Εκλογές έρχονται κι έχουν πολλά να δούνε τα μάτια μας. Γιατί είναι η πρώτη φορά που αυτή η καθολική δημοπραξία μπορεί να αποδειχθεί προοίμιο ρήξης με το μυθολογημένο στοιχείο της δημοκρατικής κανονικότητας (μια κανονικότητα η οποία επιβλήθηκε ιδιοτρόπως σε άπειρες συνειδήσεις χωρίς ωστόσο ουδέποτε να έχει υπάρξει), δημιουργώντας τη συνθήκη εκείνη που θα μπορούσε υπό ευνοϊκότερες προϋποθέσεις να διεκδικήσει κατ' αρχήν την αναστροφή της ποταμιαίας καταστροφής η οποία δηλώνει τη χώρα, τον πολιτισμικό Ευρωπαϊκό Νότο, αλλά και την Ευρώπη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και ακολούθως να επιχειρήσει την ίδρυση ενός καθεστώτος δημοκρατίας (ταξικής φυσικά αφού το «αίφνης» των επαναστατημένων ανατροπών δεν φαίνεται στον ιστορικό ορίζοντα) ευνοϊκότερης προς τον άνθρωπο. Δηλαδή ευνοϊκότερης ως προς τον ηθικό ρεαλισμό του συνυπάρχειν και ως προς τις δημοκρατικές αρθρώσεις που συγκροτούν ένα κράτος δικαίου. Αυτό, για πρώτη φορά στην εκλογική ιστορία των αρκετών τελευταίων δεκαετιών, για να μην πούμε... όλων των δεκαετιών από συστάσεως του νέου ελληνικού κράτους. Κι ας πρόκειται απλώς για ένα προοίμιο μιας δυνητικής προϋπόθεσης που με τη σειρά της θα χρειαστεί τεράστια εθελογνωσία και τεράστια εθελοπραξία ώστε να μπορέσει να σταθεί απλώς ως προϋπόθεση. Για την ακρίβεια, οι επικείμενες Αυτοδιοικητικές Εκλογές στην Ελλάδα με το παραπλήρωμα (όχι συμπλήρωμα, έχει σημασία η διαφορά) των Ευρωεκλογών είναι ένας κόκκος σιταριού μέσα στον τεράστιο αλευρόμυλο του συστήματος. Γιατί λοιπόν τόση αντάρα και κουρνιαχτός, γιατί τόση επιτελική ανησυχία και τόσοι σκισμένοι, με οργή, επιχειρησιακοί χάρτες από τα αδιέξοδα πανικόβλητων ασκήσεων επί χάρτου; Γιατί τόσες γελοίες ασκήσεις πανικού; Γιατί τόσα αναλώσιμα, όπως ο Παντελής Καψής; Αφού αν δεις το πράγμα, εκ πρώτης όψεως που λένε, ουδείς λόγος συντρέχει. Ένας κόκκος σιταριού είναι όλος κι όλος. Ένας κόκκος που βρίσκεται μέσα σ' ένα τεράστιο αλευρόμυλο ταξικής διατροφής (και διαστροφής να το πεις μέσα είσαι), ή μάλλον διατροφικής αλυσίδας (κυριολεκτικώς) ψυχών και σωμάτων, μιας ύλης που διαρκώς μεταλλάσσεται μετατρέποντας το ποντικοφάρμακο σε ποντικεία Σαμαρικής και Βενιζελικής αδηφαγίας και το φαρμάκωμα σε Άδωνι Γεωργιάδη.

Γιατί λοιπόν τόσος πανικός, τόση διακίνηση και εμπορία πολιτικής αλητείας, αμοραλισμού, ψευδείας περί τα γεγονότα και αγριότητας περί την ερμηνεία τους; Εδώ ακριβώς έχω την ιδέα πως βρίσκεται ο κόμπος της ερμηνείας αυτής της κατάστασης. Υποστηρίζω, λοιπόν, ότι ουδείς πανικός συνέχει την συστημική άλω, τον ταξικό αλευρόμυλο πάει να πει. Διότι γνωρίζει επακριβώς τον εαυτό του, έχει συνείδηση παραγωγής, πράγμα που σημαίνει ότι δεν αναπαράγει διαρκώς ένα προϊόν, αλλά διαρκώς αναπαράγει τον εαυτό του ως προϊόν και επομένως «σωματοποιεί» την παραμικρή ενόχληση, τον παραμικρό κόκκο εχθρότητας που θα έβαζε σε κίνδυνο την ταξική του υγεία. Μη γελιόμαστε. Είσαι «εαυτός» μονάχα όταν γνωρίζεις ποιος είναι ο «άλλος». Κι όταν αυτόν τον «άλλο» τον προλαβαίνεις σε ταχύτητα συνείδησης, τότε μπορείς και να επικαθορίσεις τον «κόσμο» του, και την ποιότητα της δικής του συνείδησης. Δεν είναι τίποτα, ένας απλός ανασκολοπισμός του ποιητικού συλλογισμού του Ρεμπώ είναι: «εγώ είμαι ένας άλλος» είχε πει ο μεγάλος παρέμπορας των ηθών, ο μέγας παραναλωμένος από την ίδια του τη χλεύη. Και όμως, έρχεται τώρα το κάθε τυχαίο άθυρμα από Βορίδη μέχρι Πρετεντέρη και από Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο (της «Χαλυβουργικής») μέχρι τον εμποράκο της παιδείας ταυτοχρόνως δε και υπόχρεο έργου υπέρ της παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλο που κορδακίζεται τάχα μου αξιωμένος (κάτοχος αξίας εκ μέρους της κοινωνίας), για να σου πούνε ότι «ο άλλος είμαι εγώ». Εγώ. Ο κόσμος Είναι εγώ. Γιατί σε πρόλαβα. Και σε πρόλαβα επειδή ξέρω ποιος είσαι. Εσύ βλέπεις το σπίτι μου κι εγώ έχω μπει στο δικό σου. Εγώ τρέχω κι εσύ χαυνώνεσαι. Εγώ δημιουργώ τα γεγονότα, πάει να πει τα γεγονότα Είναι εγώ κι εσύ τρέχεις πίσω από τα γεγονότα. Είσαι εγώ. Αυτό το «εγώ» του «άλλου» λέω να ψάξουμε προκειμένου να συγκροτήσουμε στ' αλήθεια το δικό μας εγώ. Αυτόν τον κόκκο σιταριού που μπορεί (απλώς μπορεί) να κάνει τα μηχανήματα να τρίξουν. Έτσι, ρε γαμώτο, για να μην πάει τσάμπα ο κόπος του Σεφέρη μέσα στο ποίημα, μέσα στον Όμηρο, μέσα στον Σκάμανδρο, μέσα στις μυλόπετρες. Και μέσα στην βραβευμένη υποταγή. Ένα συνονθύλευμα ακατανόητο, εμπορίας της εκτός του οικονομείν παραγωγής ανοικονόμητων θανάτων. Αυτό το παρόν λέω να ψάξουμε. Όχι τη συνείδηση παρόντος που μας δίδεται, όχι αυτή τη μεταθηρίωση του χρόνου και την εξαλλαγή του καιρού να ψάξουμε - λέω - τη συνείδηση που είμαστε. Αυτή την συνείδηση, αυτόν τον κόκκο που ξέφυγε απ' όλους τους θερισμούς, ένας μονάχα κόκκος κι είναι σα να ξέφυγαν από την αρχή ποιήσεις και ποιήματα. Ακόμα ποιητική μεταφορά δεν υφίσταται. Δηλαδή δεν υπάρχει προγεφύρωμα ενώ το νερό εξακολουθεί να τρέχει κάτω από τις μεταξύ μας στιγμιαίες αιωνιότητες βαπτίσεως στον ποταμό. Στον ποταμό που ρίχνει νερό στον μύλο του συστήματος όπου κανένας κόκκος του νερού δεν μοιάζει με τον άλλο. Εδώ, ακριβώς παίζεται το παιχνίδι και το σύστημα το ξέρει. Γι' αυτό αλέθει κόκκους νερού και κόκκους σιταριού. Για να πείσει ότι το προϊόν είναι το αλεύρι. Ενώ - το προϊόν - είναι το νερό που φεύγει και εμπορεύεται μονάδα του καθ' όλου της ζωής. Ιστορική μονάδα. Όπως οι εκλογές που έρχονται.