Ρεμπελισκος...
Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, τόσο ζυγώνει η ώρα που η Νέα Δημοκρατία βαράει διάλυση. Για το ΠΑΣΟΚ ούτε λόγος, αφού η τακτική της αλλαγής επωνυμίας για την αποφυγή της διάλυσης δεν λειτούργησε ποτέ σε καμία επιχείρηση, και δη φαληρισμένη.
Η Ελιά, εκτός από τον ήλιο θέλει και τη θάλασσα, και το μόνο που προσφέρεται σήμερα είναι ένα Ποτάμι, κι αυτό μπαζωμένο. Κανονικά. Με μπάζα των εργολάβων. Το μόνο σχήμα που θα μπορούσε να τους χωρέσει είναι τα Κελιά.
Στη Νέα Δημοκρατία ωστόσο, η διάλυση αναμένεται να έχει περισσότερο σασπένς. Σασπένς έχει και στο ΠΑΣΟΚ βέβαια, αφού το βροντερό παρών του Γιωργάκη δίνει άλλον αέρα στον εκνευρισμό του Βενιζέλου. Αλλά όπως και να το κάνουμε, την αγωνία και το κύρος που προσθέτει ο μεγαλοαστισμός της μεγάλης Δεξιάς παράταξης, η Δημοκρατική παράταξη δεν τα βίωσε ούτε όταν ο Αντρέας ήταν στο Ωνάσειο και οι δελφίνοι πάλευαν να τον θάψουν πριν την ώρα του.
Στην πολυκατοικία της Δεξιάς συγκατοικούν σήμερα οι ακροδεξιοί του Σαμαρά και του Μπαλτάκου, οι ακροδεξιοί του Καρατζαφέρη (που μπορεί να μην τον κάλεσαν στην πολυκατοικία, αλλά κάλεσαν τους ποντικούς του), οι Ντορικοί (δηλαδή οι Μητσοτακικοί) και οι Καραμανλικοί. Όλο και κάποιοι θα μου διαφεύγουν, αλλά το κάνουν από συνήθεια, για παν ενδεχόμενο.
Οι Μπαλτάκοι απειλούν να κάνουν νέο κόμμα μαζί με όσους φασίστες από τη Χρυσή Αυγή που μπορούν να συντάξουν μία κανονική πρόταση, εάν η Νέα Δημοκρατία συνεχίσει την αριστερή πορεία που έχει πάρει. Οι Καραμανλικοί δυσανασχετούν με την ακροδεξιά πορεία που έχει πάρει η παράταξη και επιφυλάσσονται (λέμε και καμιά… μπαλτακία). Οι ακροδεξιοί του Καρατζαφέρη κυβερνάνε (ασχολίαστο). Μόνο οι Ντορικοί δρουν οργανωμένα και βάση σχεδίου. Κι όταν λέμε οργανωμένα το εννοούμε. Σαν οπαδικός σύνδεσμος ένα πράγμα.
Πως λέγεται αυτό που ο Μαρινάκης κατεβαίνει υποψήφιος στον Πειραιά απέναντι από τον εκλεκτό της Νέας Δημοκρατίας, ενώ εδώ και χρόνια βρίσκεται στο πλευρό της οικογένειας Μητσοτάκη, η οποία υποτίθεται στηρίζει την κυβέρνηση Σαμαρά; Και πως λέγεται αυτό που, εντελώς τυχαία, η Ντόρα σε ένα ρεσιτάλ ειλικρίνειας, παραδέχτηκε την περασμένη εβδομάδα πως “η Νέα Δημοκρατία είναι πια ένα μικρό κόμμα”;
Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, όπως και η κουτσή Μαρία (για την ακρίβεια τρεις κουτσές Μαρίες γιατί η πρώτη έκανε επιτυχία) και την ίδια ώρα οι φυλλάδες του μιλάνε για τον Έλληνα Μπερλουσκόνι. Γίνεσαι Μπερλουσκόνι με μια θεσούλα στο δημοτικό συμβούλιο; Δεν Νομίζω Μαρινάκη.
Η κάθοδος επίσημου σχήματος του Ολυμπιακού στον Πειραιά, δεν είναι παρά η εκκίνηση της προσπάθειας για τη δημιουργία του νεοφιλελεύθερου πόλου της μεγάλης Δεξιάς.
Από τα ορφανά του Τζήμερου, μέχρι τις παρυφές του Ποταμιού. Από τον υπόδικο Ψωμιάδη μέχρι τον οραματιστή Πολύδωρα. Από το μακρύ χέρι του Καρατζαφέρη μέχρι και τον Χατζημαρκάκη. Όλοι αυτόν τον πόλο ονειρεύονται.
Μετά τις εκλογές και την αναμενόμενη επιτυχία του σχήματος, αφού χρόνια τώρα οι εκλογές στον Πειραιά ήταν πάντα θέμα “Θρύλου”, θα έρθουν και τα σπουδαία. Και θα πυροδοτήσουν τις εξελίξεις.
Το θέμα είναι ποιος θα ανάψει το φυτίλι. Γιατί στο σκοτάδι που έχει ρίξει τη χώρα το ακροδεξιό επιτελείο του Σαμαρά, το φιτίλι δεν φαίνεται τι μήκος έχει.
Γι’ αυτό κι αυτός που θα το ανάψει κινδυνεύει να καεί πρώτος.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως και οι υπόλοιποι θα βρίσκονται κάπου εκεί κοντά.
Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, τόσο ζυγώνει η ώρα που η Νέα Δημοκρατία βαράει διάλυση. Για το ΠΑΣΟΚ ούτε λόγος, αφού η τακτική της αλλαγής επωνυμίας για την αποφυγή της διάλυσης δεν λειτούργησε ποτέ σε καμία επιχείρηση, και δη φαληρισμένη.
Η Ελιά, εκτός από τον ήλιο θέλει και τη θάλασσα, και το μόνο που προσφέρεται σήμερα είναι ένα Ποτάμι, κι αυτό μπαζωμένο. Κανονικά. Με μπάζα των εργολάβων. Το μόνο σχήμα που θα μπορούσε να τους χωρέσει είναι τα Κελιά.
Στη Νέα Δημοκρατία ωστόσο, η διάλυση αναμένεται να έχει περισσότερο σασπένς. Σασπένς έχει και στο ΠΑΣΟΚ βέβαια, αφού το βροντερό παρών του Γιωργάκη δίνει άλλον αέρα στον εκνευρισμό του Βενιζέλου. Αλλά όπως και να το κάνουμε, την αγωνία και το κύρος που προσθέτει ο μεγαλοαστισμός της μεγάλης Δεξιάς παράταξης, η Δημοκρατική παράταξη δεν τα βίωσε ούτε όταν ο Αντρέας ήταν στο Ωνάσειο και οι δελφίνοι πάλευαν να τον θάψουν πριν την ώρα του.
Στην πολυκατοικία της Δεξιάς συγκατοικούν σήμερα οι ακροδεξιοί του Σαμαρά και του Μπαλτάκου, οι ακροδεξιοί του Καρατζαφέρη (που μπορεί να μην τον κάλεσαν στην πολυκατοικία, αλλά κάλεσαν τους ποντικούς του), οι Ντορικοί (δηλαδή οι Μητσοτακικοί) και οι Καραμανλικοί. Όλο και κάποιοι θα μου διαφεύγουν, αλλά το κάνουν από συνήθεια, για παν ενδεχόμενο.
Οι Μπαλτάκοι απειλούν να κάνουν νέο κόμμα μαζί με όσους φασίστες από τη Χρυσή Αυγή που μπορούν να συντάξουν μία κανονική πρόταση, εάν η Νέα Δημοκρατία συνεχίσει την αριστερή πορεία που έχει πάρει. Οι Καραμανλικοί δυσανασχετούν με την ακροδεξιά πορεία που έχει πάρει η παράταξη και επιφυλάσσονται (λέμε και καμιά… μπαλτακία). Οι ακροδεξιοί του Καρατζαφέρη κυβερνάνε (ασχολίαστο). Μόνο οι Ντορικοί δρουν οργανωμένα και βάση σχεδίου. Κι όταν λέμε οργανωμένα το εννοούμε. Σαν οπαδικός σύνδεσμος ένα πράγμα.
Πως λέγεται αυτό που ο Μαρινάκης κατεβαίνει υποψήφιος στον Πειραιά απέναντι από τον εκλεκτό της Νέας Δημοκρατίας, ενώ εδώ και χρόνια βρίσκεται στο πλευρό της οικογένειας Μητσοτάκη, η οποία υποτίθεται στηρίζει την κυβέρνηση Σαμαρά; Και πως λέγεται αυτό που, εντελώς τυχαία, η Ντόρα σε ένα ρεσιτάλ ειλικρίνειας, παραδέχτηκε την περασμένη εβδομάδα πως “η Νέα Δημοκρατία είναι πια ένα μικρό κόμμα”;
Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, όπως και η κουτσή Μαρία (για την ακρίβεια τρεις κουτσές Μαρίες γιατί η πρώτη έκανε επιτυχία) και την ίδια ώρα οι φυλλάδες του μιλάνε για τον Έλληνα Μπερλουσκόνι. Γίνεσαι Μπερλουσκόνι με μια θεσούλα στο δημοτικό συμβούλιο; Δεν Νομίζω Μαρινάκη.
Η κάθοδος επίσημου σχήματος του Ολυμπιακού στον Πειραιά, δεν είναι παρά η εκκίνηση της προσπάθειας για τη δημιουργία του νεοφιλελεύθερου πόλου της μεγάλης Δεξιάς.
Από τα ορφανά του Τζήμερου, μέχρι τις παρυφές του Ποταμιού. Από τον υπόδικο Ψωμιάδη μέχρι τον οραματιστή Πολύδωρα. Από το μακρύ χέρι του Καρατζαφέρη μέχρι και τον Χατζημαρκάκη. Όλοι αυτόν τον πόλο ονειρεύονται.
Μετά τις εκλογές και την αναμενόμενη επιτυχία του σχήματος, αφού χρόνια τώρα οι εκλογές στον Πειραιά ήταν πάντα θέμα “Θρύλου”, θα έρθουν και τα σπουδαία. Και θα πυροδοτήσουν τις εξελίξεις.
Το θέμα είναι ποιος θα ανάψει το φυτίλι. Γιατί στο σκοτάδι που έχει ρίξει τη χώρα το ακροδεξιό επιτελείο του Σαμαρά, το φιτίλι δεν φαίνεται τι μήκος έχει.
Γι’ αυτό κι αυτός που θα το ανάψει κινδυνεύει να καεί πρώτος.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως και οι υπόλοιποι θα βρίσκονται κάπου εκεί κοντά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου