«Νομιμοποίηση» της φτώχειας...

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Συνήθως όσοι βιώνουν γεγονότα και καταστάσεις δεν αντιλαμβάνονται αμέσως τυχόν ιστορικές διαστάσεις τους. Ετσι, για παράδειγμα, όταν άρχιζαν τα μνημονιακά χρόνια πολλοί κάγχαζαν, σχεδόν, με τις προειδοποιήσεις ότι η κρίση χρέους στη χώρα μας πληροί όλες τις προϋποθέσεις ώστε να μεταλλαχθεί σε ανθρωπιστική κρίση.

Το απάνθρωπο, κυριολεκτικά, πρόσωπο των πολιτικών λιτότητας δεν προβάλλει, πλέον, μόνο μέσα από καθημερινές ατομικές, ομαδικές και συλλογικές τραγωδίες. Αποτυπώνεται και σε κάθε είδους στατιστικά στοιχεία. Οπως αυτά που βλέπουν το φως τις τελευταίες μέρες για τη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Επιπλέον, απ' όλα τα σχετικά στοιχεία προκύπτει ότι το τσουνάμι της φτωχοποίησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Στις συνθήκες αυτές το μέγιστο, φυσικά, είναι ο περιορισμός των καταστροφών, η άμεση αντιμετώπιση των συνεπειών και η αποκατάσταση ενός αξιοπρεπούς κοινωνικού κράτους. Με την ανατροπή των πολιτικών λιτότητας κι όχι με φιλανθρωπίες και ρητορείες για δήθεν μέριμνα υπέρ «ευπαθών και ευάλωτων ομάδων». Θύμα ή υποψήφιο θύμα είναι, πια, η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας.

Σε ένα άλλο επίπεδο, εξίσου εξοντωτικό με τα προγράμματα λιτότητας, αναπτύσσεται και η «ιδεολογικοποίηση» της φτωχοποίησης. Αρχικώς εκδηλώθηκε με πολλούς τρόπους για την «ασωτία» του παρελθόντος («μαζί τα φάγαμε» και τα συναφή). Κατόπιν διανθίστηκε με κηρύγματα για «ενάρετο βίο» («ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, με δανεικά κλπ.»).

Τώρα επιχειρείται, μέσα από διάφορους διαύλους χειραγώγησης -συνειδητά ή όχι, αδιάφορο-, να νομιμοποιηθεί η φτώχεια στις αντιλήψεις και τις συνειδήσεις. Να θεωρηθεί ως φυσιολογική και αναγκαία η δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου. Οι αποδοχές πείνας να γίνουν δεκτές ως «φυσιολογικός μισθός», οι συντάξεις - φαντάσματα ως «κανονικότητα», το κοινωνικό κράτος, γενικώς, ως «πολυτέλεια», το δημόσιο αγαθό περίπου ως «αμαρτία» και «απαγορευμένος καρπός».

Η φτωχοποίηση δεν είναι μια ανεπιθύμητη παρενέργεια της εξουσίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ούτε τυχαίο υποπροϊόν των πολιτικών εξόδου από την κρίση. Είναι εργαλείο, όπως ας πούμε αυτό που ονομάζουν «εσωτερική υποτίμηση». Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρόκειται για κεντρική επιλογή. Με ζητούμενο την αναδιανομή του πλούτου, παραλλήλως με την «κινεζοποίηση» της εργασίας, που τον παράγει. Μετά την επιβολή της φτώχειας, η αποδοχή, ο μοιρολατρικός συμβιβασμός μαζί της είναι το νέο μεγάλο επίδικο την εποχή της τρέχουσας κρίσης.