Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Εκανε κρύο έξω από τη ΓΑΔΑ τη Δευτέρα το πρωί. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί εκεί δεν καταλάβαινε τι ακριβώς είχε συμβεί. Στο Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος στην Υποδιεύθυνση Κρατικής Ασφαλείας είχαν κληθεί για να ερωτηθούν έπειτα από εισαγγελική εντολή τα μέλη του προεδρείου της γενικής συνέλευσης απεργών του ΕΚΠΑ. Ενα δημοσίευμα μιας εφημερίδας περί μιας καταγγελίας, που υποτίθεται έγινε σε μία συνέλευσή τους, περί δήλωσης ψευδών στοιχείων από κάποιους υπαλλήλους προκειμένου να μη βγουν σε διαθεσιμότητα στην περίφημη αυτό-απογραφή τους, στάθηκε η αφορμή για την παρέμβαση αυτή της Ασφάλειας –κατόπιν εισαγγελικής εντολής– στα εσωτερικά ενός συνδικαλιστικού οργάνου που λειτουργεί δημοκρατικά.
Τι ήθελε η Ασφάλεια σε μια διαδικασία λειτουργίας ενός συνδικαλιστικού οργάνου και κατά πόσον το ζήτημα είχε να κάνει με την προστασία του κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος; Ποιοι αλήθεια ήταν αυτοί που είχαν καταγράψει τα όσα είχαν διαμειφθεί στη συνέλευση; Να ήταν άραγε αφελείς, εν κρυπτώ διαφωνούντες με τη γραμμή της συνέλευσης ή «επαγγελματίες» που είχαν έργο να βρουν ή να εφεύρουν στοιχεία που θα εξέθεταν τους συνδικαλιστές στην οργή του νόμου; Ενας τρόμος βαραίνει όλο και πιο φανερά πάνω σε όσους τολμούν να αμφισβητούν τον ζόφο. Και για μια ακόμη φορά το δίκαιο γίνεται κάτι το όλο και πιο διαφορετικό από τα ουσιαστικά ανθρώπινα δικαιώματα που συνθλίβει ο νεο-φιλελευθερισμός.
Αξίζει από τη σκοπιά αυτή να προσέξουμε μια σειρά από ερωτήματα που θέτει ο πρόεδρος των πρωτοδικών κ. Σεβαστίδης περί της ισχύος στην πράξη συνταγματικών δικαιωμάτων, όπως είναι το δικαίωμα στην εργασία, όταν υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, στην κατοικία, όταν υπάρχει η απειλή των πλειστηριασμών (και θα προσθέταμε οι όλο και πιο πολύ παλαιο- και νεο- άστεγοι), στην απεργία, όταν επικρέμμαται η επιστράτευση, στην ελεύθερη συνάθροιση, όταν υπάρχουν περιορισμοί στον αριθμό των συμμετεχόντων, στην Παιδεία, στην Υγεία, αλλά και στη Δικαιοσύνη, όταν κινδυνεύει, όπως λέει, και αυτή να ιδιωτικοποιηθεί; Και ακόμη, πώς είναι δυνατόν να στήνεται ένας μηχανισμός κατασκευής ενόχων που δεν ακουμπά αυτούς που στη συνείδηση του κόσμου είναι οι πραγματικοί ένοχοι για τη θλίψη που έχει μπει στη ζωή μας, για τα αδιέξοδα που συσσωρεύονται στην καθημερινότητά μας, για τα ψέματα με τα οποία συνεχίζουμε να τρεφόμαστε, για τα σχέδια τους που δεν βγαίνουν, και που μας οδηγούν σε μία ακόμα γενοκτονία;
Δύο κόσμοι, δύο οπτικές της διοικητικής πρακτικής δικαίου, η πρώτη εκφοβιστική και τιμωρητική, η άλλη εκφράστρια ενός πολιτικού πολιτισμού ελευθερίας και αξιοπρέπειας που η χώρα και ο κόσμος έχουν ανάγκη περισσότερο παρά ποτέ.
Εκανε κρύο έξω από τη ΓΑΔΑ τη Δευτέρα το πρωί. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί εκεί δεν καταλάβαινε τι ακριβώς είχε συμβεί. Στο Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος στην Υποδιεύθυνση Κρατικής Ασφαλείας είχαν κληθεί για να ερωτηθούν έπειτα από εισαγγελική εντολή τα μέλη του προεδρείου της γενικής συνέλευσης απεργών του ΕΚΠΑ. Ενα δημοσίευμα μιας εφημερίδας περί μιας καταγγελίας, που υποτίθεται έγινε σε μία συνέλευσή τους, περί δήλωσης ψευδών στοιχείων από κάποιους υπαλλήλους προκειμένου να μη βγουν σε διαθεσιμότητα στην περίφημη αυτό-απογραφή τους, στάθηκε η αφορμή για την παρέμβαση αυτή της Ασφάλειας –κατόπιν εισαγγελικής εντολής– στα εσωτερικά ενός συνδικαλιστικού οργάνου που λειτουργεί δημοκρατικά.
Τι ήθελε η Ασφάλεια σε μια διαδικασία λειτουργίας ενός συνδικαλιστικού οργάνου και κατά πόσον το ζήτημα είχε να κάνει με την προστασία του κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος; Ποιοι αλήθεια ήταν αυτοί που είχαν καταγράψει τα όσα είχαν διαμειφθεί στη συνέλευση; Να ήταν άραγε αφελείς, εν κρυπτώ διαφωνούντες με τη γραμμή της συνέλευσης ή «επαγγελματίες» που είχαν έργο να βρουν ή να εφεύρουν στοιχεία που θα εξέθεταν τους συνδικαλιστές στην οργή του νόμου; Ενας τρόμος βαραίνει όλο και πιο φανερά πάνω σε όσους τολμούν να αμφισβητούν τον ζόφο. Και για μια ακόμη φορά το δίκαιο γίνεται κάτι το όλο και πιο διαφορετικό από τα ουσιαστικά ανθρώπινα δικαιώματα που συνθλίβει ο νεο-φιλελευθερισμός.
Αξίζει από τη σκοπιά αυτή να προσέξουμε μια σειρά από ερωτήματα που θέτει ο πρόεδρος των πρωτοδικών κ. Σεβαστίδης περί της ισχύος στην πράξη συνταγματικών δικαιωμάτων, όπως είναι το δικαίωμα στην εργασία, όταν υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, στην κατοικία, όταν υπάρχει η απειλή των πλειστηριασμών (και θα προσθέταμε οι όλο και πιο πολύ παλαιο- και νεο- άστεγοι), στην απεργία, όταν επικρέμμαται η επιστράτευση, στην ελεύθερη συνάθροιση, όταν υπάρχουν περιορισμοί στον αριθμό των συμμετεχόντων, στην Παιδεία, στην Υγεία, αλλά και στη Δικαιοσύνη, όταν κινδυνεύει, όπως λέει, και αυτή να ιδιωτικοποιηθεί; Και ακόμη, πώς είναι δυνατόν να στήνεται ένας μηχανισμός κατασκευής ενόχων που δεν ακουμπά αυτούς που στη συνείδηση του κόσμου είναι οι πραγματικοί ένοχοι για τη θλίψη που έχει μπει στη ζωή μας, για τα αδιέξοδα που συσσωρεύονται στην καθημερινότητά μας, για τα ψέματα με τα οποία συνεχίζουμε να τρεφόμαστε, για τα σχέδια τους που δεν βγαίνουν, και που μας οδηγούν σε μία ακόμα γενοκτονία;
Δύο κόσμοι, δύο οπτικές της διοικητικής πρακτικής δικαίου, η πρώτη εκφοβιστική και τιμωρητική, η άλλη εκφράστρια ενός πολιτικού πολιτισμού ελευθερίας και αξιοπρέπειας που η χώρα και ο κόσμος έχουν ανάγκη περισσότερο παρά ποτέ.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου