Μια στρουθοκάμηλος στην Ουκρανία...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Οπως κι αν τις λογαριάσουμε τις παρενέργειες της κλιματικής αλλαγής, σίγουρα συγκαταλέγεται στα παράδοξα θεάματα μια στρουθοκάμηλος στην Ουκρανία. Την είδαμε όμως, σαν ένα ειρηνικό ιντερμέδιο ανάμεσα στις εικόνες βίας που έφταναν από τη ματωμένη χώρα. Την είδαμε αλαφιασμένη μπροστά στις αιφνίδιες μαζικές επισκέψεις, όπως και τα υπόλοιπα τετράποδα εκθέματα του ζωολογικού κήπου με τον οποίο είχε προικοδοτήσει την ημιρωμαϊκή βίλα του ο φυγάς Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Οι εκατοντάδες Ουκρανοί που έσπευσαν εκεί είδαν τη συνήθη χλιδή όσων πλούτισαν εν διαφθορά «ευεργετώντας» τον λαό τους και «σώζοντάς» τον από τους αμέσως προηγούμενους διεφθαρμένους· οι οποίοι επανακάμπτουν, υποτίθεται εξαγνισμένοι, για να ξανασώσουν χώρα και λαό...

Αμετανόητα κυκλική η Ιστορία ή βραχυκυκλωμένη στο σημειωτόν της; Θα ήταν άδικο να το πούμε. Σίγουρα μια μικρή έστω εξέλιξη ήταν και παραμένει ορατή στην Ουκρανία και σε όσες άλλες χώρες απελευθερώθηκαν από τη ρωσική δεσποτεία. Μόνο που η δημοκρατία αποκτά ουσία και σε αυτές και στην ίδια τη Ρωσία τόσο συχνά όσο συχνά κυκλοφορεί στρουθοκάμηλος στον ψυχρό Βορρά. Αφού βρίσκεται στο έλεος του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που κατασκευάζει τον έναν λαϊκιστή σωτήρα μετά τον άλλον, και των ολιγαρχών.

Τη χαρά που βλέπουμε τώρα στα μάτια των Ουκρανών (πλην όχι όλων πια, αφού ο διχασμός είναι ευδιάκριτος), τη βλέπαμε και με την Πορτοκαλί Επανάσταση. Οπως την είδαμε και στις χώρες της Αραβικής Ανοιξης, όπου όμως η δημοκρατία δεν άρχισε καν να μπουσουλάει. Ισως επειδή και εκεί κάνουν το παιχνίδι τους πολλοί δάσκαλοι εισαγωγής, που θέλουν να τη μάθουν να βηματίζει, με το δικό του πρόγραμμα ο καθένας, και κυρίως με το δικό του συμφέρον.


Στην Ουκρανία δεν γίναμε μάρτυρες μόνο της λαϊκής εξέγερσης, ούτε μόνο της παραδοσιακής αντιπαλότητας ανάμεσα σε Αμερικανούς και Ρώσους, τόσο ψυχροπολεμικής σε εποχή που υποτίθεται ότι ο ψυχρός πόλεμος έδωσε τη θέση του σε θερμές σχέσεις. Διεκδίκησε και η Ευρωπαϊκή Ενωση μερίδιο ισχύος. Και το διεκδίκησε με την αποστολή τριών υπουργών Εξωτερικών, ανάμεσα στους οποίους δεν βρισκόταν ο υπουργός της προεδρεύουσας χώρας, δηλαδή ο κ. Βενιζέλος. Προπαντός οι θεσμοί; Φυσικά και όχι. Προπαντός ο κυνισμός. Σαν κι αυτόν που αποκαλύφθηκε στις υβριστικές για την Ε.Ε. απόψεις της αναπληρώτριας υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, που είναι μια σφήνα της νεοσυντηρητικής κλίκας του Τζορτζ Μπους στην κυβέρνηση του Ομπάμα. Σαν κι αυτόν που έπεισε Ευρωπαίους και Αμερικανούς να θεωρήσουν συμμάχους τους αλλά και προμάχους της δημοκρατίας τους ακροδεξιούς του «Σβόμποντα» και τους φιλοναζιστές του «Δεξιού Τομέα». Η διάκριση των Ουκρανών σε φιλοευρωπαίους και φιλορώσους είναι υπερβολικά σχηματική για να μπορεί να αποδώσει όσα συμβαίνουν σε μια κερματισμένη, χρεοκοπημένη χώρα. Μακάρι να μην παγώσει ποτέ το χαμόγελο που βλέπουμε τώρα στο πρόσωπο των απλών ανθρώπων, εξαιρουμένων των νεοναζιστών και των «παλιννοστούντων». Αλλά πρώτοι οι ίδιοι ξέρουν πως η Ιστορία δεν επιφυλάσσει τέτοιες ευχάριστες εκπλήξεις.