Θα θυμάστε ασφαλώς την απύθμενης ηλιθιότητας αξιωματική περίφραση του Πάουλο Κοέλιο, που ήταν κάποτε της μόδας και έλεγε πως, όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις. Άλλωστε την εκστόμιζαν πολυάριθμοι επώνυμοι, από πολιτικούς μέχρι επαγγελματίες επώνυμους αγνώστων λοιπών προσόντων (όπως και οι προαναφερόμενοι πολιτικοί που δρούσαν και δρουν αντικαθιστώντας τη χρήση εντολής με την άνευ περιεχομένου χρήση όρου), προκειμένου να αρθρώσουν (άλλη λέξη της μόδας που εξάρθρωνε το περιεχόμενό της), κάτι το εμβριθές, κάτι το "πιο μελετηρό", όπως μου είχε πει κάποτε με την ωραία αγαθότητα των ελληνικών της η μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια Πόλυ Πάνου. Της είχα ζητήσει μια πολιτική δήλωση και, έντρομη από την ευθύνη, μου είχε πει να της τηλεφωνήσω ύστερα από κάποιες ώρες προκειμένου να μου δώσει "κάτι πιο μελετηρό". Ακόμα υποκλίνομαι στην ωραία γλωσσική της ατασθαλία, απ' όπου όμως ανάβλυσε η γάργαρη αυθεντικότητα, δηλαδή η ακρίβεια. Ο λόγος που είναι γεμάτος από την έννοια που τον δικαιώνει ώστε να γίνει κατορθωτή η συνεννόηση, αν και ο άλλος διαθέτει (προσφέρει ισοτίμως) τα ανάλογα.
Αντιθέτως, οι "άλλοι" που συγκροτούσαν (θα το θυμάστε) την περίφημη δημοκρατία των επωνύμων, όταν ήθελαν να πουν "κάτι πιο μελετηρό", μαϊμούδιζαν την παπαριά του Κοέλιο. Ήταν και η εποχή που το βιβλίο ήταν πολύ της μόδας, όπου όλοι οι επώνυμοι της κεντρικής πολιτικής (με την ευρύτατη και συφοριασμένη έννοια) σκηνής, όταν τους ρωτούσες τι διάβαζαν "αυτό τον καιρό" (λες και το διάβασμα αποτελούσε ακατάσχετη ανάγκη τους), απαντούσαν σθεναρά μ' ένα στόμα μια φωνή πως διάβαζαν τον "Αλχημιστή" του Πάουλο Κοέλιο. Αυτή τη λογοτεχνική απάτη που μιμείται με επιτυχία τη λογοτεχνία, αλλά δεν είναι. Αργότερα, βέβαια, που το βιβλίο έπαψε να είναι της μόδας, η δημοκρατία της επωνυμίας (αφού η δημοκρατία η σκέτη έπαψε προ πολλού να είναι της μόδας) επέστρεψε στην κατά μόνας ηδονή της ανάγνωσης ώστε να συμπληρωθεί το παζλ τών κατά μόνας ηδονών της δημοκρατίας. Άλλωστε η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Είναι γνωστό και επικίνδυνα αποδεκτό το αλχημιστικής βλακείας αξίωμα περί την δημοκρατία: Η δημοκρατία -σου λέει ο άλλος- δεν έχει αδιέξοδα. Πάει και τελείωσε. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο που, ακόμα και αν δεν συμπεριλαμβάνει, αν δεν συναρθώνεται από το "πολίτευμα" -την "πολιτεία" στο σύνολό της- του καθενός, ακόμα και τότε (ή μήπως ιδίως τότε;) έχει τη θεραπεία (ακόμα και υπό νομική διάσταση) για κάθε νόσο και για κάθε βασκανία. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.
Και αυτό είναι πάρα πολύ σωστό. Όπως και με το σύμπαν που συνωμοτεί για να πραγματοποιηθεί αυτό που διακαώς επιθυμείς. Κι αφού το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να έχουμε δημοκρατία (την οποία φυσικά απαξάπαντες ομοειδώς και ομογενοποιημένα επιθυμούμε), τούτο σημαίνει ότι έχουμε δημοκρατία. Μια δημοκρατία ρέουσα, λογαρή, αποφασιστική και διαρκώς παρούσα, μιας και δεν γνωρίζει αδιέξοδα. Ούτε εμπόδια προκειμένου να είναι διεξοδική και ανάλαφρη περνώντας πάνω από τα εμπόδια που ρίχνει ο ουρανός και η μοίρα στο διάβα της. Διότι ακριβώς ο ουρανός και η μοίρα είναι τα μόνα εμπόδια της δημοκρατίας. Όλα τα υπόλοιπα είναι ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, όπως μπορούν να διαβεβαιώσουν και οι μάκαρες της παραψυχάρειας ενδοχώρας της δημοκρατίας, που εδώ και αιώνες κατοικεί στα αλαφούζεια όρη διαλογιζόμενη για τα μυστήρια που συμβαίνουν στις μπομπόλειες πεδιάδες, όπου το σύμπαν μετατρέπεται σε βροχή χρυσίου και σε νόμισμα δημοκρατίας που κόβεται και ράβεται στα μέτρα αυτής της μοιραίας δημοκρατίας που δεν γνωρίζει αδιέξοδα. Γι' αυτό και υπάρχει. Και όποιος έχει αντίρρηση, να πάει να μείνει στα γκουλάγκ. Και στη Βόρεια Κορέα.
Ρε. Εδώ έχουμε δημοκρατία. Ρε. Εδώ, ρε, άμα θέλουμε να αναδιαρθρώσουμε την οικονομία, πετάμε στον δρόμο 1.500.000 ανθρώπους μαζί με τις οικογενειές τους, γιατί έχουμε δημοκρατία, ρε. Εδώ, ρε, άμα θέλουμε να σώσουμε τη δημοκρατία, παίρνουμε την Κονοβουλευτική μας Ομάδα και την κοπανάμε από τη Βουλή, ρε, γιατί τι είναι η Βουλή μπροστά στη Δημοκρατία; Όχι, δηλαδή, δεν ξέρει ο Καραμανλής και ξέρεις εσύ, που και διεφθαρμένος είσαι και "ατάσθαλος" (όπως έλεγε μεγαλειωδώς η Μαρία Κωνσταντάρου στην ταινία "Αχ αυτή η γυναίκα μου"). Για να καταλάβεις, ρε συ, άμα η δημοκρατία θέλει να σωθεί από τις σπατάλες, συνωμοτεί το σύμπαν και κλείνει η δημόσια ραδιοτηλεόραση. Ε, κι άμα το σύμπαν κάνει λάθος, άνθρωπος είναι κι αυτό, τότε η δημοκρατία επιτρέπει στον πρωθυπουργό (πρωθυπουργός είναι, ρε, εκλεγμένος είναι, ρε) να λέει ψέματα, να ακυρώνει όλους τους νόμους, να ακυρώνει τους θεσμούς, να θεωρεί άθυρμα τον πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας, να έχει γύρω του πατενταρισμένους φασίστες που τους τρέχουν τα σάλια με το ενδεχόμενο πολιτειακής εκτροπής, να κάνει ό,τι γουστάρει, ρε, για να σώσει τη δημοκρατία από το αδιέξοδο. Γιατί η δημοκρατία -και είναι αυτό που δεν ξέρουνε οι ΣΥΡΙΖΑίοι- θέλει θυσίες, ρε. Έχει έξοδα η δημοκρατία, ρε, για να μην έχει αδιέξοδα.
Εφιάλτες βλέπει κάθε βράδυ ο Σαμαράς, σου λέει. Έρχονται σαν Ερινύες οι κουκουλοφόροι της Κατοχής και οι ταγματασφαλίτες και του λένε ότι αργεί να βγάλει τη δημοκρατία από το αδιέξοδο. Και ξυπνάει και τρέχει με τα σώβρακα στον τάφο του Αβέρωφ και ζητάει, ολολύζοντας, επιφοίτηση από το σύμπαν. Που αργεί να συνωμοτήσει. Γιατί, ρε;