Για ποιον χτυπά η καμπάνα...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Μια χώρα τραυματισμένη. Αυτή είναι η Ουκρανία. Με πληγές που ματώνουν στον χρόνο και στον χώρο. Που σήμερα μετρά και πάλι δεκάδες νεκρούς. Παλιότερα, διαβάζοντας Ιστορία, δεν ξεχώριζα την Ουκρανία από τη Ρωσία. Από εκεί δεν είχαν κατέβει γύρω στα 1000 μ.Χ., πρώτα σαν εισβολείς και μετά σαν σύμμαχοι, οι Ρως;

Δικός τους δεν ήταν ο βασιλιάς Βλαδίμηρος που μετονομάστηκε σε Βασίλειο και, αφού βαφτίστηκε, πήρε γυναίκα την αδελφή του Βασίλειου, αυτοκράτορα των Ελλήνων, όπως οι Ρως ονόμαζαν τους Βυζαντινούς; Στο Κίεβο δεν έχτισαν Βυζαντινοί τεχνίτες την Αγία Σοφία, ισότιμη με την άλλη Αγία Σοφία, ιστορώντας στον νάρθηκά της σπάνιες σκηνές από τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης;

Ομως η Ουκρανία δεν χάρηκε για πολύ. Υποταγμένη στη Χρυσή Ορδή των Μογγόλων, με εδάφη που διεκδικούσαν άλλοι γείτονες, όπως οι Πολωνοί και οι Λιθουανοί, ενώθηκε στα 1656 με τη ρωσική αυτοκρατορία για να κομματιαστεί και πάλι λίγο αργότερα. Λίκνο της επανάστασης του αναρχικού και πατριώτη Νέστορα Μάχνο, εντάχθηκε τελικά στη Σοβιετική Ενωση και για την ιδιαιτερότητά της τιμωρήθηκε στις δεκαετίες του ’20 και του ’30 από τον Στάλιν με μέτρα που κόστισαν συνολικά 11 εκατομμύρια νεκρούς από λιμό. Ετσι, στον Β” Παγκόσμιο οι ναζί εισβολείς έγιναν αρχικά δεκτοί από ένα μέρος του πληθυσμού με ανακούφιση, ώσπου η τρέλα του Χίτλερ που μισούσε κάθε Σλάβο και η θηριωδία της αρίας φυλής οδήγησαν στα δάση της χώρας ένα εκατομμύριο παρτιζάνους που η αντίστασή τους έμεινε παροιμιώδης.

Ξαναθυμήθηκα την Ουκρανία με το τραγικό συμβάν στο εργοστάσιο ατομικής ενέργειας του Τσερνομπίλ, που δηλητηρίασε, ποιος ξέρει για πόσους αιώνες, την πιο εύφορη γη της ηπείρου μας, που την έλεγαν «ο σιτοβολώνας της Ευρώπης». Και με την επίσκεψή μου στη χώρα λίγο πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι οι πληγές του παρελθόντος δεν είχαν κλείσει αλλά εγκυμονούσαν νέες διασπάσεις και συγκρούσεις. Συγκρούσεις που, εκτός από αλλεπάλληλες αναμετρήσεις στο επίπεδο κορυφής, οδήγησαν πρώτα στην «πορτοκαλί επανάσταση» και κατόπιν στα τωρινά εφιαλτικά γεγονότα.

Ο Τύπος της Δύσης έχει τη συνήθεια να μακιγιάρει φρικιαστικές καταστάσεις που βρίσκονται στους αντίποδες με χαριτωμένα ονόματα: «αραβική άνοιξη», «πορτοκαλί επανάσταση», «πρόκληση της ουκρανικής οικονομίας». Πίσω από αυτά τα διαφανή λεκτικά προσωπεία, ο σπαραγμός, η βία δίχως τέλος. Ακόμα ένας λαός που οδηγείται από τη βουλιμία των ιμπεριαλισμών σε αυτοκτονικό εμφύλιο.

Περισσότεροι εξωτερικοί σωτήρες, που για χάρη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα οποία έχουν γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια, συνεχίζουν και «βελτιώνουν» το έργο της Χρυσής Ορδής και των διαδόχων της. Ακόμη μια συνηθισμένη ιστορία απανθρωπιάς και τρέλας, θα πείτε. Και εμάς τι μας νοιάζει; Δεν θα συμφωνήσω. Κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει ποια χώρα θα πάρει αύριο τη θέση της Ουκρανίας. Για ποια χώρα θα χτυπήσει η καμπάνα.