Ανατρέχω στα κείμενα του Μενέλαου Χαραλαμπίδη για την Αντίσταση στην Αθήνα. Ήδη από το 1943, γράφει, πριν καν δηλαδή συνθηκολογήσουν οι Ιταλοί, ο "σκληρός" κρατικός μηχανισμός οργανώνεται με το βλέμμα στην επόμενη μέρα - τη μετωπική σύγκρουση με την Αριστερά. Ανοίγει τις πόρτες σε κάθε ακροδεξιό και περιθωριακό στοιχείο και επιδίδεται σε αγριότητες. Στην πρώτη γραμμή η Ειδική Ασφάλεια, το Μηχανοκίνητο της Αστυνομίας Πόλεων, η Χωροφυλακή και βέβαια τα Τάγματα.
Ξεφυλλίζω τις εφημερίδες της εβδομάδας. Στη Δημοκρατία ο Κρανιδιώτης καλεί την κυβέρνηση να ανασυστήσει τη Χωροφυλακή και στην Καθημερινή ο Ζούλας σημειώνει ότι η λαϊκή κυριαρχία είναι επικίνδυνη όταν σημαίνει λαϊκή ανευθυνότητα. Ξεφυλλίζω το Βήμα και πέφτω πάνω στον Πάγκαλο: "Ο Τσίπρας είναι αρχηγός και εμπνευστής των τραμπουκισμών και των τρομοκρατικών πράξεων σε όλη τη χώρα". Ο "Ιός", από την άλλη, θυμίζει την ικανοποίηση του Στόχου για την επικράτηση Σαμαρά στο συνέδριο του 2009: "επανάσταση της λαϊκής Δεξιάς".
Οι αναλογίες του τότε με το σήμερα κρύβουν συνήθως περισσότερα απ' όσα φανερώνουν. Να, όμως, που ο Κώστας Σακκάς διανύει την τέταρτη εβδομάδα απεργίας πείνας, αντιμέτωπος με μια δικαστική εξουσία που τον αντιμετωπίζει ως εχθρό του κράτους και τον εξαιρεί από τη νομιμότητα -παραβαίνοντας Σύνταγμα, Ποινικό Κώδικα και ευρωπαϊκές συμβάσεις. Τίποτα δεν έχει σημασία μπροστά στην αντιμετώπιση του εχθρού.
Η πολιτική στην κλίμακα εχθρός/φίλος είναι πλέον στοιχείο της καθημερινότητας. Όμως τη μήτρα της πολιτικής αυτής δεν είναι ανάγκη να την αναζητήσουμε πηγαίνοντας πίσω στη δεκαετία του '40. Οι πρόβες πολέμου, η υπονόμευση της νομιμότητας από τους ίδιους τους υποτιθέμενους θεματοφύλακές της, η χαμηλή κοστολόγηση της ζωής και της ελευθερίας, - όλα, τηρουμένων των αναλογιών, είναι χρόνια τώρα μέρος της καθημερινότητας: σε δικαστήρια, κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης, στον Έβρο, στην Ηγουμενίτσα και στον Άγιο Παντελεήμονα. Οι "τεχνικές" δοκιμάστηκαν στους "αδύναμους κρίκους", συνάντησαν μικρές ή μεγαλύτερες (πάντως όχι τις αναγκαίες) αντιστάσεις και σήμερα αποτελούν πια κοινό τόπο.
Στο σκηνικό αυτό, κι ενώ το ερώτημα "με ποιους θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;" ισχύει εξίσου και για τη Νέα Δημοκρατία, οι απαντήσεις της Δεξιάς φαίνεται να έχουν δοθεί, αφού πρώτα δοκιμάστηκαν στο "ανύποπτο" έδαφος του μεταναστευτικού - εκεί δηλαδή που διασταυρώνονται η τάξη και το έθνος. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως; Έχει απαντήσεις και δυνητικούς συμμάχους; Έχει ρεαλιστικό πρόγραμμα; Και μήπως οι απόψεις του σε ορισμένα ζητήματα, στο μεταναστευτικό κυρίως, απομακρύνουν την προοπτική της κυβέρνησης;
Τα ερωτήματα τα θέτουν με ειλικρίνεια οι ίδιοι άνθρωποι που φοβούνται μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ "ενσωματωθεί", μήπως "γίνει ΠΑΣΟΚ" και τελικά ξεφτίσει. Ισχυρίζομαι λοιπόν δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι η περίφημη "πασοκοποίηση", το νερό στο κρασί, περνάει πρώτα από εκείνα τα "μη δημοφιλή", πλην εμβληματικά -από εκείνα, όπως το μεταναστευτικό, όπου ο αντίπαλος έχει το πλεονέκτημα (γι' αυτό και στηρίζει σε αυτά τη στρατηγική του εκφασισμού). Το δεύτερο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κυβερνήσει αν προσπαθήσει να γεφυρώσει το χάσμα που τον χωρίζει από τον αντίπαλο σ' αυτά τα "μη δημοφιλή" εμβληματικά. Αν, δηλαδή, ο κόσμος του δεν είναι περήφανος, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη δύναμη που αντιστέκεται λόγω και έργω στους "κόμβους" της στρατηγικής του εκφασισμού, βασικός εκ των οποίων είναι το μεταναστευτικό.
Όσο ο "κοινός νους" της κοινωνίας ξεχνάει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα βασανιστήρια, τις εκπυρσοκροτήσεις και τα ναυάγια, τη Μανωλάδα και τον Άγιο Παντελεήμονα, όσο επιδίδεται σε ασκήσεις αριθμητικής για το πόσοι χωράνε και πόσοι πρέπει να φύγουν, κι όσο δεν αντιδρά, τα πράγματα θα δουλεύουν αναπόφευκτα υπέρ του Σαμαρά. Είναι αυτό μοιραίο; Το 27% του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις "αντιδημοφιλείς" του θέσεις, το 65% που πρόσφατα δήλωσε υπέρ του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, η ανταπόκριση που βρίσκει το "Αλληλεγγύη για Όλους", οι δεκάδες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες σε όλη την Ελλάδα, και βέβαια η μακροημέρευση του Φεστιβάλ μας, που φέτος έφτασε τα 17 και μας περιμένει να το γιορτάσουμε από σήμερα στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ, λένε πως όχι.