Του Γιάννη Παντελάκη, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Εχουν περάσει σχεδόν δέκα ημέρες από τότε που οι ασθενείς του νοσοκομείου κρατουμένων του Κορυδαλλού αρνούνται τη θεραπεία τους και απέχουν από το συσσίτιο. Αν είσαι ασθενής και ρισκάρεις τη ζωή σου με τέτοιες κινήσεις, αυτό σημαίνει πως έχεις φτάσει σε απόλυτα οριακό σημείο. Αυτό έχει συμβεί με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Ζωή ενός ασθενή στο νοσοκομείο φυλακών στην Ελλάδα ισοδυναμεί με… μη ζωή! Σημαίνει θάνατο.
Για να το πούμε διαφορετικά, ένας ασθενής κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού (και όχι μόνο) δεν φοβάται την απώλεια της ζωής του γιατί βιώνει συνθήκες που είναι πολύ κοντά σ’ αυτή την απώλεια.
Στο νοσοκομείο των συγκεκριμένων φυλακών κρατούνται 209 ασθενείς εκ των οποίων οι 131 είναι οροθετικοί. Οι προβλεπόμενες κλίνες για το συγκεκριμένο θεραπευτήριο ειναι 60! Ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο αυτούς τους αριθμούς. Προβλέπονται 60 κρεβάτια, φιλοξενούνται 209 ασθενείς. Αυτή η αναλογία έχει μετατρέψει το νοσοκομείο σε μια τεράστια αποθήκη άρρωστων ανθρώπων. Αλλοι κοιμούνται σε κουκέτες και άλλοι σε στρώματα που βρίσκονται στους διαδρόμους. Φυσικά, ανάλογη είναι και η υποστήριξη που έχουν από ιατρικό προσωπικό. Δύο μόλις μόνιμοι γιατροί και κάποιοι που εφημερεύουν με λίγες ώρες την εβδομάδα να περνούν από το συγκεκριμένο νοσοκομείο.
Η είδηση, όπως κάθε είδηση που ξεφεύγει από τη γνωστή θεματολογία που χρησιμοποιούν τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, δεν γνώρισε την τύχη που της αξίζει. Δεν πήρε δημοσιότητα γιατί πολύ απλά τα κεντρικά ΜΜΕ δεν φρόντισαν γι’ αυτό. Κάποια από αυτά αρκέστηκαν σε μια πολύ μικρή αναφορά η οποία έγινε μόνο όταν δημοσιοποιήθηκαν κάποιες φωτογραφίες που αναδείκνυαν τις τραγικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Μια μικρή αναφορά επειδή υπήρχε και ένα μικρό θέαμα (φωτογραφία). Αλλά ώς εκεί. Καμία ιδιαίτερη ανάδειξη ενός τέτοιου σοβαρού ζητήματος, καμία συζήτηση ευρύτερη, κανένα τηλεοπτικό παράθυρο.
Οι αιτίες για τις οποίες διαχειρίστηκαν μια τέτοια είδηση με αυτού του είδους τη σιωπή είναι πολλές. Η βασικότερη, επειδή τέτοιες ειδήσεις δεν πουλάνε. Ακούγεται κυνικό, αλλά είναι πραγματικό. Τέτοιες ειδήσεις δεν εξασφαλίζουν τις απαιτούμενες από τα δελτία των οκτώ προϋποθέσεις. Δεν είναι ελκυστικές, είτε εμπορικά είτε πολιτικά.
Ενα δελτίο των οκτώ που… σέβεται τον εαυτό του δεν θα διαθέσει ένα λεπτό, ούτε καν μερικά δευτερόλεπτα για να μας μιλήσει για τις συνθήκες νοσηλείας των κρατουμένων στις φυλακές. Τα δευτερόλεπτα είναι πολύτιμα, δεν τα σπαταλάνε με τέτοιου είδους ειδήσεις. Υπάρχουν οι αντιπαραθέσεις πολιτικών προσώπων που πρέπει να φιλοξενηθούν, ιδιαίτερα εάν περιέχουν χαριτωμένες ατάκες, υπάρχουν τα δραματοποιημένα χάριν θεάματος ζητήματα που πρέπει να προβληθούν, υπάρχουν οι αγαθοεργίες διαφόρων πλούσιων και επιφανών για τις οποίες πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία. Τηλεοπτικός χρόνος για κάτι περισσότερο δεν υπάρχει. Ιδιαίτερα για ένα τέτοιο ζήτημα που δεν μας αγγίζει άμεσα όλους εμάς, αφορά κάποιους καταραμένους, αναφέρεται σε αυτούς που έχουν παραβεί τους νόμους.
Το συγκεκριμένο παράδειγμα που δείχνει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται αλλά και διαχειρίζονται τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης την τρέχουσα ειδησεογραφία είναι ενδεικτικό. Αν μάλιστα το προεκτείνουμε για μια σειρά από γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά, θα κατανοήσουμε πώς τα μέσα αυτά ουσιαστικά όχι απλά χαράσσουν την καθημερινή ατζέντα, αλλά διαμορφώνουν και τις ιεραρχήσεις μιας κοινωνίας. Επιλέγουν τα θέματα που θα υπερπροβάλουν, αλλά και εκείνα που θα αγνοήσουν ή υποβαθμίσουν. Αν για τα δικά τους κριτήρια, ένα θέμα πρέπει να απαξιωθεί, απαξιώνεται συνολικά από την κοινωνία, αφού η επιρροή των μέσων αυτών είναι καθοριστική. Και το αντίστροφο. Οι φραστικές αψιμαχίες-συνθηματολογίες ενός υπουργού με έναν πολιτικό αντίπαλο, παρότι επί της ουσίας δεν σημαίνουν τίποτα, με την προβολή που αποκτούν μέσω των ΜΜΕ αποκτούν και βαρύνουσα σημασία.
Την Τετάρτη το βράδυ και αφού είχαν προηγηθεί κινητοποιήσεις, δημοσιεύσεις από μικρή μερίδα ΜΜΕ, αλλά και ερωτήσεις βουλευτών της Αριστεράς, πέρασε μια τροπολογία από τη Βουλή που δίνει κάποιες μικρές ανάσες σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι άνευ σημασίας. Εστω και αν η συγκεκριμένη ρύθμιση αφορά κάποιους κρατούμενους και δεν λύνει το πρόβλημα με ριζικό τρόπο. Φαντάζομαι, αν τα μέσα ενημέρωσης έπαιζαν τον ρόλο που οφείλουν να παίζουν, το πρόβλημα θα είχε αντιμετωπιστεί με απόλυτα θετικό τρόπο.
g.pantelakis@efsyn.gr
Εχουν περάσει σχεδόν δέκα ημέρες από τότε που οι ασθενείς του νοσοκομείου κρατουμένων του Κορυδαλλού αρνούνται τη θεραπεία τους και απέχουν από το συσσίτιο. Αν είσαι ασθενής και ρισκάρεις τη ζωή σου με τέτοιες κινήσεις, αυτό σημαίνει πως έχεις φτάσει σε απόλυτα οριακό σημείο. Αυτό έχει συμβεί με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Ζωή ενός ασθενή στο νοσοκομείο φυλακών στην Ελλάδα ισοδυναμεί με… μη ζωή! Σημαίνει θάνατο.
Για να το πούμε διαφορετικά, ένας ασθενής κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού (και όχι μόνο) δεν φοβάται την απώλεια της ζωής του γιατί βιώνει συνθήκες που είναι πολύ κοντά σ’ αυτή την απώλεια.
Στο νοσοκομείο των συγκεκριμένων φυλακών κρατούνται 209 ασθενείς εκ των οποίων οι 131 είναι οροθετικοί. Οι προβλεπόμενες κλίνες για το συγκεκριμένο θεραπευτήριο ειναι 60! Ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο αυτούς τους αριθμούς. Προβλέπονται 60 κρεβάτια, φιλοξενούνται 209 ασθενείς. Αυτή η αναλογία έχει μετατρέψει το νοσοκομείο σε μια τεράστια αποθήκη άρρωστων ανθρώπων. Αλλοι κοιμούνται σε κουκέτες και άλλοι σε στρώματα που βρίσκονται στους διαδρόμους. Φυσικά, ανάλογη είναι και η υποστήριξη που έχουν από ιατρικό προσωπικό. Δύο μόλις μόνιμοι γιατροί και κάποιοι που εφημερεύουν με λίγες ώρες την εβδομάδα να περνούν από το συγκεκριμένο νοσοκομείο.
Η είδηση, όπως κάθε είδηση που ξεφεύγει από τη γνωστή θεματολογία που χρησιμοποιούν τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, δεν γνώρισε την τύχη που της αξίζει. Δεν πήρε δημοσιότητα γιατί πολύ απλά τα κεντρικά ΜΜΕ δεν φρόντισαν γι’ αυτό. Κάποια από αυτά αρκέστηκαν σε μια πολύ μικρή αναφορά η οποία έγινε μόνο όταν δημοσιοποιήθηκαν κάποιες φωτογραφίες που αναδείκνυαν τις τραγικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Μια μικρή αναφορά επειδή υπήρχε και ένα μικρό θέαμα (φωτογραφία). Αλλά ώς εκεί. Καμία ιδιαίτερη ανάδειξη ενός τέτοιου σοβαρού ζητήματος, καμία συζήτηση ευρύτερη, κανένα τηλεοπτικό παράθυρο.
Οι αιτίες για τις οποίες διαχειρίστηκαν μια τέτοια είδηση με αυτού του είδους τη σιωπή είναι πολλές. Η βασικότερη, επειδή τέτοιες ειδήσεις δεν πουλάνε. Ακούγεται κυνικό, αλλά είναι πραγματικό. Τέτοιες ειδήσεις δεν εξασφαλίζουν τις απαιτούμενες από τα δελτία των οκτώ προϋποθέσεις. Δεν είναι ελκυστικές, είτε εμπορικά είτε πολιτικά.
Ενα δελτίο των οκτώ που… σέβεται τον εαυτό του δεν θα διαθέσει ένα λεπτό, ούτε καν μερικά δευτερόλεπτα για να μας μιλήσει για τις συνθήκες νοσηλείας των κρατουμένων στις φυλακές. Τα δευτερόλεπτα είναι πολύτιμα, δεν τα σπαταλάνε με τέτοιου είδους ειδήσεις. Υπάρχουν οι αντιπαραθέσεις πολιτικών προσώπων που πρέπει να φιλοξενηθούν, ιδιαίτερα εάν περιέχουν χαριτωμένες ατάκες, υπάρχουν τα δραματοποιημένα χάριν θεάματος ζητήματα που πρέπει να προβληθούν, υπάρχουν οι αγαθοεργίες διαφόρων πλούσιων και επιφανών για τις οποίες πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία. Τηλεοπτικός χρόνος για κάτι περισσότερο δεν υπάρχει. Ιδιαίτερα για ένα τέτοιο ζήτημα που δεν μας αγγίζει άμεσα όλους εμάς, αφορά κάποιους καταραμένους, αναφέρεται σε αυτούς που έχουν παραβεί τους νόμους.
Το συγκεκριμένο παράδειγμα που δείχνει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται αλλά και διαχειρίζονται τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης την τρέχουσα ειδησεογραφία είναι ενδεικτικό. Αν μάλιστα το προεκτείνουμε για μια σειρά από γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά, θα κατανοήσουμε πώς τα μέσα αυτά ουσιαστικά όχι απλά χαράσσουν την καθημερινή ατζέντα, αλλά διαμορφώνουν και τις ιεραρχήσεις μιας κοινωνίας. Επιλέγουν τα θέματα που θα υπερπροβάλουν, αλλά και εκείνα που θα αγνοήσουν ή υποβαθμίσουν. Αν για τα δικά τους κριτήρια, ένα θέμα πρέπει να απαξιωθεί, απαξιώνεται συνολικά από την κοινωνία, αφού η επιρροή των μέσων αυτών είναι καθοριστική. Και το αντίστροφο. Οι φραστικές αψιμαχίες-συνθηματολογίες ενός υπουργού με έναν πολιτικό αντίπαλο, παρότι επί της ουσίας δεν σημαίνουν τίποτα, με την προβολή που αποκτούν μέσω των ΜΜΕ αποκτούν και βαρύνουσα σημασία.
Την Τετάρτη το βράδυ και αφού είχαν προηγηθεί κινητοποιήσεις, δημοσιεύσεις από μικρή μερίδα ΜΜΕ, αλλά και ερωτήσεις βουλευτών της Αριστεράς, πέρασε μια τροπολογία από τη Βουλή που δίνει κάποιες μικρές ανάσες σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι άνευ σημασίας. Εστω και αν η συγκεκριμένη ρύθμιση αφορά κάποιους κρατούμενους και δεν λύνει το πρόβλημα με ριζικό τρόπο. Φαντάζομαι, αν τα μέσα ενημέρωσης έπαιζαν τον ρόλο που οφείλουν να παίζουν, το πρόβλημα θα είχε αντιμετωπιστεί με απόλυτα θετικό τρόπο.
g.pantelakis@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου