του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Εχει διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός διαλαλούν από τις τηλεοράσεις πολιτικοί, πολιτευτές, δημοσιολόγοι, αναλυτές και συμπληρώνουν περισπούδαστα πως έχει απαξιωθεί η πολιτική ζωή, τα κόμματα και το πλείστον των προσώπων που λειτουργούν ως επαγγελματίες. Η διαφθορά δεν αφορά μόνο τους κυβερνώντες και τους διαπλεκόμενους με το κράτος και τη διαχείριση της οικονομίας και της πολιτικής, αγγίζει και εμποτίζει και τον καθένα μας ξεχωριστά κι όλη την κοινωνία. Δεν μπορεί, όμως, μέσω των γενικεύσεων και των ισοπεδώσεων να εξισώνονται «οι πάντες και τα πάντα» με το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου και με τη γενίκευση μίας αντίληψης που σκοπίμως καλλιεργείται πως «όλοι το ίδιο είναι και αν δεν είναι θα γίνουν». Αυτό βολεύει αυτούς που θέλουν να γαντζωθούν στην όποια εξουσία, γι' αυτό και σπέρνουν τον φόβο και μιλούν για κενό εξουσίας αν δεν αποκτήσουν πλειοψηφία οι συγκυβερνώντες...
Το πρόβλημα είναι, κι αυτό δεν το έχουν καταλάβει οι συγκυβερνώντες, συνδιαχειριστές των μνημονίων που επιβάλλουν οι τροϊκανοί, βαθύτατα υπαρξιακό και κοινωνικοπολιτιστικό και δεν θα λυθεί με τα αποτελέσματα που θα βγουν από τις κάλπες. Η κρίση, πέρα από τις αρνητικές παρακρούσεις που προκαλεί, διεγείρει και τις καταχωνιασμένες ανθρώπινες αξίες, μας αναγκάζει να αναστοχαστούμε τον τρόπο της ζωή μας, να ξεφορτωθούμε τις πλασματικές, πλαστές εν πολλοίς, ανάγκες που δημιουργεί ο καπιταλιστικός καταναλωτισμός. Συνεπώς το ζητούμενο μπορεί να γίνει πραγματικότητα και να βρούμε και να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας.
Το πνεύμα της αλληλεγγύης γίνεται πράξη, σε όλη τη χώρα υπάρχουν πάνω από 2.500 συλλογικότητες που δημιουργούν αντισώματα στον καρκίνο τον κομματικοπολιτικό και τα πρώτα κύτταρα της άμεσης δημοκρατίας γεννιούνται. Καθότι η δημοκρατία είναι λειψή και τη χρησιμοποιούν όπως τους βολεύει για να νομιμοποιούνται και να μας καθιστούν συνενόχους, γι' αυτό θα πρέπει να παραδεχτούμε και εμείς πως «φταίμε καμπόσο».
Η αντίσταση στις μεταλλάξεις, στις μεταμορφώσεις και τις μεταλλαγές που συντελούνται καθημερινά μπορεί να γίνει από τον πολιτισμό των καθημερινών σχέσεων, που πολεμάει τη βαρβαρότητα στην οποία μας σπρώχνει το σύστημα. Ο πολιτισμός και η πολιτική είναι ομόρριζες και αξεχώριστες έννοιες. Ο πολιτισμός δεν είναι τσόντα ή συμπλήρωμα της ζωής και της πολιτικής. Δεν είναι επιδόρπιο και δεν καταναλώνεται, ούτε εμπορευματοποιείται. Δεν είναι μέρος, είναι το όλον της ύπαρξής μας... Πόλη - πολίτες, πολιτική, πολιτεία πολιτεύομαι, πολιτισμός είναι αξεχώριστες έννοιες και οι σημασίες τους είναι συμπληρωματικές και αδιαίρετες, άμα εμφορούμασταν από αυτές, τότε δεν θα ζούσαμε σε κοινωνίες βαρβαρότητας, ούτε θα υπήρχαν άνθρωποι εκτελεστικά όργανα φρουροί της πατρίδας, που θα δημιουργούσαν το έγκλημα - πνιγμό στο Φαρμακονήσι...
Εχει διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός διαλαλούν από τις τηλεοράσεις πολιτικοί, πολιτευτές, δημοσιολόγοι, αναλυτές και συμπληρώνουν περισπούδαστα πως έχει απαξιωθεί η πολιτική ζωή, τα κόμματα και το πλείστον των προσώπων που λειτουργούν ως επαγγελματίες. Η διαφθορά δεν αφορά μόνο τους κυβερνώντες και τους διαπλεκόμενους με το κράτος και τη διαχείριση της οικονομίας και της πολιτικής, αγγίζει και εμποτίζει και τον καθένα μας ξεχωριστά κι όλη την κοινωνία. Δεν μπορεί, όμως, μέσω των γενικεύσεων και των ισοπεδώσεων να εξισώνονται «οι πάντες και τα πάντα» με το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου και με τη γενίκευση μίας αντίληψης που σκοπίμως καλλιεργείται πως «όλοι το ίδιο είναι και αν δεν είναι θα γίνουν». Αυτό βολεύει αυτούς που θέλουν να γαντζωθούν στην όποια εξουσία, γι' αυτό και σπέρνουν τον φόβο και μιλούν για κενό εξουσίας αν δεν αποκτήσουν πλειοψηφία οι συγκυβερνώντες...
Το πρόβλημα είναι, κι αυτό δεν το έχουν καταλάβει οι συγκυβερνώντες, συνδιαχειριστές των μνημονίων που επιβάλλουν οι τροϊκανοί, βαθύτατα υπαρξιακό και κοινωνικοπολιτιστικό και δεν θα λυθεί με τα αποτελέσματα που θα βγουν από τις κάλπες. Η κρίση, πέρα από τις αρνητικές παρακρούσεις που προκαλεί, διεγείρει και τις καταχωνιασμένες ανθρώπινες αξίες, μας αναγκάζει να αναστοχαστούμε τον τρόπο της ζωή μας, να ξεφορτωθούμε τις πλασματικές, πλαστές εν πολλοίς, ανάγκες που δημιουργεί ο καπιταλιστικός καταναλωτισμός. Συνεπώς το ζητούμενο μπορεί να γίνει πραγματικότητα και να βρούμε και να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας.
Το πνεύμα της αλληλεγγύης γίνεται πράξη, σε όλη τη χώρα υπάρχουν πάνω από 2.500 συλλογικότητες που δημιουργούν αντισώματα στον καρκίνο τον κομματικοπολιτικό και τα πρώτα κύτταρα της άμεσης δημοκρατίας γεννιούνται. Καθότι η δημοκρατία είναι λειψή και τη χρησιμοποιούν όπως τους βολεύει για να νομιμοποιούνται και να μας καθιστούν συνενόχους, γι' αυτό θα πρέπει να παραδεχτούμε και εμείς πως «φταίμε καμπόσο».
Η αντίσταση στις μεταλλάξεις, στις μεταμορφώσεις και τις μεταλλαγές που συντελούνται καθημερινά μπορεί να γίνει από τον πολιτισμό των καθημερινών σχέσεων, που πολεμάει τη βαρβαρότητα στην οποία μας σπρώχνει το σύστημα. Ο πολιτισμός και η πολιτική είναι ομόρριζες και αξεχώριστες έννοιες. Ο πολιτισμός δεν είναι τσόντα ή συμπλήρωμα της ζωής και της πολιτικής. Δεν είναι επιδόρπιο και δεν καταναλώνεται, ούτε εμπορευματοποιείται. Δεν είναι μέρος, είναι το όλον της ύπαρξής μας... Πόλη - πολίτες, πολιτική, πολιτεία πολιτεύομαι, πολιτισμός είναι αξεχώριστες έννοιες και οι σημασίες τους είναι συμπληρωματικές και αδιαίρετες, άμα εμφορούμασταν από αυτές, τότε δεν θα ζούσαμε σε κοινωνίες βαρβαρότητας, ούτε θα υπήρχαν άνθρωποι εκτελεστικά όργανα φρουροί της πατρίδας, που θα δημιουργούσαν το έγκλημα - πνιγμό στο Φαρμακονήσι...
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου