Μία ώρα μίλαγε ο Αντώνης Σαμαράς στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του και το όνομα «Μπαλτάκος» δεν βγήκε από το στόμα του, σαν τους Εβραίους που δεν ξεστομίζουν το όνομα του Γιαχβέ για να μην πέσει φωτιά και τους κάψει. Μια λεξούλα έστω, βρε αδερφέ, να μάθουν κι αυτοί οι έρμοι οι βουλευτές τι απόγινε ο μεγάλος και τρανός γενικός γραμματέας της κυβέρνησης.
Ο άνθρωπος που τους κυνηγούσε στους διαδρόμους της Βουλής για να υπογράψουν τροπολογίες, το σκιάχτρο που τους απειλούσε ότι, αν δεν ψηφίσουν τα νομοσχέδια, θα διαγραφούν πάραυτα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ ο κ. Τάκης, σαν να σβήστηκε με μπλάνκο από τα κατάστιχα της Ιστορίας. «Τι είναι ο άνθρωπος; Ατμός» που έλεγε και ο Θρασύβουλας.
Χάθηκε ο Μπαλτάκος και μαζί του χάθηκε και η Χρυσή Αυγή. Δεκαεπτά ημέρες πριν από τις εκλογές, ο πρωθυπουργός της χώρας δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη για το κόμμα του Μιχαλολιάκου, να μιλήσει έστω εμμέσως για ναζιστές ή για μαύρα κατάλοιπα του παρελθόντος, όπως είχε κάνει στο παρελθόν. Ούτε μια λέξη αναθέματος, ούτε μια φράση κριτικής, ούτε καν η προτροπή στους βουλευτές του να πάνε στα καφενεία και να πούνε στον κόσμο της Δεξιάς ότι δεν πρέπει να χαρίσει ούτε μια ψήφο στον ναζισμό. Η σιωπή του Σαμαρά προς απάντησίν μας: Η Χ.Α. δεν αποτελεί πλέον κίνδυνο για τη δημοκρατία, δεν πειράζει αν ψηφιστεί από κάποιους, αν δυναμώσει, αν επιστρέψει δριμύτερη.
Για τον Αντώνη Σαμαρά η θεωρία των δύο άκρων τελείωσε οριστικά. Το άκρο είναι ένα, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο ο πρωθυπουργός καταλόγισε, επί λέξει, τα εξής: «Θρέφονται από την κρίση», «έχουν εχθρό τους την ανάπτυξη», «προσπαθούν να επαναφέρουν την κρίση», «νοσταλγούν την εποχή που οι κουκουλοφόροι έκαιγαν τις πόλεις», «νοσταλγούν της εποχή που τα πανεπιστήμια ήταν εστίες ανομίας», «νοσταλγούν τις εποχές που οι μετανάστες έμπαιναν ανενόχλητοι στη χώρα», «θέλουν η Ελλάδα να γυρίσει στο χθες και στο χάος», «δεν θέλουν η Ελλάδα να γίνει φυσιολογική χώρα», «θέλουν νέα Μνημόνια», «προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα», «είναι συνώνυμο της αστάθειας», «έχουν σημαία τους και βασική τους επιδίωξη την αστάθεια», «ήθελαν να γίνουμε Αργεντινή», «επιδιώκουν την πόλωση και προσπαθούν να φέρουν διχασμό».
Αυτό δεν είναι πολιτική κριτική, αυτό είναι κατηγορητήριο σε ειδικό στρατοδικείο και αν καταδικαστείς, φίλε μου, ετοιμάσου να συναντήσεις αυθωρεί τον δημιουργό σου. Ο πολιτικός αντίπαλος ως μίασμα, ως θεομηνία, ως ασθένεια που κατατρώγει το σώμα της πατρίδας και πρέπει να ξεριζωθεί απαξάπαντος. Να ξεριζωθεί με αντιβίωση κι αν δεν αρκεί η αντιβίωση, δόξα τον Θεό, υπάρχουν και τα χειρουργεία.
Αυτός είναι, κυρίες και κύριοι, ο πρωθυπουργός μας. Αυτός είναι ο Αντώνης ο Σαμαράς, ο πολιτικός που αθωώνει διά της σιωπής τους ναζιστές και ζητά να επιβληθεί στην Αριστερά η εσχάτη των ποινών.