Ανοίγει όλο και περισσότερο για την Αριστερά ο δρόμος προς την εξουσία. Με τη συγκυβέρνηση, είτε τρικομματική είτε δικομματική, επιβεβαιώθηκε βαθύ κυβερνητικό αδιέξοδο. Κάθε φορά, μια νέα κυβέρνηση σχηματίζεται, με τα αποκαΐδια της προηγούμενης, που όμως δεν αποστασιοποιείται από εφιαλτικές στιγμές του παρελθόντος, αλλά αντίθετα τις επαναφέρει προκλητικά.
Τις επισείει επιδεικτικά ως μέγιστα δεινά, προκειμένου να νομιμοποιεί τα «μικρότερα», που εισηγείται ως δήθεν «έσχατα». Πόσο πειστικό είναι οι αποδεδειγμένοι αρχιερείς της διαφθοράς να πρωτοστατούν στην εξάλειψή της; Πόσο πειστικοί είναι οι ίδιοι όταν ομνύουν ότι θα πλήξουν συμφέροντα, που τους έχουν αναδείξει και στην εξυπηρέτηση των οποίων βασίζονται; Η κοινωνική ανυποληψία του πολιτικού συστήματος είναι σήμερα βαρύτατη και η άρνηση κατανόησής της από τους ιθύνοντες την επιδεινώνει ακόμη περισσότερο. Δεν είναι μόνον το καταλυτικό χάσμα μεταξύ κυβερνώντων και πολιτών, αλλά επίσης ότι οι βασικές πτέρυγες του πολιτικού συστήματος συγκλίνουν όλο και περισσότερο. Συγκροτούν πλέον ενιαίο κυβερνητικό και εξουσιαστικό μίγμα, που δεν αφήνει περιθώριο ελπίδας για τους απλούς πολίτες, εμπνέοντας αύξουσα λαϊκή απόγνωση. Ο,τι παρουσιάζεται ως success story από επάνω, βιώνεται ως disaster story από κάτω. Κάποτε στην Ελλάδα «ευημερούσαν οι αριθμοί, ενώ οι άνθρωποι δυστυχούσαν». Σήμερα, δεν ευημερούν ούτε οι αριθμοί και κάθε λέξη που εξαπολύεται προς συγκάλυψη της θλιβερής πραγματικότητος, διαψεύδεται πάραυτα από τα πράγματα. Πόσο πειστικό μπορεί να είναι όταν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο αδιέξοδο είναι σήμερα οι ίδιοι που αναλαμβάνουν την απεμπλοκή από αυτό;
Οι ελληνικές συνθήκες παραμένουν ιδανικές για ανάδειξη νέων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Αφού η χώρα μας χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο για ολόκληρη την Ευρωζώνη, επόμενο θα ήταν και φυσιολογικό να προσφέρει η χώρα μας παραδειγματική λύση για το πρόβλημα που σήμερα μαστίζει ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιοχή. Νέες διαδικασίες, νέοι σχηματισμοί, νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέες προτάσεις. Οσον αφορά τους διεθνείς παρατηρητές, ήδη δεν διστάζουν να εύχονται ή να αποδέχονται την άνοδο της ελληνικής Αριστεράς στην κυβέρνηση, εάν όχι ως άριστη για αυτούς λύση, τουλάχιστον ως λύση ανάγκης, προκειμένου να σταματήσει επιτέλους η καταβύθιση της χώρας προς την ανυπαρξία, με άκρως μεταδοτικές επιπτώσεις που αυτό θα συνεπαγόταν στη σταθερότητα ολόκληρου του ευρωπαϊκού συστήματος. Από Αμερική και Κίνα, όσο και από αναδυόμενες χώρες, οι προσδοκίες για σταθεροποίηση της Ευρώπης είναι πιεστικές, όπως και η εκφρασμένη αντίθεσή τους στις συρρικνωτικές πολιτικές που εφαρμόζονται στη Γηραιά Ηπειρο, με γερμανική έμπνευση και με υποδειγματικό θύμα τη χώρα μας. Συρροή παραγόντων, τόσο εσωτερικών όσο και εξωτερικών, «πηγαίνουν» την ελληνική Αριστερά προς τα επάνω.
Ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις παραμένουν αμείλικτες. Δεν αρκεί να ανοίγει ο δρόμος, πρέπει ακόμη ο δρομέας να είναι σε θέση να τον διανύσει. Ο ριζοσπαστισμός, στις συγκεκριμένες συνθήκες, είναι οπωσδήποτε αναγκαίος. Ωστόσο, με αυτόν τον όρο δεν εννοείται ο εξτρεμισμός των πολιτικών, αλλά η δίψα της κοινωνίας για ριζοσπαστικές λύσεις, που υπερβαίνουν και αναμορφώνουν το πολλαπλά αποτυχημένο πολιτικό και θεσμικό σύστημα. Ριζοσπαστισμός δεν είναι κατάλογος έξυπνων ιδεών, που οδηγούν τους φορείς τους στην κοινωνική απομόνωση, αλλά η όλο και στενότερη επαφή με την κοινωνία, ειδικότερα με τα πιο ταλαιπωρημένα τμήματά της, αυτά που σήμερα έχουν περιέλθει σε απόγνωση. Ριζοσπαστικές δεν είναι οι ιδέες που εξασφαλίζουν την ικανοποίηση των εμπνευστών τους, αλλά στις οποίες η κοινωνία δεν αναγνωρίζει τον εαυτόν της και παραμένει στην καθοδική πορεία της. Η ανανεωμένη ελληνική Αριστερά αποτελεί ασφαλώς το γνήσιο και κυριότερο μόρφωμα της κρίσης. Ωστόσο, δεν είναι αυτονόητο και ότι διαχειρίζεται με τον άριστο και πιο πειστικό τρόπο τη σχέση της με την κοινωνία, που φιλοδοξεί να εκπροσωπεί.
Οπωσδήποτε, η απεμπλοκή από το σημερινό αδιέξοδο προϋποθέτει την πολιτικοποίηση του μείζονος κοινωνικού προβλήματος, που σήμερα πλήττει τη χώρα μας. Ομως, εξ ίσου αναγκαία προϋπόθεση παραμένει και το αντίστροφο: η κοινωνικοποίηση της πολιτικής δράσης, δηλαδή να αναλάβουν τη ρήξη και υπέρβαση οι πολίτες στα χέρια τους. Η κοινωνία ανοίχθηκε στην Αριστερά, όμως η τελευταία δεν το ανταποδίδει, παραμένει εσωστρεφής, οργανωτικιστική, ενώ ο κόσμος καίγεται. Οσο το ρεύμα ανάμεσα στην κοινωνία και την Αριστερά δεν κυκλοφορεί ανεπιφύλακτα, αυτό θα υποδηλώνει διαδραστικό έλλειμμα και στο βάθος κάποιο ακάλυπτο κρίσιμο έλλειμμα εμπιστοσύνης, τόσο από την πρώτη έναντι της δεύτερης όσο -και όχι λιγότερο- από τη δεύτερη έναντι της πρώτης.
Σε συνθήκες κρίσης, η απόγνωση από την πολιτική αποβαίνει πολύ μεγαλύτερη από την απογοήτευση από τα κόμματα. Εάν κάποιοι αναζητούν απλώς στέγη, παραμένουν απείρως περισσότεροι αυτοί που αναζητούν το δικαίωμα στη ζωή. Το άλας της πολιτικής βρίσκεται κυρίως στους δεύτερους, παρά στους πρώτους.
kvergo@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου