του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος....
Μάλλον η μοναδική ριζική αλλαγή, που έχουν φέρει με συνέπεια σε πέρας οι μνημονιακές κυβερνήσεις, είναι η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας. Σ' αυτή την πορεία όλα πολιτικά και οικονομικά «αδικήματα» διαπράχτηκαν εν ονόματι της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους και της ανάπτυξης. Μόνο που ανάπτυξη, όπως δείχνουν σύμπαντα τα επίσημα στοιχεία, σημειώνει αποκλειστικά το πρώτο. Από το 127% έχει σκαρφαλώσει στο 173%.
Τα αυτονόητα συμπεράσματα για κάθε πολίτη από την πραγματικότητα αυτή δεν διασκεδάζονται με τα φθηνά ιδεολογήματα των απολογητών της λιτότητας και των μνημονίων. Είναι ανόητο, τουλάχιστον, το επιχείρημα ότι το άλμα οφείλεται στην ελεύθερη πτώση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Επειδή δεν υπάρχει άλλη μορφή ύπαρξης και διαφορετικός τρόπος μέτρησης του χρέους. Είτε το ΑΕΠ είναι 100 είτε 1.000 το 127% ή το 173% είναι ισοδύναμα. Ας αφήσουμε, όμως, τ' αυτονόητα και στοιχειώδη, κρατώντας μόνο ότι «οι θυσίες» ως τώρα δεν ήταν απλώς μάταιες, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος. Ανθρωποθυσίες ήταν, που πρόσφερε το σύστημα στον θεό-Ευρώ...
Ας πάμε στην ανάπτυξη. Για να επιστρέψει εκεί η χώρα, απαιτείται να εκτινάσσεται η ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη, να προε-λαύνει η φτωχοποίηση του πληθυσμού, να καταρρέει κάθε παραγωγική δομή της χώρας, να χρεοκοπούν μαζικά επιχειρήσεις. Ολα αυτά, μαζί με κείνα που συνθέτουν την Ελλάδα της ανθρωπιστικής κρίσης, είναι απαραίτητα για να έλθει η ανάπτυξη. Οταν επέλθει, θ' αντιμετωπιστούν αυτά ακριβώς τα οποία παράγονται στη διαδικασία για την επίτευξή της!
Το ίδιο αλλιώς διατυπωμένο: επιβάλλεται να μειωθούν στο μισό τα εισοδήματα, ο ένας στους τρεις να κατακρημνιστεί στον καιάδα της ανεργίας, ώστε αργότερα ν' αυξηθούν τα εισοδήματα, ν΄ απορροφηθεί η ανεργία κ.λπ. Ο παραλογισμός του «συστήματος» θα ήταν απόλυτος, αν παραγνωριστεί μια θεμελιώδης έννοια: Η ΕΡΓΑΣΙΑ. Αυτό που βιώνουμε σήμερα, με τον ένα ή άλλο τρόπο, είναι η απαξίωσή της. Η μετατροπή του εργαζόμενου σε σύγχρονο δουλοπάροικο.
Μετά μπορεί ν' αρχίσει η «ανάπτυξη»! Χωρίς «τα βαρίδια» των ανθρώπινων και αξιοπρεπών εργασιακών σχέσεων, την τροχοπέδη του «κοινωνικού κράτους» και τ' «αναχρονιστικά» κοινωνικά συμβόλαια. Με νέους συσχετισμούς. Στη βάση αυτή το κεφάλαιο (χρηματοπιστωτικό και μη, στα καθ΄ ημάς και την ευρωζώνη) βρίσκεται με το μέρος της κρίσης. Αν δεν ζητωκραυγάζει κιόλας, όπως ακούγεται συχνά από Βερολίνο και Βρυξέλλες
Μάλλον η μοναδική ριζική αλλαγή, που έχουν φέρει με συνέπεια σε πέρας οι μνημονιακές κυβερνήσεις, είναι η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας. Σ' αυτή την πορεία όλα πολιτικά και οικονομικά «αδικήματα» διαπράχτηκαν εν ονόματι της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους και της ανάπτυξης. Μόνο που ανάπτυξη, όπως δείχνουν σύμπαντα τα επίσημα στοιχεία, σημειώνει αποκλειστικά το πρώτο. Από το 127% έχει σκαρφαλώσει στο 173%.
Τα αυτονόητα συμπεράσματα για κάθε πολίτη από την πραγματικότητα αυτή δεν διασκεδάζονται με τα φθηνά ιδεολογήματα των απολογητών της λιτότητας και των μνημονίων. Είναι ανόητο, τουλάχιστον, το επιχείρημα ότι το άλμα οφείλεται στην ελεύθερη πτώση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Επειδή δεν υπάρχει άλλη μορφή ύπαρξης και διαφορετικός τρόπος μέτρησης του χρέους. Είτε το ΑΕΠ είναι 100 είτε 1.000 το 127% ή το 173% είναι ισοδύναμα. Ας αφήσουμε, όμως, τ' αυτονόητα και στοιχειώδη, κρατώντας μόνο ότι «οι θυσίες» ως τώρα δεν ήταν απλώς μάταιες, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος. Ανθρωποθυσίες ήταν, που πρόσφερε το σύστημα στον θεό-Ευρώ...
Ας πάμε στην ανάπτυξη. Για να επιστρέψει εκεί η χώρα, απαιτείται να εκτινάσσεται η ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη, να προε-λαύνει η φτωχοποίηση του πληθυσμού, να καταρρέει κάθε παραγωγική δομή της χώρας, να χρεοκοπούν μαζικά επιχειρήσεις. Ολα αυτά, μαζί με κείνα που συνθέτουν την Ελλάδα της ανθρωπιστικής κρίσης, είναι απαραίτητα για να έλθει η ανάπτυξη. Οταν επέλθει, θ' αντιμετωπιστούν αυτά ακριβώς τα οποία παράγονται στη διαδικασία για την επίτευξή της!
Το ίδιο αλλιώς διατυπωμένο: επιβάλλεται να μειωθούν στο μισό τα εισοδήματα, ο ένας στους τρεις να κατακρημνιστεί στον καιάδα της ανεργίας, ώστε αργότερα ν' αυξηθούν τα εισοδήματα, ν΄ απορροφηθεί η ανεργία κ.λπ. Ο παραλογισμός του «συστήματος» θα ήταν απόλυτος, αν παραγνωριστεί μια θεμελιώδης έννοια: Η ΕΡΓΑΣΙΑ. Αυτό που βιώνουμε σήμερα, με τον ένα ή άλλο τρόπο, είναι η απαξίωσή της. Η μετατροπή του εργαζόμενου σε σύγχρονο δουλοπάροικο.
Μετά μπορεί ν' αρχίσει η «ανάπτυξη»! Χωρίς «τα βαρίδια» των ανθρώπινων και αξιοπρεπών εργασιακών σχέσεων, την τροχοπέδη του «κοινωνικού κράτους» και τ' «αναχρονιστικά» κοινωνικά συμβόλαια. Με νέους συσχετισμούς. Στη βάση αυτή το κεφάλαιο (χρηματοπιστωτικό και μη, στα καθ΄ ημάς και την ευρωζώνη) βρίσκεται με το μέρος της κρίσης. Αν δεν ζητωκραυγάζει κιόλας, όπως ακούγεται συχνά από Βερολίνο και Βρυξέλλες
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου