Φαρμακονήσ​ι...

Του Χρήστου Λουτράδη, απο toPortal...

Το μεγαλύτερο θύμα στο Φαρμακονήσι, είναι η χαμένη μας ανθρωπιά. Δεν θα μπω στο γαϊτανάκι των ευθυνών. Δεν θα φωτογραφίσω ενόχους και ηθικούς αυτουργούς σε μια κοινωνία εθισμένη να μην κάνει ποτέ καλά την δουλειά της. Θέλω να εστιάσω στην ανοσία που δείχνουμε ως κοινωνία και ως συλλογικότητες απέναντι στο θέαμα του θανάτου.

Ο Άλλος στην αρχή μας φόβιζε και τον αποδιώχναμε έξω από το συλλογικό μας υποσυνείδητο. Τώρα πολύ απλά τον αγνοούμε. Αγνοούμε το Φαρμακονήσι. Αγνοούμε τον θάνατο του Άλλου και τον πόνο του. Εθισμένοι να ασχολούμαστε με τα δικά μας, τις δικές μας «μνημονιακές» και μη «τραγωδίες» μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τις τραγωδίες με το ίδιο αδιάφορο βλέμμα του θεατή της Ρωμαϊκής αρένας.
Κανείς εχέφρων, δεν θέλει η Ελλάδα να καταστεί ξέφραγο αμπέλι.
Κανείς εχέφρων δεν θέλει η καταθλιπτική ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίσει απροετοίμαστα το φαινόμενο της εισροής προσφύγων.

Μια χώρα όμως που δοκιμάζεται όσο και αν δοκιμάζεται ή μάλλον ειδικά όπως δοκιμάζεται η δική μας θα πρέπει να έχει αναπτύξει τις κοινωνικές αυτές δομές να αντιμετωπίζει αυτά τα φαινόμενα με αξιοπρέπεια, μεγαλοσύνη και σεβασμό στον Άνθρωπο. Όχι με ‘’αριστεριστικές κορώνες’’ αλλά όχι και με εθνικολαϊκισμούς που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε έναν κοινωνικό κανιβαλισμό.

Το κυριότερο όμως είναι ότι κανέναν μας δεν συμφέρει αυτή η κοινωνία να εξέλθει από την κρίση με την ανοσία χτυπημένη ως κακοφορμισμένο tattoo στο συλλογικό της DNA. Γιατί δυστυχώς η απάθεια απέναντι στον νεκρό δεν λύνεται με μνημόνια ούτε με μέτρα περιστολής των δαπανών.