Βαρβαρότητα...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Οταν η ερμηνεία των γεγονότων κινείται από την κοινωνική θέση του καθενός, από τα συμφέροντά του, την ιδεολογία ή ιδεοληψία του, από την εξουσία που κατέχει ή δεν κατέχει, τότε τα γεγονότα παύουν να είναι αληθινά, μετατρέπονται άμεσα σε προσωπικές αλήθειες· παύει να ισχύει η ελάχιστη αντικειμενικότητα που το ανθρώπινο είδος έχει συνομολογήσει.
Παρ’ ότι όλοι έχουμε μάτια κι αυτιά, δύσκολα συμφωνούμε σε ό,τι βλέπουμε και σε ό,τι ακούμε (και τι δεν βλέπουμε και τι δεν ακούμε οι καψεροί…). Και αυτό, διότι διαφορετικά τα μικροσυμφέροντα του καθενός, διαφορετική η κρίση του, διαφορετική η παιδεία του, το γούστο του και λοιπά. Σ’ ένα απλά ωραίο του απόσπασμα ο Ηράκλειτος είχε επισημάνει τούτη την αντιφατική σύγχυση: Κακοί μάρτυρες ανθρώποισιν οφθαλμοί και ώτα βαρβάρους ψυχάς εχόντων (Αναξιόπιστες οι πληροφορίες που δίνουν τα μάτια και τα αυτιά όταν οι ψυχές είναι βάρβαρες). Ας εννοήσουμε βάρβαρες ψυχές τις ακαλλιέργητες, τις πρωτόγονες, την κακή διάθεση του εσωτερικού κόσμου.
Αλλοι έχουν πολύ ήλιο μέσα τους κι άλλοι πολύ σκοτάδι, δεν είναι άρα δυνατόν να αντιλαμβάνονται το ίδιο φως που εκπέμπουν τα γεγονότα, η καθημερινότητα.
Φαντάζει επιτακτικό σχεδόν να συμφωνήσουμε σε μια ερμηνεία, σε μια πραγματικότητα, διαφορετικά πρέπει να πάμε στα χαρακώματα εμφυλίων πολέμων. Πραγματικότητα είναι ότι, παρά τα μνημόνια που θα έσωζαν τη χώρα, θα επέφεραν βελτιωτικές διαρθρωτικές αλλαγές, θα εξαλείφονταν η διαπλοκή και τα σκάνδαλα και θα τιμωρούνταν οι διασπαθιστές του δημοσίου χρήματος, παρά λοιπόν όλα αυτά, η κατάσταση χειροτερεύει, οι αυτοκτονίες πληθύνονται, η σχιζοφρένεια καταλαμβάνει, όπως και η κατάθλιψη, πολλούς από τους εναπομείναντες Ελληνες. Για ποια έξοδο από την κρίση μιλάνε αδιάντροπα οι βέβηλοι; Προφανώς δεν έχουν καταλάβει, ή δεν νοιάζονται, ότι η κρίση άρχισε και δεν τελειώνει, διότι υπήρχε απλώς στων περισσοτέρων τα φουσκωμένα καταναλωτικά μυαλά που δεν την έβλεπαν, την προσπερνούσαν, βαλτωμένα στον νήδυμο του ευδαιμονισμού. Τώρα πρέπει ν’ αρχίσουμε από την απελευθέρωση του ταξικού λεξιλογίου, να ορίσουμε μόνοι μας τις έννοιες της συμμετοχής και της δημοκρατίας, να αυτοκαθοριστούμε, να αυτοθεσμιστούμε. Κομμάτι δύσκολο. Αλλά όταν σταυρώνεις τα χέρια, κυριαρχούν οι ίδιοι και οι ίδιοι· παραλλάσσονται μερικώς για να κρύψουν το αμαρτωλό παρελθόν τους, αλλάζουν φυσιογνωμία αλλά δεν παύουν να έχουν βάρβαρες ψυχές. Μας αρέσει η βαρβαρότητα μήπως;
gstamatopoulos@efsyn.gr