Λαϊκισμός ΚΑΙ «λαϊκισμός»...

Του ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ποιοι αριθμοί, ποια αθροίσματα, είναι τα απαραίτητα για να σε προφυλάξουν από την κατηγορία του λαϊκιστή. Φαντάζομαι πως είναι πάνω κάτω τα ίδια που ορίζουν τις ενδημίες και τις επιδημίες. Αν έχουν αυτοκτονήσει πενήντα λόγω κρίσης κι εσύ αυτό το ορίσεις ως κανόνα, τότε είσαι λαϊκιστής.

Αν ο αριθμός ξεπεράσει το ψυχολογικό όριο των 654, τότε δεν είσαι. Αν πεθάνουν από αναθυμιάσεις τρεις με κομμένο ρεύμα κι εσύ φωνάξεις πως φταίει η κρίση και ο κυνισμός της εξουσίας, είσαι λαϊκιστής. Αν πεθάνουν από 227 και πάνω, τότε μόνο αποκτάς ένα μικρό δικαίωμα να γενικεύσεις. Απλά είναι τα πράγματα. Δεν παίζουμε με τους αριθμούς. Γι' αυτό υπάρχουν, για να υπολογίζουμε και να συγκρίνουμε. Κάτι σαν το όριο της φτώχειας. Αν από τα 440 ευρώ τον μήνα, περάσεις στα 634, αλλάζεις κόσμο. Από τους χαμένους, στους κερδισμένους. Στατιστικώς, σου απαγορεύεται να γκρινιάζεις. Ολα αυτά είναι όρια και γραμμές θεόσταλτες, τυπωμένες στις πλάκες του Μωυσή, δεν επιτρέπεται να αμφισβητηθούν ούτε από φτωχά μυαλά που δεν έχουν κουκούτσι οικονομικής σκέψης, ούτε από «φωνακλάδες» και ρομαντικούς που αγνοούν τη διάταξη των γραναζιών που κινούν τον κόσμο.
Συμφωνώ, πως τα επί μέρους, τα σποραδικά, τα τυχαία, τα άτυχα, τα λιμά των πιθανοτήτων, θα πρέπει να αναλύονται στις διαστάσεις τους. Αυτό όμως δεν ακυρώνει το γεγονός. Δεν το υποβιβάζει σε δευτερεύοντα θάνατο ή σε δευτερεύουσα φτώχεια. Και δεν είμαστε όλοι κομματικά στελέχη ούτε σιτιζόμαστε από κομματικά κονδύλια για να έχουμε όφελος από τη δημιουργία κλίματος.
ΑΝ ΔΕΝ φωνάξεις στον πρώτο θάνατο, αν δεν φωνάξεις στον δεύτερο, στον εκατοστό θα είναι αργά για να συμμαζέψεις οτιδήποτε. Δεν γίνεται να λειτουργούμε σαν Στατιστική Υπηρεσία. Να προσαρμόζουμε, την αγωνία, το αίσθημα, το όνειρο, την αντίδραση, by the book.
Να παίρνουμε πρώτα έγκριση από τα επιστημονικά υποδείγματα και τις κλίμακες, πριν υποστηρίξουμε πως ένας θάνατος είναι ένας θάνατος και όχι αστοχία υλικού.
Υπάρχει λαϊκισμός, πάντα υπήρχε. Ενθεν και ένθεν. Με τη διαφορά πως ο «λαϊκισμός» του αδύνατου, είναι πολλές φορές πληρωμένος -και βαριά πληρωμένος- από τον ίδιο σε προσωπικό επίπεδο, ενώ ο λαϊκισμός της εξουσίας είναι συνειδητές διαστρεβλώσεις για να κρατηθεί η εξουσία.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλές επικίνδυνες στροφές, σε κακοφτιαγμένους δρόμους, με ανάποδες κλίσεις, όπου περνούν καθημερινά χιλιάδες οδηγοί. Τα θανατηφόρα σε αυτά τα σημεία μπορεί να μην ξεπερνούν τα δύο το χρόνο. Και να είναι και τα δύο λόγω μέθης ή λόγω υπερβολικής ταχύτητας. Τι σημαίνει αυτό; Πως η κλίση της στροφής είναι σωστή; Πως αθωώνονται οι κακοτεχνίες; Εντάξει, ο εργολάβος δεν είναι υπεύθυνος για όποιον οδηγεί μεθυσμένος, αλλά ο δρόμος που έφτιαξε είναι έγκλημα. Εγκλημα σε αναμονή. Οποιος τον κατηγορήσει είναι λαϊκιστής;
Τα όρια δεν είναι κοινά για όλους και σίγουρα δεν είναι άσχετα με την ηθική, τη φιλοσοφία, τη στάση ζωής του καθενός μας. Το πρωτότυπο σύγκρισης του λαϊκισμού δεν είναι κατατεθημένο στο Μουσείο Μέτρων και Σταθμών.