεβού του Ζερζεβούλη με τον Βελζεβούλη κλείστηκε για τις εξήμιση ή για τις επτάμιση. Τώρα το περίγραμμα του τεθωρακισμένου στην πλατεία, το βλέπουν μέχρι και Δημαρίτες. Και όσοι ήσαν στα συγκαλά τους και το είχαν δει τούτο το άρμα από καιρό, αλλά είχαν πέσει ξεροί από την εξάτμισή του όταν πρωτομαρσάριζε δυνατά, αυτούς τους φύσηξε λίγο το βοριαδάκι μέσα από το πετσικαρισμένο παράθυρο, πήραν κανά δυό βαθειές εισπνοές με σβησμένο το καλοριφέρ, κι είπαν να ξεμυτίσουν σιγά-σιγά. Εμπειρότεροι αυτή τη φορά, γνωστικότεροι, και πιο συγκεκριμένοι. Μάλλον χάρη στη θαυματουργή εικόνα της Αγίας Παρασκευής, παρά δυνάμει του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Ποιου Συμβουλίου της Επικρατείας… Είμαστε ήδη πέρα από αυτό.
Και η ΠΟΣΠΕΡΤ; Δεν την νοιάζει την ΠΟΣΠΕΡΤ η απόφαση του ΣτΕ; Δεν την κραδαίνει αυτήν εν δικαίω, δεν την επισείει αξιώνοντας συμμόρφωση προς τη νομιμότητα; Ναι, ασφαλώς την νοιάζει· και βέβαια αξιώνει. Αλλά αυτήν την ώρα του Μεγάλου Θεριστή, του μελανοχίτωνα που ενέδρευε και βγήκε παγανιά με άγρια ιαχή, μακάβρια, απόκοσμη και διεσταλμένα τα ρουθούνια για τη νέα λεία, η ΠΟΣΠΕΡΤ πιο πολύ από κάθε δικαστήριο μάλλον επιζητεί διανυκτερεύον Φαρμακείο για Maalox –σκεύασμα αυτό που, ως γνωστόν, έχει την ιδιότητα να κάνει την οποιαδήποτε απόφαση, είτε του ΣτΕ είτε του Ντε, είτε για να την καταπιείς του πρώτου είτε για να πάρεις ανάσα με εκείνην του δεύτερου, να αντιμετωπίζονται αμφότερες σε κάθε περίπτωση αποτελεσματικότερα.
Ποιο Συμβούλιο της Επικρατείας, λοιπόν…
Όχι όμως ότι δεν έχει δα και καμιά σημασία η νομιμότητα, τελικά. Όχι. Διότι θα την χρειαστούμε κάποια στιγμή. Διότι θα υπάρξει επόμενη ημέρα. Διότι πάντα υπάρχει επόμενη μέρα. Εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αλλοίμονο, να περιμέναμε να το αποφασίσει αυτό το Συμβούλιο της Επικρατείας. Κι έχει σημασία για την επόμενη ημέρα το ποιος την τήρησε τη νομιμότητα και ποιος την έφτυσε κατά πρόσωπο. Διότι αυτό θα κριθεί σαν ξημερώσει. Και αυτό θα θεραπεύσει υπό το ίσον φως. Αυτό. Αυτό, και τίποτε άλλο.
Κανένα νόημα δεν έχει πια αν έκρινε συνταγματικό ή αντισυνταγματικό το PSI.
Πολύ απλά, διότι εάν –λέμε– το είχε κρίνει αντισυνταγματικό, τη σχετική απόφαση θα την έγραφαν με υποδειγματική ευκολία στα παλιά τους τα παπούτσια εκείνοι που οργάνωσαν το PSI και το συμφώνησαν για να σώσουν τη χώρα, το έφεραν σε πέρας για να σώσουν τη χώρα, και τώρα έχουν αναλάβει και συνεχίζουν να σώζουν τη χώρα από τις συνέπειές του, νομίζοντας, εδώ που τα λέμε, ότι θα επιτύχουν να ολοκληρώσουν το… το… Τι άλλο, από το σχέδιο της δικής τους σωτηρίας; Και η κούνια που τους κούναγε…
Με το ίδιο σκεπτικό, κανένα νόημα δεν έχει αν το ίδιο Συμβούλιο έκρινε πριν από λίγο καιρό συνταγματικό ή αντισυνταγματικό το Μνημόνιο. Ή το χαράτσι. Και τόσα άλλα…
Δεν είμαι εγώ που το απαξιώνω το Ανώτατο Δικαστήριο. Ιδού, άλλωστε, που εδώ και δώδεκα ημέρες ουδείς λαμβάνει, ή πρόκειται να λάβει, υπόψη του την άμεσα εκτελεστή απόφασή του για την ΕΡΤ –εννοώ ουδείς από τους παρανομήσαντες και παρανομούντες, δηλαδή την κυβέρνηση. Κι έτσι, παρά το «διατάσσομεν» που εξέδωσε αρμοδίως, παραμένει σε ισχύ η κατάπτυστη απόφαση που έριξε το «μαύρο». Παραμένει σε ισχύ και απειλεί με βρυχηθμό άγριου θηρίου, και ας την είχε αναστείλει το ΣτΕ αυτήν ρητώς και απεριφράστως ως ένα σκέτο λυσσασμένο αγρίμι. Το «έτσι αποφασίσαμεν, έτσι διατάξαμεν κι οποιανού του γουστάρει» που εκδίδει το Μαξίμου, είναι ανώτερο του «διατάσσομεν» που άρθρωσε το Ανώτατο. Είναι ανώτερο και από το ανώτατο. Ούτε ο ίδιος Θεός, ο Άναρχος, ο Συνάναρχος…
Στην αρχή, είναι η αλήθεια, είχαν πράγματι κάποιο νόημα οι αποφάσεις του ΣτΕ, ή μάλλον η αναμονή τους. Τρέφαμε, βλέπετε, όλοι τότε ακόμα κάποιαν ισχνή ελπίδα. Κάπου προσβλέπαμε, ρε αδερφέ. Σε κάποιο ύστατο αποκούμπι, σε κάποια Δικαιοσύνη. Σαν χαμένοι. Γιατί στην αρχή βλέπαμε μεν και ακούγαμε το πάθημά μας άναυδοι όλοι, μετά όμως που άρχισαν να μας ψεκάζουν συστηματικά από τα Δελτία των Οκτώ, αρχίσαμε κι εμείς να νοιώθουμε αιφνίδια μόνοι, ο καθένας κλεισμένος στον εαυτό του σαν τον τρελό του χωριού –δέκα εκατομμύρια τρελοί σε τούτο το χωριό, και γνωστικοί μόνον ο Δήμαρχος και τα δημαρχόπουλα!
Διότι πώς αλλιώς, αν όχι σαν τρελός του χωριού, να υποδεχθεί κανείς με σώα τα αισθητήρια όργανα τα απίθανα δημοσκοπικά ευρήματα, τις σπαρταριστές λεπτομέρειες του success story, και άλλα εξωγήινα έργα και ημέρες; Πώς αλλιώς, αν όχι σαν ένας άνθρωπος που άλλα βλέπει, άλλα ακούει, άλλα λέει, άλλα γράφουν, άλλα ο ίδιος ζει; Οπότε, η αναμονή μιας απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας αντιστοιχούσε τον πρώτο καιρό με κάτι σαν τα δάχτυλά μας που τα κροταλίζουμε δίπλα στα αυτιά, για να βεβαιωθούμε ότι εξακολουθεί να λειτουργεί το τύμπανο. Ισοδυναμούσε με κάτι σαν πυροβολισμό από κυνηγετική καραμπίνα, μπας και τρομάξουν τα πουλάκια που βλέπαν τα μάτια μας. Με κάτι από πιθανό γνώριμο χτύπημα στην πόρτα, ανέλπιστη συντροφιά μες την ερημωμένη νύχτα, κάτι σαν μάταια προσδοκία ότι θα κουδουνίσει το τηλέφωνο και θα σπάσει την απόλυτη σιγή της μοναξιάς, κάτι σαν απρογραμμάτιστο επισκεπτήριο στο κελί…
Αυτά όμως είναι πλέον παρελθόν, μακρινό και πολύ πικρό. Τώρα πια έχουμε όλη την εικόνα. Έχουν πέσει οι μάσκες, έχουν πέσει και τα βρακάκια. Ο μασκαράς, οι μασκαράδες κυκλοφορούν σε αδαμιαία περιβολή. Έχουν πέσει και τα φύλλα συκής! Χα, είδηση είναι πια αν τις απολύσεις θα τις κάνει ο Πριτσαπήδουλας ή Καραφουρκίδης, και αν το ραντεβού του Ζερζεβούλη με τον Βελζεβούλη κλείστηκε για τις εξήμιση ή για τις επτάμιση. Τώρα το περίγραμμα του τεθωρακισμένου στην πλατεία, το βλέπουν μέχρι και Δημαρίτες. Και όσοι ήσαν στα συγκαλά τους και το είχαν δει τούτο το άρμα από καιρό, αλλά είχαν πέσει ξεροί από την εξάτμισή του όταν πρωτομαρσάριζε δυνατά, αυτούς τους φύσηξε λίγο το βοριαδάκι μέσα από το πετσικαρισμένο παράθυρο, πήραν κανά δυό βαθειές εισπνοές με σβησμένο το καλοριφέρ, κι είπαν να ξεμυτίσουν σιγά-σιγά. Εμπειρότεροι αυτή τη φορά, γνωστικότεροι, και πιο συγκεκριμένοι. Μάλλον χάρη στη θαυματουργή εικόνα της Αγίας Παρασκευής, παρά δυνάμει του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Ποιου Συμβουλίου της Επικρατείας… Είμαστε ήδη πέρα από αυτό.
Και η ΠΟΣΠΕΡΤ; Δεν την νοιάζει την ΠΟΣΠΕΡΤ η απόφαση του ΣτΕ; Δεν την κραδαίνει αυτήν εν δικαίω, δεν την επισείει αξιώνοντας συμμόρφωση προς τη νομιμότητα; Ναι, ασφαλώς την νοιάζει· και βέβαια αξιώνει. Αλλά αυτήν την ώρα του Μεγάλου Θεριστή, του μελανοχίτωνα που ενέδρευε και βγήκε παγανιά με άγρια ιαχή, μακάβρια, απόκοσμη και διεσταλμένα τα ρουθούνια για τη νέα λεία, η ΠΟΣΠΕΡΤ πιο πολύ από κάθε δικαστήριο μάλλον επιζητεί διανυκτερεύον Φαρμακείο για Maalox –σκεύασμα αυτό που, ως γνωστόν, έχει την ιδιότητα να κάνει την οποιαδήποτε απόφαση, είτε του ΣτΕ είτε του Ντε, είτε για να την καταπιείς του πρώτου είτε για να πάρεις ανάσα με εκείνην του δεύτερου, να αντιμετωπίζονται αμφότερες σε κάθε περίπτωση αποτελεσματικότερα.
Ποιο Συμβούλιο της Επικρατείας, λοιπόν…
Όχι όμως ότι δεν έχει δα και καμιά σημασία η νομιμότητα, τελικά. Όχι. Διότι θα την χρειαστούμε κάποια στιγμή. Διότι θα υπάρξει επόμενη ημέρα. Διότι πάντα υπάρχει επόμενη μέρα. Εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αλλοίμονο, να περιμέναμε να το αποφασίσει αυτό το Συμβούλιο της Επικρατείας. Κι έχει σημασία για την επόμενη ημέρα το ποιος την τήρησε τη νομιμότητα και ποιος την έφτυσε κατά πρόσωπο. Διότι αυτό θα κριθεί σαν ξημερώσει. Και αυτό θα θεραπεύσει υπό το ίσον φως. Αυτό. Αυτό, και τίποτε άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου