Χαλύβδινο γάλα...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...

Την ημέρα που η μεγάλη και ιστορική εταιρεία Χάλυβα ανακοίνωνε αδυναμία λειτουργίας λόγω ενεργειακού κόστους, εγκαινιάζονταν οι αποθήκες μιας πολυεθνικής εισαγωγών. Ενδεικτικό. Από την παραγωγή που συμπύκνωνε τόσες δεκαετίες η Χαλυβουργική, στην εισαγωγή που σηματοδοτεί η πολυεθνική. Μου φάνηκε σαν μια ακόμα τελετουργία του τραγικού τέλους, μια τελετουργία της τελικής μετάβασης από την παραγωγική αυτοκυριαρχία στον παραγωγικό ετεροκαθορισμό.

Μου ενισχύει την απογοήτευσή μου και ένα παράλληλο γεγονός. Ο ιδιότυπος εμφύλιος του κ. Μάξιμου Χαρακόπουλου με τον υπουργό Ανάπτυξης, αποκαλύπτει μια διαφορετική πολιτική εκτίμηση για την πρωτογενή παραγωγή, αλλά νομίζω εκφράζει και μια αποκλίνουσα αντίληψη για την ίδια την παραγωγική ταυτότητα της χώρας. Η αλλαγή στις ημερομηνίες φρέσκου γάλακτος που προωθείται με άλλοθι την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ, ως γνωστόν, θα πλήξει πρωτίστως τις μικρές ελληνικές τοπικές γαλακτοβιομηχανίες (τα περί μείωσης της τιμής είναι σκέτος λαϊκισμός).

Το τρίτο στοιχείο που συνδυάζω με τα δύο προηγούμενα, την κάμψη της χαλυβουργίας και την κατίσχυση του μεταπρατισμού, είναι αυτό που συνέβη με τις ΜΚΟ. Οχι μόνο για τους τύπους ενός παρακομματικού κυβερνείου, που σφετερίστηκαν τον θεσμό και τα χρήματα, αλλά και για το απελπιστικό: Η διαφθορά είναι στη χώρα μας ένα κεντρικό εργαλείο «ανάπτυξης». Τα τρία κοντινά και επάλληλα γεγονότα στοιχειοθετούν την ταυτότητα της χώρας και της ιστορικής στιγμής. Είτε με την πολιτική καχεξία, είτε με τη διαφθορά, είτε με τη συλλογική βραχύνοια, φαίνεται ότι μ΄ αυτά τα πρωτόκολλα οργανώνεται η αποπαραγωγικοποίηση, έτσι κουρδίζεται το σκοτεινό εκκρεμές που καλύπτει με την ταλάντωσή του τις ελπίδες και τις πιθανότητες. Τι δουλειά θα κάνει η χώρα, ποιος κλάδος θα ενισχυθεί, ποιες είναι οι στρατηγικά καίριες επιλογές, τι είδους εργασιακή δικαιοσύνη, ποιες διοικητικές τεχνικές, με ποιο ηθικό κανόνα;

Ερωτήματα πολυτέλειας για μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος. Μόνο όταν χρειάζεται πολιτικός αντι-θόρυβος, αντιπερισπασμός, δηλαδή μόνο όταν η διοίκηση, η πολιτική χειρονομία, η παραγωγική επιλογή, η ηθική ανάταξη, μπορούν να γίνουν το στιγμιαίο εργαλείο για την αναπαραγωγή της πολιτικής σκηνής, τότε μόνο ασχολείται η τελευταία μ΄ αυτά τα ερωτήματα. Οχι φυσικά για να τα απαντήσει…

dsevastakis@arch.ntua.gr