Παιδιά ενός ένστολου θεού...

της Μαριαννας Τζιαντζη...

Ένα παλιό σύνθημα τώρα δικαιώνεται: το Συμβούλιο της Επικρατείας δίνει πίσω τα κλεμμένα -λάθος, τα κομμένα,  κρίνοντας αντισυνταγματικές τις μνημονιακές περικοπές στους μισθούς και τα επιδόματα των ενστόλων.

Στρατιωτικοί, αστυνομικοί, λιμενικοί και πυροσβέστες θα λάβουν αναδρομικά ό,τι τους έχουν κόψει και ο μισθός τους θα επανέλθει στα επίπεδα του 2012. Και τούτο γιατί οι ένστολοι ανήκουν στο «σκληρό πυρήνα του κράτους» και αποτελούν ειδική κατηγορία δημόσιων υπαλλήλων αφού δεν μπορούν ούτε να απεργήσουν ούτε να εργαστούν αλλού.

Δύσκολο να χαρούμε και να πιστέψουμε ότι το μνημονιακό πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται. Η αδικία που αποκαταστάθηκε είναι μόνο μια πτυχή της μεγάλης αδικίας, της μισθολογικής συρρίκνωσης που ζει και βασιλεύει στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Διευκρινίζεται ότι η απόφαση αυτή του ΣτΕ δε δημιουργεί προηγούμενο, δε θα ισχύσει για άλλες κατηγορίες εργαζομένων του δημοσίου που ζητούν μισθολογική επαναφορά στο 2012  (π.χ., γιατροί του ΕΣΥ, πανεπιστημιακοί, διπλωματικοί υπάλληλοι).

Ο σκληρός πυρήνας, η ραχοκοκαλιά του κράτους σώθηκε, όμως η κοινωνία και η νεολαία αργοσαπίζει. Αντί να φέρει ελπίδα, η απόφαση αυτή αναζωπυρώνει τον κοινωνικό αυτοματισμό και γεννά την εντύπωση ότι αυτή δεν πάρθηκε για να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή, αλλά την κατασταλτική ισχύ του κράτους. Η εξουσία δεν επιθυμεί οι ένστολοι να ταυτιστούν με τη γενική κατηγορία των τσουρομαδημένων μισθωτών, των διαθέσιμων, των απολυμένων αλλά τους θέλει έτοιμους να βρεθούν απέναντί τους. Η απόφαση αυτή δεν θα έχει μόνο εκλογικό αντίκρισμα. Κυρίως συμβάλλει στο να δημιουργηθεί μια ασπίδα απέναντι στο ενδεχόμενο της κοινωνικής έκρηξης καθώς εξασφαλίζει πως τουλάχιστον ένα μέρος των ενστόλων στην κρίσιμη στιγμή θα δράσουν σαν πραιτωριανοί που θα υπακούουν χωρίς να αμφισβητούν.

 Το «όλοι μαζί να παλέψουμε» είναι μια κουβέντα, μια ευχή. Δυτυχώς μέχρι στιγμής ισχύει το δόγμα «ο καθένας μόνος του» και πολλοί βλέπουν με φθόνο τους ένστολους, νιώθουν οργή για τα δικαιωμένα παιδιά ενός ένστολου θεού. Και πάνω απ’ όλα οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, που δεν είχαν ποτέ τους μια σταθερή εργασία ή που δε θα πάρουν σύνταξη ποτέ, νιώθουν παιδιά ενός κατώτερου, ενός «άστολου» θεού.

(ΠΡΙΝ, “Το τέλος της αγοράς”, 26.1.2014)

Σημείωση: Στο ρωμαϊκό νόμισμα της φωτογραφίας (4ος αι. μ.Χ.) είναι χαραγμένη η φράση

Fel(icium) Temp(orum) Re(paratio), δηλαδή «Αποκατάσταση Ευτυχισμένων Καιρών». Σήμερα οι ένστολοι αναμένουν την Αποκατάσταση των Ευτυχισμένων Μισθών.