18 και τέρμα...

Rubies and Clouds...

 

18 και τέρμα.  Απ’ τη στιγμή που το ‘μαθα, μετράω λάθη. Πόσες φορές πίεσα τα παιδιά; Πόσες φορές τα ρώτησα «πώς έγραψες;» πριν μάθω τι κάνουν; Λες και δεν ξέρω τι προέχει. Λες και δεν έχει συμβεί ξανά και  ξανα.

Κάθε χρόνο -μα κάθε βρωμοχρονιά-  έφηβοι προσπαθούν κι ενίοτε τα καταφέρνουν, να τελειώσουν τη μία και μοναδική ζωή τους. Κάπου εκεί κοντά στην αφετηρία. Δεν ξέρω αν φταίει μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα.  Τα περισσότερα εκπαιδευτικά συστήματα περιλαμβάνουν τη βάσανο των εξετάσεων. Αρκετά μάλιστα, είναι πολύ πιο απαιτητικά από τις Πανελλήνιες. Ω, ναι! Σε πιο ουσιαστικά και ανταποδοτικά σημεία βέβαια, αλλά επίσης ανταγωνιστικά κι αγχωτικά. Δεν οδηγούν όμως τους υποψηφίους στην αυτοκτονία. Κάτι κάνουμε πολύ λάθος. Εξαργυρώνουμε άστοχες προτεραιότητες; Ίσως.

Θυμάμαι τις δικές μου Πανελλήνιες. Τι κι αν περάσανε δεκαετίες. Τις ανακαλώ σε κάθε περίοδο άγχους. Επανέρχονται στους εφιάλτες μου. Γράφω, λέει, εξετάσεις κι είμαι στα όρια του πανικού κι ακόμα παραπέρα. Κολλάω στο βούρκο. Αυτόν που απλώνεται ανάμεσα στα θρανία του επαναλαμβανόμενου ονείρου. Προσπαθώ να φτερουγίσω. Δεν γίνεται. Ζυγίζω τόνους.

Κανείς στην οικογένεια δεν με πίεζε. Μόνη μου τα είχα καταφέρει να σκιαχτώ από το φάντασμα της αποτυχίας. Κανείς δεν μου είχε ζητήσει ν’ αριστεύσω. Κι ούτε καν με ένοιαζε η σχολή που στόχευα. Ήθελα μόνο να πετύχω. Λάτρευα, βλέπεις, το καμάρι στα μάτια τους. Ήθελα κι άλλο- κι άλλο. Πρεζάκι κανονικό.

Κι έτσι, είτε απαιτώντας, είτε θαυμάζοντας ανούσια επιτεύγματα, έχουμε καταφέρει να φορτώσουμε πίεση δυσανάλογη των αντοχών στ’ ακριβά μας βλαστάρια. Ακριβά στην καρδιά μας, ακριβά και στην τσέπη μας. Να φταίει άραγε που δεν μπορούμε να τα ισορροπήσουμε αυτά τα δύο; Ζοριζόμαστε να επιλέξουμε πιο είναι σημαντικότερο; Το πλάσμα που μας τιμάει με το θαύμα της παρουσίας του ή η απόδοση της επένδυσής μας;  Η επίδειξη της μαϊμούς στους γειτόνους μήπως; Δεν ξέρω στ’ αλήθεια. Είναι υπόγειοι οι δρόμοι της ψυχής. Δύσκολο ν’ ανιχνεύσεις τη διαδρομή τους, μα αν όλοι καταλήγουν σε ένα παληκαράκι ή μια κοπελίτσα έτοιμα να βουτήξουν στο τίποτα, κάπου έχουμε κάνει τεράστιο λάθος. Κι εντάξει, αναρίθμητα είναι τα λάθη μας, αλλ’ αυτό βρε παιδί, είναι ασήκωτο.

Ναι, τα σχολεία και τα Πανεπιστήμιά μας είναι ημιθανή. Σίγουρα θα πρέπει να δοθούν χρήματα κι έγνοια πολλή και γνώση στην Παιδεία. Όλα αυτά δηλαδή, που δεν έχουν δοθεί ποτέ με το σωστό τρόπο. Γιατί λεφτά σκορπάμε όλοι για τη μόρφωση των παιδιών μας. Τα σκορπάμε όμως, στην κυριολεξία. Σίγουρα πρέπει να γίνει ένα γερό ξεκαθάρισμα στο παρασιτικό οργανισμό των φροντιστηρίων που έχει εξαφανίσει τον ξενιστή του, το κανονικό σχολείο. Απαράδεκτο ως εκεί που δεν πάει άλλο, μα έλα που όλοι το ξέρουμε κι όλοι ταΐζουμε το τέρας.

Πριν κι απ’ το σχολείο όμως, είμαστε εμείς. Οι γονείς. Ας μην κονταίνουμε το μέλλον των παιδιών μας. Ας τα σπρώχνουμε να ονειρεύονται μια ευτυχισμένη και μακριά ζωή κι όχι μια λίστα αριθμών τοιχοκολλημένων σε ένα ετοιμόρροπο σύστημα.

Τι να ευχηθώ στα 18χρονα; Μου φαίνεται τόσο υποκριτικό αυτό το «καλή επιτυχία». Μόνο συγγνώμη.

Μόνο.