Αχιλλεας Καρετσος - Μια στιγμη στον Ανεμο.

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Γκαντέμης; Ακούγεται και αυτό σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, καφενεία και λαϊκές. Και γράφεται – μεταξύ σοβαρού και αστείου. Αλλά γκαντέμης ένας Ευάγγελος; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν ξεμπερδεύουμε έτσι εύκολα με τη μαγική ιδιότητα της γλώσσας, που ορίζει την καλή αγγελία σαν σφοδρό αντίπαλο των δυσοίωνων μηνυμάτων και της κακοτυχίας. Κι ύστερα, ο τίτλος της γκαντεμιάς στην πολιτική είναι καπαρωμένος. Ξέρουμε όλοι από ποιον. Και δεν είναι ανάγκη τώρα να λέμε ονόματα. Μπορεί να εξαερωθεί αίφνης το πληκτρολόγιο του κομπιούτερ ή να πέσει το Ιντερνετ.

Υπάρχει βέβαια μια ιδιάζουσα παιδική «νόσος», που ορισμένοι παιδίατροι την αποκαλούν ατυχηματοθηρία. Την έχουν τα μικρά που πέφτουν, κόβονται ή καίγονται πολύ πιο συχνά από τα συνομήλικά τους, παρότι το μυαλό τους δεν είναι περισσότερο αντάρτικο και σκανταλιάρικο από των υπολοίπων. Αλλά και πάλι δεν είναι η περίπτωσή μας. Γιατί δεν μιλάμε για πιτσιρίκια που έλκουν το ατύχημα, αλλά για ενηλίκους που το προκαλούν. Εξακολουθητικώς. Οποια ασπίδα κι αν κρατήσουν, όσο κι αν τους προστατεύσουν και τους υποστηρίξουν εφημερίδες και τηλεοράσεις, ό,τι είναι να συμβεί θα συμβεί. Το λέει ο Μέρφυ και ο αδήριτος νόμος του.

Οσοι περίμεναν ότι θα μπορούσε να επαναληφθεί το θαύμα της ελιάς στην Αθήνα, χάρη στη δράση του κ. Βενιζέλου αυτή τη φορά και όχι της Αθηνάς, θα έπρεπε να κρατάνε μικρό λιόπανο και πολύ μικρό καλάθι. Ενας πολιτικός που ξεκινάει την αρχηγική καριέρα του καταστρέφοντάς την (τω καιρώ εκείνω που κατευθύνθηκε στο Ζάππειο, για να μην αργήσει σε ό,τι νόμιζε ραντεβού του με την ιστορία), δηλαδή ένας άνθρωπος που η φιλοδοξία, για να την πω κάπως ευγενικά ή πολιτικώς ορθά, του θολώνει την κρίση, στέλνει ένα σαφές ειδοποιητήριο. Και όποιος δεν το λάβει σοβαρά υπόψη του, μοιράζεται τις ευθύνες.


Στο ΠΑΣΟΚ δεν διάβασαν καλά το μήνυμα. Και βρέθηκαν καθηλωμένοι σε μονοψήφια ποσοστά. Ο κ. Λοβέρδος, έτερός τις της κάστας των υπερφιλοδόξων, νόμισε ότι θα μοιραζόταν σαν ισότιμος εταίρος την εξουσία με τον κ. Βενιζέλο. Και όταν κατάλαβε το σφάλμα του, έφτιαξε κόμμα, ή τουλάχιστον έτσι θέλει να πιστεύει, όπως άλλωστε και ο κ. Μόσιαλος. Ο κ. Κουβέλης είχε την ανεπίτρεπτη για πολιτικό της πείρας του ιδέα πως ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ εννοούσε μέχρι κεραίας όσα έλεγε για την ΕΡΤ, ότι «δεν πρέπει να κλείσει και δεν θα κλείσει»· και όταν είδε τα ΜΑΤ να προστατεύουν τις κεραίες της βιαίως σωπασμένης κρατικής τηλεόρασης, δεν μπορούσε παρά να κάνει ό,τι έκανε. Οσο για τους «58», άνθρωποι δίχως πείρα στον πολιτικαντισμό όπως είναι οι περισσότεροι, βιάστηκαν να πιστέψουν ότι άλλο όραμα δεν έχει ο κ. Βενιζέλος από το να απεμπολήσει τα –έστω φτωχά– πρωτεία του «για να υπηρετήσει την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς». Αυτό που κατανοεί ο καθένας τους μόνος του για τον υψηλό συνομιλητή τους, πώς δεν το συνειδητοποιούν και ως σύνολο;