Χριστιανοι ή βλακες;

ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

ΣΤΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ με είκοσι χρόνια τοποθετούν οι ειδικοί αναλυτές την επαναφορά εισοδημάτων και απασχόλησης σε ανθρώπινα και αποδεκτά όρια. Ή μάλλον όχι αποδεκτά, είναι ήδη αποδεκτά, εκτός αν γίνεται κάτι που δεν έχω μυριστεί.

Αυτή η πρόβλεψη, με τα λίγα που μπορώ να καταλάβω, ακούγεται αρκετά ρεαλιστική. Με τον περιορισμό να γίνουν όλα υπό την οικονομική, πολιτική -και ολίγον φιλοσοφική- μπαγκέτα του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού. Και όταν, στην Ελλάδα, προστίθεται στην ενορχήστρωση και ο Θεός, ως σολιστικό όργανο, τότε τα πράγματα έχουν πάρει πια το δρόμο του ρεαλισμού. Χριστιανοί εναντίον άθεων, ορθόδοξοι εναντίον σκεπτικιστών και αγνωστικιστών, σε μια διελκυστίνδα πνεύματος εφάμιλλη της Αναγέννησης! Είναι συγκινητική η αγωνία τους για τη σωτηρία της ψυχής μας. Και φάρος η ζωή τους και οι επιλογές τους για όλους όσοι έχουμε χαθεί. Με τόσες δεκαετίες που έχουν θητεία στο σκυλάδικο και στην τηλεόραση, είναι για όλους μας μια πυξίδα αλλά και μία πρόκληση η επιλογή του δύσκολου δρόμου που εκείνοι διάλεξαν. Της αρετής, της εγκράτειας του «ο έχων δύο χιτώνας»...

ΟΜΩΣ η απογοήτευση δεν είναι εκείνοι. Ο καθένας τη δουλειά του. Είναι πως οι επικοινωνιολόγοι τους ξέρουν καλά πως αυτά πιάνουν. Πως είμαστε ένας λαός πια που στην πλειονότητά του τρώει με βουλιμία το ψέμα και το μεταβολίζει σε κοπριά. Πως στο γύρισμα του 21ου αιώνα, σε ευρωπαϊκή χώρα, είναι πολύ μεγάλη αυτή η δεξαμενή. Πως οι πολιτικοί μπορούν να γίνουν τόσο πρόστυχοι, που ξεπετσιάζεσαι από ντροπή εσύ που τους ακούς. Η βλακεία έχει το δηλητήριο της κόμπρας. Σε χτυπάει στα μούτρα και σε παραλύει.

Η συνειδητή και μελετημένη διαστρέβλωση όμως κάθε έννοιας ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου είναι ένα εν ψυχρώ διαρκές αδίκημα που δεν έχει το ελαφρυντικό του μειωμένου καταλογισμού.

Ελάτε, λοιπόν, να κουβεντιάσουμε αν υπάρχει Θεός. Να ζήσουμε το όνειρο. Μιας κοινωνίας, δηλαδή, που, έχοντας λύσει όλα τα τρέχοντα, τα ταπεινά, τα καθημερινά, καταπιάνεται σε δημόσιους διαλόγους με τα μεγάλα ζητήματα της ύπαρξης. Ελάτε να αρχίσουμε να γράφουμε την πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας, να φτάσουμε τη σκέψη και το στοχασμό πέρα από το φως, πάνω από το χρόνο. Πάλι εμείς θα κουνήσουμε το λίκνο της μεταφιλοσοφίας για όλους τους κουτόφραγκους. Υπάρχουν φορές που κατανοώ πως, όταν καταφεύγω στην ειρωνεία, στην ουσία αναγνωρίζω την ήττα μου, γι' αυτό και συνήθως την αποφεύγω γιατί είναι πολύ στενάχωρη η παραδοχή. Αλλά αισθάνομαι εντελώς άοπλος απέναντι σε τέτοιες πρακτικές του «πολιτεύεσθαι». Σαν να παλεύω με ένα τέρας που δεν έχει ούτε πόδια ούτε χέρια ούτε λαιμό ούτε κεφάλι. Από πού να το πιάσεις, να κάνεις κι εσύ τη λαβή σου;

ΛΕΝΕ κάποιοι πως η βασική διαφορά που έχει η εποχή μας από άλλες πιο «επαναστατικές», με ισχυρές συλλογικότητες, είναι πως τότε ο εχθρός ήταν ορατός και συγκεκριμένος. Σήμερα έχει προσθέσει και μία ακόμη ποιότητα. Παραφράζοντας βλάσφημα τον Ελύτη, «Εξουσία, πόση βλακεία ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!».