Του Νίκου Σαραντάκου, απο το Red Note Book...
Μάλλον θα το είδατε, και μάλλον δεν θα το χαρήκατε. Εννοώ το σύντομο
σατιρικό βίντεο που έφτιαξε η ΚΝΕ, στο οποίο σατιρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ – ένα
βιντεάκι διάρκειας μόλις 32 δευτερολέπτων, που παρουσιάζει ένα μωρό να
ακούει, για πρώτη φορά ίσως στη ζωή του, τον ήχο χαρτιών που σκίζονται,
και να ξεκαρδίζεται στα γέλια από το πρωτόγνωρο άκουσμα.
Σ’ αυτό το οικογενειακό στιγμιότυπο, που το ψάρεψαν από το Διαδίκτυο, οι… σκηνοθέτες της ΚΝΕ πρόσθεσαν μουσική από μικιμάους, μια κάρτα «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα σκίσει τα μνημόνια», μιαν άλλη «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει την ΕΕ» και την κατακλείδα: «Γελάνε και τα μικρά παιδιά». Και αυτό το επίτευγμα της εβδόμης τέχνης θεωρήθηκε αξιόλογη είδηση, τόσο ώστε να προβληθεί ολόκληρο και συνοδευόμενο από επαινετικά σχόλια από τα δελτία ειδήσεων του Σκάι και του Μέγκα, ενώ έσπευσε να το αναμεταδώσει και ο (οΘντκ)* υπουργός Υγείας κ. Άδωνης Γεωργιάδης από το Τουίτερ, σχολιάζοντας: «Ότι θα έφτανα στη ζωή μου να πω εύγε στο ΚΚΕ πραγματικά δεν το περίμενα … αλλά με συγχωρείτε σε αυτό έχουν δίκιο».
Δεν είναι βέβαια ειλικρινής ο Άδωνης όταν λέει πως «δεν περίμενε ποτέ» να φτάσει σε θέση να πει μπράβο στο ΚΚΕ. Τουλάχιστον άλλη μια φορά, πέρσι τον Νοέμβριο, και μάλιστα από τα έδρανα της Βουλής παίνεψε τη «συνεπή στάση» που είχε τότε κρατήσει το κόμμα στην τροπολογία για τις τιμές των φαρμάκων. Όμως το θέμα μας δεν είναι η σχέση του Άδωνη με την αλήθεια, που ποτέ δεν ήταν πολύ καλή, αλλά τι κάνει ένα αριστερό κόμμα όταν το επαινούν οι ταξικοί εχθροί του.
Υπάρχει κάτι, ανάμεσα σε ρητό και παροιμία, που κυκλοφορεί μεταξύ των αριστερών: «Όταν σε χειροκροτεί ο εχθρός σου ψάξε να δεις τι λάθος έχεις κάνει». Ομολογώ πως δεν έχω βρει την αρχική του μορφή, ούτε ξέρω ποιος το είπε. Ο πατέρας μου συνήθιζε να το αποδίδει στον Αύγουστο Μπέμπελ, τον μεγάλο ηγέτη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. «Τι λάθος έκανες καημένε Μπέμπελ για να σε χειροκροτούν αυτοί οι κανίβαλοι», λένε πως είχε πει παλιά ο Μπέμπελ όταν, τελειώνοντας μια εμπνευσμένη αγόρευσή του στο Ράιχσταγκ, αντιλήφθηκε ότι τον είχαν χειροκροτήσει από τη δεξιά πτέρυγα.
Βέβαια, ο αντίπαλος, κανίβαλος ή όχι, μπορεί να χειροκροτάει και για δικούς του λόγους ή ακόμα και για να προβοκάρει: το χειροκρότημά του δεν είναι απόδειξη ότι έκανες λάθος, πρέπει όμως να σε προβληματίσει.
Το βιντεάκι της ΚΝΕ χειροκροτήθηκε, πιστεύω, τόσο θερμά και αναπαράχθηκε τόσο εύκολα από τα κανάλια και τον Άδωνη (αλλά και τον φασιστικό Στόχο) εξαιτίας και του είδους της κριτικής που κάνει: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λέει μεγάλα λόγια που δεν έχει σκοπό να τα τηρήσει, δηλαδή μια κριτική χωρίς κανένα αριστερό πρόσημο, που θα μπορούσε εξίσου καλά να την κάνει (και την έχουν κάνει) και οι εκπρόσωποι της συγκυβέρνησης. Κάτι ανάλογο, ή μάλλον χειρότερο, είχε κάνει και παλιότερα η Αλέκα Παπαρήγα όταν κατηγόρησε, από το βήμα της Βουλής, τον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι «το λόμπι της δραχμής», επανέλαβε δηλαδή τη συκοφαντία της Δεξιάς –για να μην πούμε για την δήλωσή της τον Δεκέμβρη (για την οποία είμαι βέβαιος πως ντρέπεται βαθιά μέσα της), ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χαϊδεύει τους κουκουλοφόρους.
Βέβαια, το ραβδί έχει δυο άκρες. Κι η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ κάποιες φορές δεν γίνεται από θέσεις ριζοσπαστικής Αριστεράς· αλλιώς επικρίνει η ριζοσπαστική Αριστερά το σταλινικό φαινόμενο, αλλιώς η αντίδραση. Ούτε ωφελεί να χαρακτηρίζουμε διαρκώς «σταλινικό» το ΚΚΕ, κάτι που είναι και ανακριβές, από μια άποψη: οι θέσεις του ΚΚΕ για τη στήριξη της αριστερής κυβέρνησης ή για τις συμμαχίες, κι ακόμα περισσότερο για την εξάρτηση της χώρας, δεν είναι σταλινικές: πιο πολύ τροτσκιστικές είναι.
____________
* (οΘντκ) = Ο Θεός να τον κάνει.
Σ’ αυτό το οικογενειακό στιγμιότυπο, που το ψάρεψαν από το Διαδίκτυο, οι… σκηνοθέτες της ΚΝΕ πρόσθεσαν μουσική από μικιμάους, μια κάρτα «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα σκίσει τα μνημόνια», μιαν άλλη «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει την ΕΕ» και την κατακλείδα: «Γελάνε και τα μικρά παιδιά». Και αυτό το επίτευγμα της εβδόμης τέχνης θεωρήθηκε αξιόλογη είδηση, τόσο ώστε να προβληθεί ολόκληρο και συνοδευόμενο από επαινετικά σχόλια από τα δελτία ειδήσεων του Σκάι και του Μέγκα, ενώ έσπευσε να το αναμεταδώσει και ο (οΘντκ)* υπουργός Υγείας κ. Άδωνης Γεωργιάδης από το Τουίτερ, σχολιάζοντας: «Ότι θα έφτανα στη ζωή μου να πω εύγε στο ΚΚΕ πραγματικά δεν το περίμενα … αλλά με συγχωρείτε σε αυτό έχουν δίκιο».
Δεν είναι βέβαια ειλικρινής ο Άδωνης όταν λέει πως «δεν περίμενε ποτέ» να φτάσει σε θέση να πει μπράβο στο ΚΚΕ. Τουλάχιστον άλλη μια φορά, πέρσι τον Νοέμβριο, και μάλιστα από τα έδρανα της Βουλής παίνεψε τη «συνεπή στάση» που είχε τότε κρατήσει το κόμμα στην τροπολογία για τις τιμές των φαρμάκων. Όμως το θέμα μας δεν είναι η σχέση του Άδωνη με την αλήθεια, που ποτέ δεν ήταν πολύ καλή, αλλά τι κάνει ένα αριστερό κόμμα όταν το επαινούν οι ταξικοί εχθροί του.
Υπάρχει κάτι, ανάμεσα σε ρητό και παροιμία, που κυκλοφορεί μεταξύ των αριστερών: «Όταν σε χειροκροτεί ο εχθρός σου ψάξε να δεις τι λάθος έχεις κάνει». Ομολογώ πως δεν έχω βρει την αρχική του μορφή, ούτε ξέρω ποιος το είπε. Ο πατέρας μου συνήθιζε να το αποδίδει στον Αύγουστο Μπέμπελ, τον μεγάλο ηγέτη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. «Τι λάθος έκανες καημένε Μπέμπελ για να σε χειροκροτούν αυτοί οι κανίβαλοι», λένε πως είχε πει παλιά ο Μπέμπελ όταν, τελειώνοντας μια εμπνευσμένη αγόρευσή του στο Ράιχσταγκ, αντιλήφθηκε ότι τον είχαν χειροκροτήσει από τη δεξιά πτέρυγα.
Βέβαια, ο αντίπαλος, κανίβαλος ή όχι, μπορεί να χειροκροτάει και για δικούς του λόγους ή ακόμα και για να προβοκάρει: το χειροκρότημά του δεν είναι απόδειξη ότι έκανες λάθος, πρέπει όμως να σε προβληματίσει.
Το βιντεάκι της ΚΝΕ χειροκροτήθηκε, πιστεύω, τόσο θερμά και αναπαράχθηκε τόσο εύκολα από τα κανάλια και τον Άδωνη (αλλά και τον φασιστικό Στόχο) εξαιτίας και του είδους της κριτικής που κάνει: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λέει μεγάλα λόγια που δεν έχει σκοπό να τα τηρήσει, δηλαδή μια κριτική χωρίς κανένα αριστερό πρόσημο, που θα μπορούσε εξίσου καλά να την κάνει (και την έχουν κάνει) και οι εκπρόσωποι της συγκυβέρνησης. Κάτι ανάλογο, ή μάλλον χειρότερο, είχε κάνει και παλιότερα η Αλέκα Παπαρήγα όταν κατηγόρησε, από το βήμα της Βουλής, τον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι «το λόμπι της δραχμής», επανέλαβε δηλαδή τη συκοφαντία της Δεξιάς –για να μην πούμε για την δήλωσή της τον Δεκέμβρη (για την οποία είμαι βέβαιος πως ντρέπεται βαθιά μέσα της), ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χαϊδεύει τους κουκουλοφόρους.
Βέβαια, το ραβδί έχει δυο άκρες. Κι η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ κάποιες φορές δεν γίνεται από θέσεις ριζοσπαστικής Αριστεράς· αλλιώς επικρίνει η ριζοσπαστική Αριστερά το σταλινικό φαινόμενο, αλλιώς η αντίδραση. Ούτε ωφελεί να χαρακτηρίζουμε διαρκώς «σταλινικό» το ΚΚΕ, κάτι που είναι και ανακριβές, από μια άποψη: οι θέσεις του ΚΚΕ για τη στήριξη της αριστερής κυβέρνησης ή για τις συμμαχίες, κι ακόμα περισσότερο για την εξάρτηση της χώρας, δεν είναι σταλινικές: πιο πολύ τροτσκιστικές είναι.
____________
* (οΘντκ) = Ο Θεός να τον κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου