Της Μαρίας Πετρίτση, Red Note Book...
Μαθαίνω τα θανατικά του τόπου μου όπως μαθαίνω και τους
γάμους, τα γεννητούρια, τα «σε ποιον μοιάζει το μωρό και τι όμορφο που
είναι». Σκαλώνει ο νους μου σε στιγμές, θυμάμαι λόγια και εικόνες.
Σκέφτομαι τους ανθρώπους σαν κομματάκια από το παζλ του τόπου μου, της
ίδιας της ζωής μου, και τώρα που τα βλέπω να φεύγουν ξαφνικά νιώθω
παράξενα.
Πάντα η ίδια άσκοπη, κακούργα σκέψη μου ταλανίζει το μυαλό σε τέτοιες περιπτώσεις: ποια ήταν η τελευταία φορά που είδα ζωντανό αυτό τον άνθρωπο που σήμερα με πληροφόρησαν πως είναι πεθαμένος. Ποιο ήταν το έσχατο ίχνος.
Πριν από καμιά βδομάδα πήγα κι αγόρασα ένα εξάρτημα από τον υδραυλικό εδώ πιο κάτω στο Σαρόκο. Στο μαγαζάκι του έχει τα είδη πρώτης ανάγκης, κι αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο έρχεται και ο ίδιος να δει τη ζημιά και να την μαστορέψει. Έπρεπε να αλλάξω επειγόντως το σωλήνα του πλυντηρίου. Γέρασε κι αυτός και τρέχουν τα νερά στο πάτωμα, χάνει. Πήγα λοιπόν, του περιέγραψα πώς έχουν τα πράγματα, του ζήτησα τη συμβουλή του κι εκείνος μου έδωσε ένα κουτί με τρία τέσσερα μεγέθη σωλήνων και μου είπε να δοκιμάσω μέχρι να βρω το σωστό και να το αντικαταστήσω. «Αν δεν βρεις άκρη, φώναξέ με να δω», συμπλήρωσε και με ξεπέταξε στο πιτς φυτίλι.
Όταν γύρισα σπίτι, άνοιξα το κουτί, κοίταξα τις οδηγίες χρήσεις και το υλικό. Μετά τράβηξα το χαρτάκι που είχε μέσα το κουτί, και διάβασα: «Το τεφλόν (Πολυτετραφθοροαιθυλένιο ή PRFE) είναι ένα αδρανές πολυμερές πλαστικό με μοναδικές ιδιότητες». Μετά το δίπλωσα, το ξανάβαλα στο κουτί με τους σωλήνες και έκλεισα το καπάκι. Τα χέρια μου είχαν παγώσει. Κοίταξα τα πλαστικά σωληνάρια της φωτογραφίας στο μπροστινό μέρος της συσκευασίας και μετά την ακούμπησα στο τραπέζι. Έτρεμα. Μέσα μου φούντωνε μια ανησυχία παράξενη, που δεν ήξερα από τι είχε προκληθεί.
«Αυτό είμαι. Ένα υλικό με μοναδικές ιδιότητες», συλλογίστηκα κοιτώντας τις γραμμώσεις του κάθε σωλήνα πάνω στη φωτογραφία που μου θύμιζαν τον εαυτό μου.
Για μια στιγμή μου φάνηκε πως κοίταζα κορμούς χρωματιστών σκουληκιών. Η σκέψη αυτή μου έφερε ανατριχίλα.
«Είμαι αδρανής, αδιαπέραστη και ανθεκτική. Αλλάζω συχνά χρώμα και μορφή. Γίνομαι χρήσιμη για τους άλλους».
Για πρώτη φορά στη ζωή μου νομίζω πως είχα καταλάβει τι είμαι. Η αποκάλυψη αυτή είχε έρθει με τον πιο παράδοξο τρόπο. Χάρη σε ένα κουτί με ανταλλακτικά σωληνάκια για το πλυντήριο. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν οι θλιβερές σκέψεις.
Αυτό είμαι λοιπόν, και τώρα πια το κατάλαβα. Ανθεκτική, αδιάβροχη, με μοναδικές ιδιότητες που όλο και κάποιον κάνουν πού και πού ευτυχισμένο. Στον αντίποδα της θέσης μου δεν έχω βρεθεί ποτέ. Συνήθως οι άνθρωποι δεν σκοτίζουν το μυαλό τους αναζητώντας τρόπους για να φροντίσουν τη δική μου ευτυχία. Μόνο η Ρόζα νοιάζεται για μένα, η καλύτερή μου φίλη, αλλά και αυτή χαμένη στον κόσμο της είναι μετά από όσα της έχουν συμβεί.
Μέσα στο μυαλό μου θεριεύουν οι σκέψεις για το θάνατο. Σαν να τις προετοίμασα εκείνη τη στιγμή, κοιτώντας αυτό το απλό, συνηθισμένο κουτί με τους χρωματιστούς σωλήνες. Λες και η ανόργανη ύλη, το πλαστικό, σήμαινε κάτι περισσότερο από αυτό που ήταν: ανυπαρξία, νέκρωση, μεταμόρφωση. Ένα κομμάτι πλαστικό που θα έκανε πιο εύκολη τη ζωή μου. Το ίδιο όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να αισθανθεί τίποτα εφόσον είναι άψυχο. Άψυχη κοντεύω να νιώσω κι εγώ.
Αύριο πρωί πρωί θα σηκωθώ και θα πάω στην εκκλησία. Το χρειάζομαι. Να ανάψω ένα κερί υπέρ αναπαύσεως κι άλλο ένα υπέρ υγείας. Να αναπαυτούν οι αγαπημένοι και αναντικατάστατοι νεκροί κι εμείς οι εναπομείναντες ζωντανοί, όσοι τη γλιτώσαμε ως ώρας δηλαδή, να έχουμε κουράγιο να αντικρίζουμε την κάθε καινούρια μέρα και να αντιστεκόμαστε στη γρουσουζιά. Να κρατάμε μακριά από μας το θάνατο. Το φόβο του επίσης.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Μαρίας Πετρίτση «Ο βασιλιάς του τρακ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Πάντα η ίδια άσκοπη, κακούργα σκέψη μου ταλανίζει το μυαλό σε τέτοιες περιπτώσεις: ποια ήταν η τελευταία φορά που είδα ζωντανό αυτό τον άνθρωπο που σήμερα με πληροφόρησαν πως είναι πεθαμένος. Ποιο ήταν το έσχατο ίχνος.
Πριν από καμιά βδομάδα πήγα κι αγόρασα ένα εξάρτημα από τον υδραυλικό εδώ πιο κάτω στο Σαρόκο. Στο μαγαζάκι του έχει τα είδη πρώτης ανάγκης, κι αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο έρχεται και ο ίδιος να δει τη ζημιά και να την μαστορέψει. Έπρεπε να αλλάξω επειγόντως το σωλήνα του πλυντηρίου. Γέρασε κι αυτός και τρέχουν τα νερά στο πάτωμα, χάνει. Πήγα λοιπόν, του περιέγραψα πώς έχουν τα πράγματα, του ζήτησα τη συμβουλή του κι εκείνος μου έδωσε ένα κουτί με τρία τέσσερα μεγέθη σωλήνων και μου είπε να δοκιμάσω μέχρι να βρω το σωστό και να το αντικαταστήσω. «Αν δεν βρεις άκρη, φώναξέ με να δω», συμπλήρωσε και με ξεπέταξε στο πιτς φυτίλι.
Όταν γύρισα σπίτι, άνοιξα το κουτί, κοίταξα τις οδηγίες χρήσεις και το υλικό. Μετά τράβηξα το χαρτάκι που είχε μέσα το κουτί, και διάβασα: «Το τεφλόν (Πολυτετραφθοροαιθυλένιο ή PRFE) είναι ένα αδρανές πολυμερές πλαστικό με μοναδικές ιδιότητες». Μετά το δίπλωσα, το ξανάβαλα στο κουτί με τους σωλήνες και έκλεισα το καπάκι. Τα χέρια μου είχαν παγώσει. Κοίταξα τα πλαστικά σωληνάρια της φωτογραφίας στο μπροστινό μέρος της συσκευασίας και μετά την ακούμπησα στο τραπέζι. Έτρεμα. Μέσα μου φούντωνε μια ανησυχία παράξενη, που δεν ήξερα από τι είχε προκληθεί.
«Αυτό είμαι. Ένα υλικό με μοναδικές ιδιότητες», συλλογίστηκα κοιτώντας τις γραμμώσεις του κάθε σωλήνα πάνω στη φωτογραφία που μου θύμιζαν τον εαυτό μου.
Για μια στιγμή μου φάνηκε πως κοίταζα κορμούς χρωματιστών σκουληκιών. Η σκέψη αυτή μου έφερε ανατριχίλα.
«Είμαι αδρανής, αδιαπέραστη και ανθεκτική. Αλλάζω συχνά χρώμα και μορφή. Γίνομαι χρήσιμη για τους άλλους».
Για πρώτη φορά στη ζωή μου νομίζω πως είχα καταλάβει τι είμαι. Η αποκάλυψη αυτή είχε έρθει με τον πιο παράδοξο τρόπο. Χάρη σε ένα κουτί με ανταλλακτικά σωληνάκια για το πλυντήριο. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν οι θλιβερές σκέψεις.
Αυτό είμαι λοιπόν, και τώρα πια το κατάλαβα. Ανθεκτική, αδιάβροχη, με μοναδικές ιδιότητες που όλο και κάποιον κάνουν πού και πού ευτυχισμένο. Στον αντίποδα της θέσης μου δεν έχω βρεθεί ποτέ. Συνήθως οι άνθρωποι δεν σκοτίζουν το μυαλό τους αναζητώντας τρόπους για να φροντίσουν τη δική μου ευτυχία. Μόνο η Ρόζα νοιάζεται για μένα, η καλύτερή μου φίλη, αλλά και αυτή χαμένη στον κόσμο της είναι μετά από όσα της έχουν συμβεί.
Μέσα στο μυαλό μου θεριεύουν οι σκέψεις για το θάνατο. Σαν να τις προετοίμασα εκείνη τη στιγμή, κοιτώντας αυτό το απλό, συνηθισμένο κουτί με τους χρωματιστούς σωλήνες. Λες και η ανόργανη ύλη, το πλαστικό, σήμαινε κάτι περισσότερο από αυτό που ήταν: ανυπαρξία, νέκρωση, μεταμόρφωση. Ένα κομμάτι πλαστικό που θα έκανε πιο εύκολη τη ζωή μου. Το ίδιο όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να αισθανθεί τίποτα εφόσον είναι άψυχο. Άψυχη κοντεύω να νιώσω κι εγώ.
Αύριο πρωί πρωί θα σηκωθώ και θα πάω στην εκκλησία. Το χρειάζομαι. Να ανάψω ένα κερί υπέρ αναπαύσεως κι άλλο ένα υπέρ υγείας. Να αναπαυτούν οι αγαπημένοι και αναντικατάστατοι νεκροί κι εμείς οι εναπομείναντες ζωντανοί, όσοι τη γλιτώσαμε ως ώρας δηλαδή, να έχουμε κουράγιο να αντικρίζουμε την κάθε καινούρια μέρα και να αντιστεκόμαστε στη γρουσουζιά. Να κρατάμε μακριά από μας το θάνατο. Το φόβο του επίσης.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Μαρίας Πετρίτση «Ο βασιλιάς του τρακ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου