Ξανά ο γυάλινος κόσμος...

Της Μαριαννας Τζιαντζη...

Η γυάλινη οροφή (glass ceiling) είναι ένας γνωστός όρος σε όσους έστω και ελάχιστα έχουν ασχοληθεί με το γυναικείο ζήτημα: είναι το ταβάνι που βρίσκουν οι γυναίκες εργαζόμενες και το οποίο τις καθηλώνει χαμηλά στην  ιεραρχία. Είναι μια αόρατη, άτυπη οροφή που δεν επιτρέπει στις γυναίκες να γίνουν διευθυντικά στελέχη και ας έχουν τα προσόντα, ένα φράγμα χτισμένο από προκαταλήψεις αιώνων μέσα στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες. Έτσι λένε οι κοινωνιολόγοι.

Τι συμβαίνει όμως όταν, άνδρες και γυναίκες, πατάνε σε ένα γυάλινο πάτωμα; Σήμερα το γυάλινο πάτωμα της εργασίας γίνεται θρύψαλα καθώς εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα και αλλού (εργαζόμενοι και μη, νέοι και συνταξιούχοι) χάνουν το όποιας στερεότητα μεταπολεμικό έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Οι απολυμένες (και δικαστικά δικαιωμένες) καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών δεν τράκαραν στη γυάλινη οροφή: το πάτωμα κατέρρευσε, όμως αυτές στέκονται ορθές πάνω στα σπασμένα, στα αιχμηρά σαν ξυράφι γυάλινα θραύσματα και διεκδικούν το αυτονόητο: το δικαίωμα να υπάρχουν ως καθαρίστριες, να εργάζονται και να ζουν με αξιοπρέπεια.

Φτηνή, ακόμα πιο φτηνή επιδιώκει η κυβέρνηση και ευρωπαϊκό διευθυντήριο να καταντήσουν την ανθρώπινη εργασία καθώς οραματίζονται μια Ελλάδα ξεπουλημένη με ανθρώπους γονατισμένους, που θα πουλάνε ψήφο και συνείδηση για μια αόριστη υπόσχεση απασχόλησης.

«Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης», λέει ο ποιητής, «ήμουν κι εγώ στη Σουηδία καθαριστής», θυμάται ο Γιώργος Παπανδρέου που τότε οι Σκανδιναβοί τον έλεγαν υποτιμητικά «Μαυροκέφαλο». Μόνο που ο Μαυροκέφαλος και όσοι τον διαδέχτηκαν στην κυβερνητική εξουσία φρόντισαν να κάνουν μαύρη τη ζωή των πολλών.

Δεν αρκεί η συγκίνηση για το «δράμα» των καθαριστριών. Εξάλλου, έχει προηγηθεί η συγκίνηση για το δράμα των γυναικών της Σίσερ Πάλκο, της Σεξ Φορμ, των εκατοντάδων άλλων εργοστασίων που έβαλαν λουκέτο. Μια συγκίνηση δίχως αποτέλεσμα. 

«Στον Άδη δε χορεύουνε ούτε και τραγουδάνε γιατί είν’ οι πέτρες χαμηλά και κατακουτουλάνε», λέει μια μαντινάδα. Όμως αυτές τις πέτρες σήμερα που πλακώνουν τους ζωντανούς μπορούμε να τις σηκώσουμε, μαθαίνοντας ξανά να αγωνιζόμαστε όλοι μαζί, μαθαίνοντας ξανά να αγαπάμε και να τραγουδάμε και να σκεφτόμαστε με διαφορετικό τρόπο... και χωρίς να περιμένουμε να ηχήσουν οι εκλογικές σάλπιγγες της Ιεριχούς.

 

(ΠΡΙΝ, «Το τέλος της αγοράς», 6/6/2014)