Από τη δωσίλογη Δεξιά στον κυβερνώντα ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό...

του Στεφανου Δημητριου, απο τα Ενθεματα...

Ο σκληρός πυρήνας της κυβερνώσας Δεξιάς. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει μία εκδοχή της Δεξιάς ούτε και της Αριστεράς. Γνωρίζουμε, επίσης, τη ρήση «η Δεξιά δεν αλλάζει», παρόλο που αλλάζει. Ωστόσο, ένας σκληρός, ιδεολογικός πυρήνας της διατηρείται άθραυστος. Ο πυρήνας αυτός της δωσίλογης Δεξιάς απετέλεσε, κατά τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση της χώρας, τον μηχανισμό για την ανασύσταση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης,
υπό το πνεύμα του μισαλλόδοξου αφανισμού των αντιφρονούντων, του πνιγμού της δημοκρατίας και των πολιτικών ελευθεριών. Οργάνωσε τη δημόσια διοίκηση ως μηχανισμό δίωξης και επιβολής διακρίσεων, αλλά και αναπαραγωγής των πελατειακών σχέσεων μεταξύ των «συνεργατών» και της ίδιας. Χρειάζονται οι συνεργάσιμοι άνθρωποι· και η δωσίλογη Δεξιά είχε πλεόνασμα από αυτούς. Αυτή η Δεξιά κατέστειλε πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και παρέκαμψε το Σύνταγμα του 1952 με τα «παρασυντάγματα». Είναι η ίδια Δεξιά που συγκρότησε και τον σκληρό πυρήνα της δικτατορίας. Από τη Μεταπολίτευση και μετά, η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να περιθωριοποιήσει τα υπολείμματα του ένοχου παρελθόντος. Αυτά όμως είναι παρελθόν. Σύμφωνα με τον αφόρητα κοινότοπο λόγο του πρωθυπουργού, «ανήκουν στο χθες και όχι στην Ελλάδα του αύριο». Ο ίδιος, βεβαίως, ανήκει στη σημερινή Ελλάδα, γι’ αυτό και είναι έτσι όπως την ζούμε η χώρα μας.

«Ποιος, επιτέλους, κυβερνά αυτόν τον τόπο;» και η απάντηση Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός κατέστη άβουλο ενεργούμενο του Μπαρόζο, στις Κάννες, το 2011. Με την πολιτική που του ανέθεσαν να εκτελέσει, υπονομεύτηκε η συνταγματική αυτονομία. Με την κατάρρευση της συνταγματικής αυτονομίας, παγιώθηκε η αδυναμία της χώρας ως προς το να καθορίζει αυτοδύναμα και κυριαρχικά τους κανόνες που διέπουν την αυτοτέλειά της, αλλά και το αν θα μπορεί να διατηρεί τον νομίμως εκλεγέντα πρωθυπουργό. Ο πρωθυπουργός περιφρόνησε τον «κυρίαρχο λαό», αναλαμβάνοντας ασμένως να διεκπεραιώσει πολιτική που δεν σχεδίασε ο ίδιος∙ ταξική πολιτική βάναυσης εξαθλίωσης. Στελέχωσε το επιτελείο του με τους ιδεολογικούς επιγόνους των υπολειμμάτων εκείνου του σκληρού ιδεολογικού πυρήνα, που μετέτρεψε τον δωσιλογισμό σε εθνικοφροσύνη και πατριδοκαπηλία.

Ο ίδιος προέκυψε από αυτή την πατριδοκαπηλία: θυμόμαστε όλοι την «εθνωφελή» εξωτερική του πολιτική…. Αυτός ο σκληρός ιδεολογικός πυρήνας της Δεξιάς, που εκφράζουν ο Σαμαράς και οι συνεργάτες του, πρεσβεύει την πλήρη απουσία του κράτους από την κοινωνική πολιτική, προωθεί την κατάλυση του θεσμικού πλαισίου προστασίας και συνοχής των εργασιακών σχέσεων, την περιφρόνηση των δικαιωμάτων. Περιφρονεί το Σύνταγμα και το Κοινοβούλιο, από το οποίο προκλητικώς απέχει ο περιδεής πρωθυπουργός, φοβούμενος την αντιπαράθεση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Μετατρέπει την εκλογική επιχορήγηση των κομμάτων (που το κόμμα του και το ΠΑΣΟΚ προεισέπρατταν και τώρα ετοιμάζονται να μετακυλίσουν τα οφειλόμενα στους φορολογούμενους) σε μπαξίσι προς τον κυβερνητικό του εταίρο. Παραλλήλως, προτάσσει την ισχυρή παρουσία του κράτους, ως μηχανισμού κατάργησης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, και αλλοιώνει τα δημοκρατικά και δικαιοκρατικά χαρακτηριστικά του πολιτεύματος, περιφρονώντας τις συναφείς συνταγματικές αρχές. Είναι το αντιδημοκρατικό, αντικοινοβουλευτικό πνεύμα εκείνης της αλήστου μνήμης Δεξιάς, που ενσάρκωσε ο Μπαλτάκος, δηλαδή ο ίδιος ο Σαμαράς, ο κρυπτόμενος επί μακρόν πίσω από τον Μπαλτάκο. Στη χώρα μας, κυβέρνησε ο Μπαλτάκος. Έτσι κατάντησε το πολίτευμα η Δεξιά του Σαμαρά.

Η αλλοίωση του πολιτεύματος. Να, λοιπόν, γιατί αναφέρθηκα σε εκείνη την παλιά Δεξιά: επειδή είναι ο ίδιος ιδεολογικός φορέας που, εν ονόματι μιας αυθαιρέτως οριζόμενης «έκτακτης ανάγκης», εκδίδει σαράντα Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, προσβάλλοντας το κοινοβουλευτικό πνεύμα. Αυτή είναι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης: η υποκατάσταση της νομοθετικής εξουσίας από την εκτελεστική. Ιδού το υψηλόφρον δικαιοπολιτικό, κοινοβουλευτικό πνεύμα του ευπειθούς πρωθυπουργού. Επιτρέπει στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Ν.Δ. να είναι συνήγορος των εταιρειών που παρακράτησαν τα καταβληθέντα από τους πολίτες ποσά για τη φορολογία μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, αλλά και τα δημοτικά τέλη. Ο πρωθυπουργός δεν βλέπει κανένα θεσμικό σκάνδαλο σε αυτό· ίσως επειδή ο ίδιος θυμίζει πολιτικό του κόμματος του Τουρκοβασίλη. Μάλλον γι’ αυτό δεν είδε ότι ο Γ. Στουρνάρας δεν προσήλθε στην προδικασία, για να ζητήσει την επιστροφή των παρακρατηθέντων και την τιμωρία των κατηγορουμένων. Δεν είδε επίσης ότι ο δήμαρχος Αθηναίων (αυτός που μήνυσε παλαιότερα αστέγους, για κλοπή ηλεκτρικού ρεύματος, όταν, ωθούμενοι από το δριμύ ψύχος, κατέφυγαν στο Πνευματικό Κέντρο) επίσης δεν προσήλθε, για να αξιώσει να επιστραφούν τα 7,5 εκ. από τα δημοτικά τέλη, που όμως συνυπολογίζονται στο δηλωθέν πλεόνασμα του Δήμου. Αυτά δεν το βλέπει ούτε «η Αριστερά της ευθύνης», που βαθμηδόν, με την εσκεμμένη ολιγωρία της, ως προς το τι βλέπει και τι όχι, μετατρέπεται σε Αριστερά της ανοχής, χωρίς να καταλαβαίνει ότι η ανοχή συγχέεται με τη συνυπαιτιότητα. Αναγνωρίζοντας ως μοναδικό αντίπαλό της τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να φτιάξει κεντροαριστερά έχοντας μοναδικό εχθρό την Αριστερά, όπως δεν καταλαβαίνει ότι, μετά την υπαιτιότητα, συνήθως έπεται ο καταλογισμός.

Ας θυμηθούμε τον Αλέξανδρο Σβώλο: «Πολλάκις, κατά την εφαρμογήν, χωρίς να θιχθή το γράμμα διατάξεως τινός, αλλοιούται το αρχικόν νόημα του Συντάγματος, ούτως ώστε τούτο να προσαρμοσθή διά της πράξεως προς τας εκάστοτε περιστάσεις, αντί να συμβή το αντίθετον» (Α. Σβώλος, Συνταγματικόν Δίκαιον, τ. Α΄, Αθήναι 1934, σ. 107). Ο πρωθυπουργός είναι υπεύθυνος για αυτήν· ο ίδιος, όχι όλη η παράταξή του. Ο Σαμαράς αλλοιώνει και την κεντροδεξιά, μετατρέποντάς την σε μισαλλόδοξη, νεοφανή Άκρα Δεξιά. Μπορούμε, πλέον, να καταλάβουμε ότι η πολιτική σταθερότητα που υπόσχεται ο ακροδεξιός Σαμαράς είναι η σταθερότητα της μετατροπής της κρίσης και του Μνημονίου σε πάγια οργανωτική αρχή της πολιτικής ζωής και της καθημερινότητάς μας.

Η εκλογική διακύβευση: καθορίζοντας το δίλημμα. Αυτή την εξέλιξη πρέπει να την αποτρέψουμε. Η Αριστερά πρέπει να ανανοηματοδοτήσει την πολιτική ως πεδίο άσκησης του γενικού συμφέροντος. Μπορεί να ανακαθορίσει τις αξίες που βρίσκονται στον αντίποδα του φασισμού. Η Αριστερά, με το αλκίμαχο δημοκρατικό της φρόνημα, καλεί τους ψηφοφόρους του προοδευτικού Κέντρου να την στηρίξουν. Καλεί τους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους να κάνουν το ίδιο. Δεν θα γίνουν αριστεροί ψηφίζοντάς μας. Δεν τους ζητούμε κάτι τέτοιο. Ζητάμε τη στήριξή τους, για να δώσει ο δυνατός ΣΥΡΙΖΑ τη μάχη της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της ανόρθωσης της χώρας, της επιβίωσης των εξαθλιωμένων ανθρώπων. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίξει την προοπτική της δημοκρατικής Ευρώπης, που συνθλίβεται από τον χρηματοπιστωτικό νεοφιλελευθερισμό. Ο τελευταίος θεωρεί τη δημοκρατία απειλή. Ο επικεφαλής της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, στη χώρα μας, θα σταθεροποιήσει αυτήν την απειλή. Εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ, χρειαζόμαστε τη στήριξη όλων των πολιτών και στις ευρωεκλογές. Η δημοκρατία χρειάζεται πολίτες, όχι ανδράποδα. Η πολιτική της Γερμανίας και οι κυβερνητικοί διεκπεραιωτές της μετατρέπουν τους πολίτες σε ανδράποδα. Οι δημοκρατίες δεν μακροημερεύουν με ανδράποδα. Να γιατί ενισχύονται οι φασίστες. Η Γερμανία χρειάζεται ανδράποδα στη θέση πολιτικών αρχηγών. Γι’ αυτό χρειάζεται τον ακροδεξιό Σαμαρά.

Νίκη της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι νίκη της δημοκρατίας και της σταθερότητας, που θα επέλθει με την ανάσχεση της καταστροφής. Νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στους δήμους και τις περιφέρειες που διεκδικεί, είναι νίκη της τοπικής δημοκρατίας, της πρωταρχικής εξουσίας των πολιτών, της πρωτογενούς λαϊκής κυριαρχίας, αλλά και του ανακαθορισμού των σχέσεων ανάμεσα στην αυτοδιοίκηση και την κεντρική εξουσία. Το δίλημμα των εκλογών είναι «Δημοκρατική ανασυγκρότηση της χώρας ή σταθεροποίηση του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού και της καταστροφής;». Είναι, δηλαδή, το δίλημμα «Αριστερά, Δημοκρατία και ανασυγκρότηση ή νεοφιλελεύθερη Άκρα Δεξιά και σταθεροποίηση της καταστροφής;». Εμείς, οι πολίτες, θα πρέπει να απαντήσουμε. Η Αριστερά – ο πρόμαχος του δημοσίου συμφέροντος και της δημοκρατίας, ο φορέας της κοινωνικής χειραφέτησης, η δύναμη της ανόρθωσης – είναι η απάντηση. Ας την εκφωνήσουμε αυτή την απάντηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η φωνή που θα επιβάλει το να ακουστεί η αξιοπρέπειά μας. Όταν σου παίρνουν την αξιοπρέπεια, δεν αρκεί να ψιθυρίζεις ότι δεν θέλεις να την χάσεις. Πρέπει και να την φωνάζεις. Η ψήφος είναι φωνή. Η φωνή που θα δώσει την εντολή στην Αριστερά. Εμείς, οι πολίτες, δηλαδή ο λαός, είμαστε οι φύλακες της καταρρέουσας συνταγματικής, δημοκρατικής πολιτείας. Εμείς είμαστε το περιεχόμενο της καθαιμασσόμενης λαϊκής κυριαρχίας, του πυρήνα της δημοκρατίας. Εμείς, οι πολίτες∙ μόνον εμείς. Κανείς άλλος.

Ο Στέφανος Δημητρίου διδάσκει πολιτική φιλοσοφία στον Τομέα Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.