Γκλουπ!

techie chan...
 Υπάρχουν μερικές θέσεις που είναι υπερασπίσιμες κάτω από ένα συγκεκριμένο πρίσμα. Υπάρχουν κι άλλες που είναι τόσο αδύνατο να τις υπερασπιστείς, όπου κάθε προσπάθειά σου να το κάνεις, ανοίγει τον δικό σου λάκκο. Οι συριζαίοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε μια κατάσταση σαν τη δεύτερη.

Όταν ο μάγος της επικοινωνίας ζακ σεγκελά κλήθηκε να υπερασπιστεί την περιέ* διότι βρέθηκαν κάτι πολύ επικίνδυνα χημικά στο γάργαρο νερό της, ήξερε ότι είχε να κάνει με τη δεύτερη περίπτωση. Και δεν προσπάθησε ποτέ να ανασκευάσει. Έβαλε απλά ένα νερό περιέ να κλαίει. Και ζήτησε την ειλικρινή συγνώμη των καταναλωτών. Το ίδιο έκανε και η BP όταν κατέστρεψε τον μισό κόλπο του μεξικού. Δυστυχώς οι συριζαίοι επικοινωνιολόγοι την πάτησαν προσπαθώντας να υπερασπιστούν κάτι που ήταν αδύνατο να τύχει υπεράσπισης. Και σκάβουν τον λάκκο τους ακόμα πιο βαθιά.

*ναι την έχετε ξανακούσει την ιστορία συγνώμη, απλά είναι κομβική στην ιστορία της εταιρικής και πολιτικής επικοινωνίας, κάτι σαν το κι όμως γυρίζει.

Οι δικηγόροι εδώ θα διαφωνήσουν και θα πουν πως όλες οι θέσεις είναι υπερασπίσιμες υπό κάποιο πρίσμα. Ναι αυτό ισχύει στις δικαστικές αίθουσες όπου ο κατηγορούμενος θα πει ο,τιδήποτε για να γλυτώσει και κανείς δεν πρόκειται να τον ψέξει. Όμως ο κατηγορούμενος βασίζεται ότι οι βλακίες που θα πει στη δικαστική αίθουσα θα μείνουν θαμμένες για πάντα στα πρακτικά, τη στιγμή που ένα κόμμα απευθύνεται στην ελληνική κοινωνία και άρα το κόλπο αυτό δεν λειτουργεί.

Μιλάω φυσικά για τα περίφημα πόθεν έσχες. Τα οποία πήγε να σώσει με αυτοθυσία ο λιάπης με την ηλιθιότητά του, αλλά δυστυχώς το πρόβλημα είναι πιο βαθύ για να μπορέσει να ξεχαστεί μ’ένα κωμικό περιστατικό. Και φυσικά τα ξεπουλημένα ΜΜΕ βρήκαν κάτι να απλώσουν στο ψωμί τους. Κάτι που ο σύριζα τους το προσφέρει απλόχερα χρησιμοποιώντας όλα τα επιχειρήματα που οι κυβερνώντες χρησιμοποιούν τόσα χρόνια για να γλυτώσουν. Δώστε βάση:

Το καρφί που σκίζει τη σάρκα

Μια βασική υπερασπιστική γραμμή που άκουσα την ονομάζω βουλγαράκη. Είναι το περίφημο ηθικά και νόμιμα. Τα εισοδήματα αυτά αποκτήθηκαν νόμιμα και άρα ηθικά. Όμως αυτή η νομική προσέγγιση της ηθικής παραδέχεται το υπάρχον νομικό σύστημα ως δίκαιο και άρα ηθικό, θέση με την οποία η αριστερά διαφωνεί. Άρα όποιος χρησιμοποιεί το επιχείρημα αυτό είναι πιο υποκριτής από τον βουλγαράκη που στο κάτω κάτω δεν δήλωσε ότι θέλει να αλλάξει το σύστημα.

Σύμφωνα με αυτόν τον νομικίστικο ηθικισμό, αν ο τσουκαλάς δικαιούται 1μύριο για 35 χρόνια δουλειάς, τότε και ο προβόπουλος που ήταν και μεγαλοτραπεζίτης γιατί να μη δικαιούται τα 4 μύρια που του έδωσε ο σάλας? Ποιο είναι το πρόβλημα?

Πρόκειται για μια περίπτωση κλασικού ηθικού σχετικισμού φιλελεύθερου τύπου. Και από αυτή τη γλίστρα κανείς δεν γλυτώνει ακριβώς γιατί το φιλελεύθερο βαρέλι δεν έχει ποτέ πάτο, όπως μας έδειξε γλαφυρότατα ο καλός μας μαρκήσιος ντεσαντ.

Ένα άλλο επιχείρημα είναι ότι το εν λόγω άνθος δεν τα πήρε από το ελληνικό δημόσιο, άρα -κλείνει το μάτι στους ψηφοφόρους- από κάτι κορόιδα στην ολλανδία τα πήρα. Το ίδιο ακριβώς επιχείρημα -αν δεν θυμάστε- χρησιμοποίησαν για να δικαιολογήσουν το 1εκ που πήραν δωράκι κάποια λαμόγια για να φτιάξουν το site της βουλής (συγνώμη όχι site, ολόκληρο πληροφοριακό σύστημα ήταν βρε ακούλτουρε που κατηγορείς άδικα τους ανθρώπους). Ότι ρε παιδιά μην το κάνετε θέμα από τους κουτόφραγκους τα πήραμε και δώσαμε τη δουλειά στους φίλους μας με διαβούλευση στη μέση του αυγούστου. Όχι όχι μην μπερδεύεστε αυτά δεν τα έκανε ο σύριζας. Η ΝΔ του καταλληλότερου τα έκανε. Αν εμείς βρίσκουμε ομοιότητες στις δύο υπερασπιστικές τακτικές αυτές είναι εντελώς τυχαίες. Πως το λένε στις αμερικάνικες ταινίες? Ότι το δικαστήριο έχει circumstantial evidence.

Ένα τρίτο επιχείρημα (φερμένο από τα παλιά) είναι ότι στην περίπτωση του σύριζα διυλίζουμε τον κώνωπα, την στιγμή που στο κυβερνητικό στρατόπεδο γίνεται της τρελής το πανηγύρι στα πόθεν έσχες. Καταλαβαίνουμε όλοι πόσο απελπισμένος είναι κάποιος όταν χρησιμοποιεί για επιχείρημα ότι όλοι μαζί τα φάγαμε κι εσείς περισσότερο από εμάς. Στην ουσία ακυρώνει όλη την επικοινωνιακή τακτική του σύριζα που λέει ότι εμείς δεν είμαστε μέρος του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Διαβάστε εδώ τον τσουκαλά να ξεσπαθώνει κατά της αδικίας που του συνέβη.

Καλά το τέταρτο κλασικό επιχείρημα του ότι βάζουμε νερό στο μύλο της αντίδρασης, φαντάζομαι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αποδόμηση, το πασόκ το είχε ανάγει τόσα χρόνια σε τέχνη και άρα είναι αποδομημένο από μόνο του.

Όσο για το άλλο ζήτημα της blackrock, όπου δύο βασικά στελέχη του οικονομικού επιτελείου του σύριζα είναι επενδεδυμένα σε δάφτη, αυτό πρόκειται για επικοινωνιακή πατάτα πολλών κιλών. Διότι δεν μπορείς από τη μία να κάνεις κριτική στην blackrock που κρίνει τις ελληνικές τράπεζες και μαγικά έβγαλε την πειραιώς πιο υγιή από το ΤΤ και μετά να εμπιστεύεσαι τα χρήματά σου σε αυτή. Αν το έκανε ο αλογοσκούφης δεν θα υπήρχε πρόβλημα διότι αυτός υποστήριζε και τα δομημένα και άρα θα είχε δείξει ότι έχει πίστη στις επιλογές της αγοράς και ο ίδιος επενδύει την προσωπική του περιουσία, εκεί που εμπιστεύεται και τα χρήματα της χώρας. Δεν μπορούν να πουν το ίδιο και οι δύο βουλευτές του σύριζα.

Από το όλο συμπούρμπουλο, η πιο έξυπνη επικοινωνιακή τακτική ήταν του τσακαλώτου που είπε λίγο πολύ ότι τα λεφτά είναι του μπαμπά κι εγώ απλά είμαι συνδικαιούχος και δεν έχω κανένα λόγο στη διαχείριση. Και είναι έξυπνη διότι πατάει σε κάτι πολύ σύνηθες στην ελληνική κοινωνία (οι γονείς των περισσοτέρων μας, μας είχαν βάλει συνδικαιούχους στους λογαριασμούς τους), την ίδια στιγμή που αποποιείται την ευθύνη των επιλογών . Δεν είναι ακριβώς υπερασπίσιμη θέση διοτι το collusion υπάρχει που θα έλεγαν και στην αγγλοσαξωνία, αλλά είναι πιο κοντά σε κάτι που θα μπορούσε να γίνει κοινωνικά αποδεκτό ως επικοινωνιακό μήνυμα.

Ερευνάτε τας γραφάς.

Κάπως έτσι λοιπόν ένα χρόνο μετά την κριτική μου στο σύριζα για το πως δομείται ως λενινιστικού τύπου κόμμα του 27% έρχεται το τρίτο μέρος της προφητείας να τους κάτσει στο κεφάλι. Και τώρα δεν έχουν και τη δικαιολογία του συνεδρίου όπου υποτίθεται θα άλλαζε τον σύριζα και θα έφτιαχνε ένα διαφορετικού τύπου κόμμα. Και το είδαμε ξεκάθαρα με αυτή την αφορμή. Μόλις ζόρισε το πράγμα τα επιχειρήματά τους ήρθαν κατευθείαν από το παλιό σύστημα που καταγγέλλουν ως ανήθικο και διεφθαρμένο.

Πως σώζεσαι από αυτή την κατάσταση? Με το αντίθετο από αυτό που κάνουν. Δηλαδή με μετάνοια και προσευχή. Βάζεις τον τσουκαλά να δωρίσει το μισό μπόνους του στα κοινωνικά ιατρεία και να βγει να καταγγείλει ότι αυτά τα χρήματα τα πήρε άδικα και βάση ενός άδικου συστήματος το οποίο ο ίδιος με όλες του τις δυνάμεις πολεμάει για να αλλάξει.

Φυσικά όπως μου απάντησε ευγενικά κι ένας φίλος, η πιθανότητα να κάνουν κάτι τέτοιο είναι 1×10^-9 και η ευγένειά του βρίσκεται στο γεγονός ότι έγραψε το νούμερο επιστημονικά αντί να μου πετάξει στη μάπα το σιδηρόδρομο από μηδενικά.

Και λίγη πολιτική οικονομία για αριστερόστροφους

Επειδή ο καλός μας συνδικαλιστής κ. Τσουκαλάς μάλλον εκεί στις τράπεζες που δούλευε δεν είχε διαβάσει πολιτική οικονομία (δεν είναι αναγκαίο άλλωστε για να είσαι τραπεζίτης), η καλή δικτάτωρ θα τον βοήθησει με ένα μικρό ταχύρυθμο. Γιατί τον κατηγορούμε που είναι πλούσιος? Μήπως αριστερός σημαίνει και φτωχός απαραίτητα?

Βασική αρχή της κριτικής στον καπιταλισμό -κριτική που συμμερίζονται συχνά και οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι- είναι ότι δημιουργεί οικονομικές ανισότητες. Εκεί που οι φιλελέ θα αρχίσουν να διαφωνούν, είναι στο κατά πόσο αυτές είναι θεμιτές και αναγκαίες. Η αριστερά (και σε αυτό βάζω και τη σοσιαλδημοκρατία για να δείτε πόσο ευρύς γίνομαι), ακολουθώντας τη μαρξιανή κριτική λέει λοιπόν, ότι καθώς η αξία δημιουργείται από την εργασία των ανθρώπων, όταν κάποιος αποκτά πολύ μεγαλύτερη (εγχρήματη) αξία σε σχέση με τους υπόλοιπους, αυτό δεν γίνεται διότι είναι δουλευταράς, αλλά γιατί καρπώνεται μέρος της υπεραξίας των υπολοίπων. Συμμετέχει δηλαδή στο σύστημα εκμετάλλευσης που ονομάζουμε καπιταλισμό.

Η αριστερά λοιπόν έρχεται και λέει ότι αυτό είναι άδικο. Και προκειμένου να εξισορροπήσει αυτή την αδικία φορολογεί αυτόν τον παραπάνω άδικο πλούτο με διάφορους τρόπους και τον επιστρέφει σε αυτούς από τους οποίους αρπάχθηκε. Αυτά δεν τα λέει ο τσέ γκεβάρα, τα έλεγαν και οι αμερικάνοι οικονομολόγοι μετά τον πόλεμο. Το κράτος δηλαδή έρχεται να εξισορροπήσει τις αδικίες και τις ανωμαλίες που δημιουργεί από τη φύση του ο καπιταλισμός. Φυσικά τα τελευταία 40 χρόνια το κράτος έχει αρχίσει να υποχωρεί από αυτή τη θέση και να επιτρέπει όλο και μεγαλύτερη αδικία, γιαυτό κι ένας υπάλληλος τράπεζας μπορεί να παίρνει 1 μύριο μπόνους, γιαυτό και ο σύριζα θέλει το κράτος να αναλάβει ξανά τον ρόλο του για το μοίρασμα του πλούτου σε μια χώρα. Προκειμένου να εξισορροπηθούν οι αδικίες.

Δυστυχώς όμως δεν ζούμε σε αυτόν τον δίκαιο κόσμο, αλλά στον άλλο τον άδικο. Και για να ζήσουμε -εμείς και οι κοντινοί μας- συμμετέχουμε σε αυτό το σύστημα της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Σχεδόν τα πάντα που βλεπουμε και έχουμε γύρω μας είναι προϊόντα αυτής της εκμετάλλευσης, οπότε κι εμείς κάπως πρέπει να πορευτούμε χωρίς να γίνουμε στυλίτες. Γιαυτό γινόμαστε πουτάνες. Άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο επιτυχημένες. Είμαι κι εγώ μία από αυτές, δεν βγάζω την ουρά μου απέξω, πως θα μπορούσα άλλωστε.

Σε αυτή όμως την εκπόρνευση θα πρέπει να βάλουμε ένα ηθικό όριο. Ποιο είναι αυτό? Ο φιλελευθερισμός εδώ βάζει τον σχετικισμό του και λέει ότι δεν υπάρχει τέτοιο όριο. Εγώ όμως λέω ότι υπάρχει. Και το θέτω αυθαίρετα στο ετήσιο εισόδημα που υπερβαίνει 3φορές το μέσο εισόδημα. Από εκεί και πάνω δεν γίνεσαι πουτάνα για να ταΐσεις τα παιδιά σου, είσαι απλά άπληστος.

Το ίδιο ισχύει και για την περιουσία. Είναι καλό να έχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, είναι ίσως θεμιτό να φτιάξεις κι ένα κεραμίδι για το παιδί σου και μερικές καταθέσεις, αλλά τα υπόλοιπα ρε αρχίδι δεν θα τα πάρεις μαζί σου, κι εκτός κι αν πιστεύεις στην κληρονομική μοναρχία, δεν μπορείς -σαν τον βουλγαράκη- να τους αγοράσεις από μια πολυκατοικία.

Ο σύριζα αυτό το όριο το έθεσε στα 300.000 αφορολόγητη ατομική περιουσία. Αστεία υψηλό όριο φυσικά τα είχαμε πει τότε. Βλέπουμε όμως τώρα και ποιο ήταν το σκεπτικό πίσω από αυτό το αστεία υψηλό όριο. Δεν ήταν μόνο να μην δυσαρεστήσει κανέναν όπως έλεγα, αλλά ότι εκεί γύρω αντιλαμβάνονται στον μικρόκοσμό τους στον σύριζα, τη μέση ατομική περιουσία της ελληνικής κοινωνίας. Εδώ οι στατιστικές που λένε ότι ο μέσος όρος και η μέση τιμή για κάθε νοικοκυριό (κι όχι άτομο) στην ελλάδα είναι μεταξύ 100 και 170 χιλιάδων ευρώ, δεν ήταν χρήσιμες για τον σύριζα.

Ακόμα και έτσι όμως, ακόμα και με αυτό το αστεία υψηλό όριο, οι εν λόγω βουλευτές ξεπερνάνε τον πήχη που οι ίδιοι έθεσαν (και οι τρεις ανήκουν στον τομέα οικονομικής πολιτικής του σύριζα) ως όριο υπερβολικού πλούτου. Άρα θα έπρεπε πρώτοι να δώσουν το παράδειγμα και να ξεφορτωθούν αυτόν τον υπερβολικό τους πλούτο δίνοντάς τον σε αυτούς που έχουν ανάγκη, κι όχι φυσικά να περιμένουν, πρώτα να γίνουν κυβέρνηση, μετά να περάσουν τον νόμο και ακόμα πιο μετά να φορολογηθούν γι’ αυτον τον υπερβολικό πλούτο.

Η φιλανθρωπία και η αλληλεγγύη

Εδώ λοιπόν εισέρχεται το μοναδικό αριστερό επιχείρημα υπεράσπισης -διότι όπως δείξαμε πριν όλα τα προηγούμενα είναι δανεισμένα από τα καλύτερα μυαλά του πολιτικού προσωπικού της μεταπολίτευσης. Η φιλανθρωπία δεν είναι λύση (άρα μην μας περνάτε για χριστιανούς, εμείς θέλουμε ένα δίκαιο σύστημα). Για αρχή δύο ενστάσεις.

Εγώ δεν ζήτησα να ξεφορτωθούν τον υπερβολικό τους πλούτο ως φιλανθρωπία, ζήτησα να τον ξεφορτωθούν παραδεχόμενοι ότι ο πλούτος αυτός είναι προϊόν υπερβολικής εκμετάλλευσης (σύμφωνα ακόμα και με τα δικά τους όρια), και άρα στην ουσία δεν τους ανήκει καν.

Η δεύτερη ένσταση έχει να κάνει με τον τίτλο που είναι ανιστόρητος. Στο μουσουλμανικό κόσμο η φιλανθρωπία ήταν θεσμοθετημένη λύση και για αρκετές εκατοντάδες χρόνια τα βακούφια πρόσφεραν πολύ καλύτερες κοινωνικές υπηρεσίες από τις αντίστοιχες του δυτικού κόσμου.

Όμως όταν οι αριστεροί λένε κάτι τέτοιο δεν έχουν στο μυαλό τους τα βακούφια. Θέλουν να πολεμήσουν την φιλελεύθερη θέση που λέει ότι το μοίρασμα του πλούτου είναι προσωπική επιλογή. Με λίγα λόγια όποιος είναι καλός άνθρωπος μπορεί να προσφέρει ό,τι προαιρείται. Το φιλελεύθερο επιχείρημα φυσικά είναι εκ του πονηρού, όμως και η αντίστοιχη αριστερή απάντηση είναι εξίσου προβληματική.

Ναι φυσικά επιθυμούμε ένα δίκαιο σύστημα, αλλά μέχρι να έρθει ο σοσιαλισμός τι κάνουμε? Και ακόμα χειρότερα, με ποιο τρόπο θα γίνει το σύστημα δικαιότερο? Οι κεντρικά διευθυνόμενες λύσεις του υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν προώθησαν ιδιαίτερα την κοινωνική δικαιοσύνη και μάλλον δημιούργησαν τις δικές τους ανισότητες, ελιτ κλπ κλπ.

Ο σύριζα εδώ πατάει σε πολλές βάρκες. Ακριβώς επειδή η γραφειοκρατία έχει την τάση να γίνεται αρτιοσκληρωτική και άδικη, πολλά κομμάτια του θεωρούν ότι η αλληλεγγύη είναι και προσωπική υπόθεση. Δεν μπορούμε απλά να κάνουμε τους πόντιους πιλάτους και να λέμε οκ πληρώνουμε φόρους άρα δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι άλλο για τις αδικίες του συστήματός μας. Αυτά τα κομμάτια είναι τα πιο μπαχαλέ που λέω εγώ, κινήματα τα λένε αυτοί και είναι στην ουσία το πιο “καινούργιο” κομμάτι του σύριζα, αυτό μέσα στην κολυμβήθρα του οποίου ξεπλένονται πολλοί από τους υπόλοιπους που δεν διαφέρουν και σε πολύ με το παλιό σύστημα που καταγγέλλουν (και μια πρόγευση του ποιο ακραίου κομματιού του πήραμε με τη διακυβέρνηση δημαρ).

Όπως προσέξατε όμως χρησιμοποιούν την λέξη αλληλεγγύη. Πρόκειται περισσότερο για τρυκ καθώς η φιλανθρωπία και η αλληλεγγύη δεν έχουν πολύ μεγάλες διαφορές. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αλληλεγγύη είναι φιλανθρωπία χωρίς πατρωνία, και μερικά ακόμα επιχειρήματα, αυτό όμως δεν αλλάζει πολύ το γεγονός ότι η αριστερά -και ειδικά ο σύριζα- πατάει σε αυτές τις δύο βάρκες. Κι αυτό δεν είναι κακό, διότι εκφράζει αυτό το κενό που βιώνουμε ως προς τι είναι ο σοσιαλισμός και τι μορφή θα πρέπει να έχει.

Άρα το επιχείρημα η φιλανθρωπία δεν είναι λύση, στην ουσία αντιβαίνει την άλλη βάρκα που λέει ότι η αλληλεγγύη είναι βασική ανθρώπινη έκφραση και στην ουσία της αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Γιαυτό και το επιχείρημα χρησιμοποιείται περισσότερο είτε από σκληρούς σταλινικούς που δεν θα δέχονταν καμία άλλη δομή βοήθειας πέρα από την επίσημα κρατική, είτε ως δικαιολογία για να “εξηγήσει” τον υπερβολικό πλούτο μερικών αριστερών.

Έτσι κι αλλιώς το η φιλανθρωπία δεν είναι λύση, αφορά πάντα τον σοσιαλισμό, όχι το σήμερα. Επειδή όμως δεν ζούμε στον σοσιαλισμό και ο σύριζα δεν έχει υποσχεθεί ότι θα μας τον φέρει μέχρι το τέλος της τετραετίας, τι θα πρέπει να κάνουμε στο ενδιάμεσο? Και για να το θέσω πονηρά, η φιλανθρωπία δεν είναι λύση, η αλληλεγγύη όμως?

Όπως εξηγούσα και στην αρχή, μερικές θέσεις δεν είναι υπερασπίσιμες. Τουλάχιστον όχι με τρόπο που να μην κάνει μεγαλύτερο κακό από,τι καλό. Και μόλις ο σύριζα ζορίστηκε πάνω σε μια αμαρτία του παλιού συστήματος, απάντησε σχεδόν αντανακλαστικά με τα επιχειρήματα του παλιού συστήματος. Αυτό φυσικά αδικεί το μούδιασμα που έχουν πολλά από τα μέλη του, τα οποία πέρα από τον οπαδισμό αντιλαμβάνονται την αντίφαση. Όμως ένα κόμμα κρίνεται από την επίσημη στάση του κι όχι από το βουβό σφίξιμο που ακούστηκε σχεδόν σε κάθε έναν που νοεί τον εαυτό του αριστερό. Αν ήταν κόμικ θα έγραφε γκλουπ