του Δημητρη Γκιβιση, απο τη στηλη "μια ματια στον κοσμο" του Red NoteBook...
Στις 20 Νοεμβρίου στην Μεντελίν της Κολομβίας, το ίδρυμα για την Νέα Ιβηροαμερικανική Δημοσιογραφία (FNPI)
ανακοίνωσε τους νικητές του ετήσιου βραβείου δημοσιογραφίας «Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες», που επιλέχτηκαν από περίπου 1.400 υποψηφίους.
Στην κατηγορία δημοσιογραφική φωτογραφία τιμήθηκε ο περουβιανός φωτογράφος του Associated Press, με έδρα στη Νικαράγουα, Εστεμπάν Φέλιξ, για το έργο του «Ζάχαρη μπίτερ, η μυστηριώδης επιδημία», που αντανακλά την τραγωδία των πρώην εργαζομένων της Ingenio San Antonio (Sugar Estates Ltd) και των οικογενειών τους.
Ο φωτογράφος εισάγει τον θεατή στο δράμα και τον καθημερινό πόνο χιλιάδων ανθρώπων που ζουν στη δυτική Νικαράγουα, το μέλλον των οποίων παραμένει εξαιρετικά αβέβαιο και συνδέεται στενά με την επέκταση της μονοκαλλιέργειας, στην προκειμένη περίπτωση του ζαχαροκάλαμου, και με μια ανεξέλεγκτη επιδημία χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας.
Σύμφωνα με διάφορες μελέτες, περίπου 24.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει από αυτήν την νόσο στη Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ, τις δύο χώρες που πλήττονται περισσότερο στην Κεντρική Αμερική από την επεξεργασία και την καλλιέργεια του ζαχαροκάλαμου. Ωστόσο, παρά τις διαπιστώσεις, το κοινό σημείο των επίσημων αναφορών και των μέσων ενημέρωσης τα τελευταία χρόνια, είναι ότι κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει ή να έχει αποδεικτικά στοιχεία για την προέλευση αυτής της δολοφονίας. Για όλους είναι μια «ασθένεια μυστήριο», παρόλο που έχουν αμφιβολίες σχετικά με τις πραγματικές ευθύνες αυτής της ανθρώπινης τραγωδίας, και την διαπλοκή των κρατικών αρχών με τις πολυεθνικές εταιρείες που έχουν τα μεγάλα εργοστάσια.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Εστεμπάν Φέλιξ λέει:
- Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να ασχοληθείς με αυτό το θέμα;
- Για αρκετά χρόνια είχα ακούσει πολλές πληροφορίες, μερικές φορές συγκεχυμένες και αντιφατικές, για το δράμα των χιλιάδων ανθρώπων που εργάζονταν στις φυτείες. Η σιωπή από τα μέσα ενημέρωσης έκανε ακόμα πιο δύσκολο να κατανοήσουμε την πραγματικότητα. Έτσι, αποφάσισα ότι έπρεπε να μάθω μόνος μου τι συνέβαινε με τους εργαζόμενους του ζαχαροκάλαμου.
- Ποιος είναι ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης;
- Δεν δίνουν καμία πληροφορία, δεν δημοσιεύουν τίποτα. Είναι σαν ένα είδος αυτολογοκρισίας, ίσως για να μην χάσουν την διαφήμιση μιας τεράστιας εταιρείας που έχει ένα ευρύ φάσμα προϊόντων. Με την στάση τους μοιάζει σαν να την ευχαριστούν.
- Πόσο χρόνο χρειάστηκες;
- Για τέσσερις μήνες έμεινα στην περιοχή και ήμουν σε συνεχή επαφή με τους εργαζομένους που πάσχουν από χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Ένα από τα πράγματα που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η ανάγκη των ανθρώπων να πουν τι συμβαίνει. Η απελπισία και η απογοήτευσή τους είναι τόσο μεγάλη, που μου ζητήθηκε να ξαναπάω για να πάρω εικόνες των πτωμάτων τους. Η ελπίδα τους είναι ότι αυτό μπορεί να χρησιμεύσει για την ενημέρωση, για να σπάσει επιτέλους το πέπλο της σιωπής.
-Ποιες δυσκολίες συνάντησες στη δουλειά σου;
- To κύριο πρόβλημα ήταν η πρόσβαση στις φυτείες του ζαχαροκάλαμου, επειδή η περιοχή είναι σχεδόν στρατιωτικοποιημένη. Μοιάζει σαν ένας στρατώνας με εκατοντάδες ένοπλους φρουρούς που προστατεύουν τη γη. Πολλές από τις φωτογραφίες που είχα στον δίσκο μου χάθηκαν γιατί με συνέλαβαν, όμως ευτυχώς κατάφερα να διασώσω αρκετές.
- Ποια είναι η γνώμη σου για την ασθένεια που έχει παρουσιαστεί ως «ασθένεια μυστήριο»;
- Κατά την άποψή μου δεν είναι μυστήριο. Οι άνθρωποι πεθαίνουν δηλητηριασμένοι από τα φυτοφάρμακα, τις υπερβολικές ώρες εργασίας και τις υψηλές θερμοκρασίες στις οποίες εκτίθενται.
Ο Εστεμπάν Φέλιξ είναι αποκαλυπτικός για μια τραγωδία που εκτυλίσσεται εδώ και χρόνια στην Νικαράγουα, όπου οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να επιλέξουν μεταξύ της ακραίας φτώχειας και του θανάτου. Ήδη μέσα στο 2014, δεκατρείς άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε μια χώρα όπου η αιμοκάθαρση και οι μεταμοσχεύσεις νεφρού είναι άγνωστες λέξεις, και όπου οι πάσχοντες είναι καταδικασμένοι σε αργό και επώδυνο θάνατο. Πολλοί εργαζόμενοι που κάνουν καταγγελίες πέφτουν θύματα ξυλοδαρμών από τους μπράβους, ενώ οι πάσχοντες εργαζόμενοι απολύονται και δίνουν αγώνες για να καταφέρουν να αποζημιωθούν ή να πάρουν μια μικρή σύνταξη. Και στο Μαουντέλ Μαρτίνεζ, γνωστό ως «La Isla de las Viudas» (το νησί των χηρών), το 65% των γυναικών δεν έχει σύντροφο. Οι άντρες έχουν έως και 25 φορές περισσότερη κρεατινίνη (χημικός δείκτης της νεφρικής ανεπάρκειας) από το κανονικό και πεθαίνουν…
Δείτε το βίντεο του Εστεμπάν Φέλιξ:
ανακοίνωσε τους νικητές του ετήσιου βραβείου δημοσιογραφίας «Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες», που επιλέχτηκαν από περίπου 1.400 υποψηφίους.
Στην κατηγορία δημοσιογραφική φωτογραφία τιμήθηκε ο περουβιανός φωτογράφος του Associated Press, με έδρα στη Νικαράγουα, Εστεμπάν Φέλιξ, για το έργο του «Ζάχαρη μπίτερ, η μυστηριώδης επιδημία», που αντανακλά την τραγωδία των πρώην εργαζομένων της Ingenio San Antonio (Sugar Estates Ltd) και των οικογενειών τους.
Ο φωτογράφος εισάγει τον θεατή στο δράμα και τον καθημερινό πόνο χιλιάδων ανθρώπων που ζουν στη δυτική Νικαράγουα, το μέλλον των οποίων παραμένει εξαιρετικά αβέβαιο και συνδέεται στενά με την επέκταση της μονοκαλλιέργειας, στην προκειμένη περίπτωση του ζαχαροκάλαμου, και με μια ανεξέλεγκτη επιδημία χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας.
Σύμφωνα με διάφορες μελέτες, περίπου 24.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει από αυτήν την νόσο στη Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ, τις δύο χώρες που πλήττονται περισσότερο στην Κεντρική Αμερική από την επεξεργασία και την καλλιέργεια του ζαχαροκάλαμου. Ωστόσο, παρά τις διαπιστώσεις, το κοινό σημείο των επίσημων αναφορών και των μέσων ενημέρωσης τα τελευταία χρόνια, είναι ότι κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει ή να έχει αποδεικτικά στοιχεία για την προέλευση αυτής της δολοφονίας. Για όλους είναι μια «ασθένεια μυστήριο», παρόλο που έχουν αμφιβολίες σχετικά με τις πραγματικές ευθύνες αυτής της ανθρώπινης τραγωδίας, και την διαπλοκή των κρατικών αρχών με τις πολυεθνικές εταιρείες που έχουν τα μεγάλα εργοστάσια.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Εστεμπάν Φέλιξ λέει:
- Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να ασχοληθείς με αυτό το θέμα;
- Για αρκετά χρόνια είχα ακούσει πολλές πληροφορίες, μερικές φορές συγκεχυμένες και αντιφατικές, για το δράμα των χιλιάδων ανθρώπων που εργάζονταν στις φυτείες. Η σιωπή από τα μέσα ενημέρωσης έκανε ακόμα πιο δύσκολο να κατανοήσουμε την πραγματικότητα. Έτσι, αποφάσισα ότι έπρεπε να μάθω μόνος μου τι συνέβαινε με τους εργαζόμενους του ζαχαροκάλαμου.
- Ποιος είναι ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης;
- Δεν δίνουν καμία πληροφορία, δεν δημοσιεύουν τίποτα. Είναι σαν ένα είδος αυτολογοκρισίας, ίσως για να μην χάσουν την διαφήμιση μιας τεράστιας εταιρείας που έχει ένα ευρύ φάσμα προϊόντων. Με την στάση τους μοιάζει σαν να την ευχαριστούν.
- Πόσο χρόνο χρειάστηκες;
- Για τέσσερις μήνες έμεινα στην περιοχή και ήμουν σε συνεχή επαφή με τους εργαζομένους που πάσχουν από χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Ένα από τα πράγματα που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η ανάγκη των ανθρώπων να πουν τι συμβαίνει. Η απελπισία και η απογοήτευσή τους είναι τόσο μεγάλη, που μου ζητήθηκε να ξαναπάω για να πάρω εικόνες των πτωμάτων τους. Η ελπίδα τους είναι ότι αυτό μπορεί να χρησιμεύσει για την ενημέρωση, για να σπάσει επιτέλους το πέπλο της σιωπής.
-Ποιες δυσκολίες συνάντησες στη δουλειά σου;
- To κύριο πρόβλημα ήταν η πρόσβαση στις φυτείες του ζαχαροκάλαμου, επειδή η περιοχή είναι σχεδόν στρατιωτικοποιημένη. Μοιάζει σαν ένας στρατώνας με εκατοντάδες ένοπλους φρουρούς που προστατεύουν τη γη. Πολλές από τις φωτογραφίες που είχα στον δίσκο μου χάθηκαν γιατί με συνέλαβαν, όμως ευτυχώς κατάφερα να διασώσω αρκετές.
- Ποια είναι η γνώμη σου για την ασθένεια που έχει παρουσιαστεί ως «ασθένεια μυστήριο»;
- Κατά την άποψή μου δεν είναι μυστήριο. Οι άνθρωποι πεθαίνουν δηλητηριασμένοι από τα φυτοφάρμακα, τις υπερβολικές ώρες εργασίας και τις υψηλές θερμοκρασίες στις οποίες εκτίθενται.
Ο Εστεμπάν Φέλιξ είναι αποκαλυπτικός για μια τραγωδία που εκτυλίσσεται εδώ και χρόνια στην Νικαράγουα, όπου οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να επιλέξουν μεταξύ της ακραίας φτώχειας και του θανάτου. Ήδη μέσα στο 2014, δεκατρείς άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε μια χώρα όπου η αιμοκάθαρση και οι μεταμοσχεύσεις νεφρού είναι άγνωστες λέξεις, και όπου οι πάσχοντες είναι καταδικασμένοι σε αργό και επώδυνο θάνατο. Πολλοί εργαζόμενοι που κάνουν καταγγελίες πέφτουν θύματα ξυλοδαρμών από τους μπράβους, ενώ οι πάσχοντες εργαζόμενοι απολύονται και δίνουν αγώνες για να καταφέρουν να αποζημιωθούν ή να πάρουν μια μικρή σύνταξη. Και στο Μαουντέλ Μαρτίνεζ, γνωστό ως «La Isla de las Viudas» (το νησί των χηρών), το 65% των γυναικών δεν έχει σύντροφο. Οι άντρες έχουν έως και 25 φορές περισσότερη κρεατινίνη (χημικός δείκτης της νεφρικής ανεπάρκειας) από το κανονικό και πεθαίνουν…
Δείτε το βίντεο του Εστεμπάν Φέλιξ:
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου