Για τις καθαρίστριες, μια πιο καθαρή ματιά...

Ermippos Ermippiou, απο toPortal...

Το γεγονός ότι οι καθαρίστριες του Υπ.Οικ. αμοίβονται περισσότερο (ίσως και προκλητικά περισσότερο) από τις καθαρίστριες άλλων υπουργείων είναι ζήτημα τελείως άσχετο από την υποχρέωση του κράτους να εφαρμόζει χωρίς αντίλογο τις αποφάσεις της δικαιοσύνης.

 

Το ότι οι καθαρίστριες του Υπ,Οικ. λαμβάνουν αυτούς τους μισθούς δεν νομιμοποεί τον ξυλοδαρμό τους από την αστυνομία, όταν από την παρουσία τους δεν κινδυνεύει η δημόσια τάξη και δεν προκαλείται βλάβη σε δημόσια ή ιδιωτική περιουσία.

 

Το ότι οι καθαρίστριες αμοίβονται ως να ήταν καθηγητές πανεπιστημίου ή μεγαλοδικαστές, κατόπιν νομίμων αποφάσεων της διοίκησης, δεν νομιμοποιεί τον συλλογικό διωγμό τους.

 

Αντί λοιπόν να ξεχωρίσουμε τα ζητήματα αυτά και να εξετάσουμε το καθένα στο δικό του πλαίσιο τα εξετάζουμε όλα μαζί, χύδην, ως ένα. Έτσι μας αρέσει, επειδή έτσι δεν πρόκειται να καταλήξουμε σε κανένα λογικό συμπέρασμα, από το οποίο να προκύπτει η αλήθεια. Και είναι προφανές ότι δεν θέλουμε να καταλήξουμε σε συμπέρασμα, επειδή το χάος μας βολεύει καλύτερα. Η σύγχυση βοηθά στο ξεγλύστριμα των ενόχων και ενισχύει τα εκατέρωθεν πάθη και την αυθαιρεσία.

 

Αν υπάρχει ένα βασικό ερώτημα στην όλη υπόθεση είναι η ευθύνη αυτών που μοίραζαν τόσα χρόνια τους αυτοκρατορικούς μισθούς, λες και είχαν να κάνουν με την περιουσία των πατεράδων τους. Και αυτοί, αντί να πληρώσουν για τα εγκλήματα τους, συνεχίζουν να παριστάνουν τους τιμητές και είναι οι τελευταίοι που μπαίνουν στην κουβέντα μας, αν μπαίνουν καθόλου.

 

Ένα δεύτερο ερώτημα θα προκύψει σε περίπτωση που τα δικαστήρια κρίνουν ότι οι μαζικές απολύσεις είναι παράνομες και ότι τα θύματα της παρανομίας θα πρέπει να αποζημιωθούν για τον καιρό που βρίσκονταν σε αργία. Αλλά και πάλι οι πραγματικοί υπεύθυνοι, οι φαύλοι πολιτικοί που αυθαιρετούν χωρίς να πληρώνουν για τις πράξεις τους, επειδή τους καλύπτει το χυδαίο εφεύρημα της "πολιτικής ευθύνης", δεν θα είναι μέρος της σχετικής κουβέντας. Τότε θα μας φταίνε οι δικαστές και οι κακοί νόμοι. Το ποιος ψήφισε αυτούς τους νόμους, για να τους παραβεί ο ίδιος στην συνέχεια, θα είναι ένα περιττό ερώτημα.

 

Είπαμε, η σύγχυση βολεύει. Πάντα φταίει κάποιος άλλος και η ευθύνη γίνεται εύκολα συλλογική. Τελικά φταίει ο λαός που ψηφίζει λάθος. Ας πληρώσει.